Zacznę od podziękowań i uznania dla pana Filipa Łobodzińskiego, naprawdę kawał dobrej i solidnej roboty.
Co do treści. Autor mocno koncentruje się na początkowej fazie twórczości Waitsa. Od momentu gdy Waits poznaje żonę i zmienia podejście do tworzenia ,czuć że ta nie jest bliska autorowi. Przebrnięcie przez życiorys Waitsa ,nie jest prosta sprawa.
Jestem pełen uznania za determinację autora.
Pojawia się kilka błędów co do dat koncertów.
Szacunek dla wydawnictwa Kosmos Kosmos że zdecydowało się wydać te biografie z tak zaangażowanym tłumaczem.

Zacznę od podziękowań i uznania dla pana Filipa Łobodzińskiego, naprawdę kawał dobrej i solidnej roboty.
Co do treści. Autor mocno koncentruje się na początkowej fazie twórczości Waitsa. Od momentu gdy Waits poznaje żonę i zmienia podejście do tworzenia ,czuć że ta nie jest bliska autorowi. Przebrnięcie przez życiorys Waitsa ,nie jest prosta sprawa.
Jestem pełen uznania za...

Najpierw należy podkreślić, że książkę przetłumaczył Filip Łobodziński, co niejako z automatu, podnosi ocenę o jedną gwiazdkę. Dzięki temu nie tylko jest ona świetna w czytaniu, ale zawiera też cenne przypisy tłumacza, w których wyjaśniono trudniejsze fakty i nieczytelne konteksty, poprawiono także błędy autora. Autor Dylan.pl uaktualnił także historię Waitsa aż do 2020 r. (pierwotne wydanie kończy się w okolicach 2008r.).
Jeżeli idzie zaś o "Życie na poboczu". Autor miał naprawdę trudne zadanie, gdyż Tom Waits i jego żona Kathleen są tak potężni i bezwzględni (wygrywają sporo procesów w sądach),że nie tylko nie autoryzowali biografii (do czego mieli prawo),ale sprawiali, że ludzie znający artystę, bali się rozmawiać z Hoskynsem (w książce zamieszczono smakowite fragmenty odmów). Dlatego mogliśmy liczyć tylko na wspominki tych, co byli wygnani z kręgu Toma. Doszło do tego, ze autor pytał się kolegów po fachu, którzy rozmawiali z Waitsem, o ich wrażenia ze spotkań. Zresztą Barney sam wielokrotnie rozmawiał z twórcą "Rain Dogs".
Dlatego, aby powstała udana biografia, należało wykonać solidną kwerendę źródłową. Co się autorowi udało. Dodatkowo Hoskyns zrozumiał przyczyny tego, że Tom Waits aktor czy muzyk jest kimś innym niż Tom Waits osoba prywatna. Cieszy też zwięzłe i wyczerpujące omówienie dorobku muzycznego i filmu. Mało tego zawarty tutaj sposób opisu płyt można uznać za wzorcowy w biografiach muzycznych. Nic tylko słuchać Waitsa podczas czytania.
Wadą książki może być tylko brak w aneksie dyskografii i filmografii artysty (a jest np. szczegółowy indeks czy ranking ulubionych utworów). O resztę ciężko byłoby się fanom Toma przyczepić, zwłaszcza, że zadanie nie należało do łatwych.

Najpierw należy podkreślić, że książkę przetłumaczył Filip Łobodziński, co niejako z automatu, podnosi ocenę o jedną gwiazdkę. Dzięki temu nie tylko jest ona świetna w czytaniu, ale zawiera też cenne przypisy tłumacza, w których wyjaśniono trudniejsze fakty i nieczytelne konteksty, poprawiono także błędy autora. Autor Dylan.pl uaktualnił także historię Waitsa aż do 2020...

Weź człowieku idź i napisz biografię Toma Waitsa. Nic prostszego, wydawałoby się. Tymczasem słynny artysta szczelnie odgrodził się od rzeczywistości medialnej i chroni swoją prywatność z godnym podziwu skutkiem. Do tego stopnia ma w tym wsparcie współpracowników, że nawet Keith Richards odmówił Barney`owi Hoskynsowi – autorowi książki „Życie na poboczu” – udzielenia jakichkolwiek informacji na temat Waitsa.

Trudne zadanie wziął sobie na barki pan Hoskyns. Fakt, że nie udźwignął do końca tematu wcale nie przekreśla istoty niniejszej publikacji. Klasyczne biografie potrafią obłaskawiać czytelnika jakimiś smaczkami, historiami, a tu tego nie ma za wiele. No bo, kto miałby je opowiedzieć? Do najlepszych należy zdecydowania opowieść o tym „jak hartowała się stal”, czyli o występach Waitsa w roli suportu Franka Zappy i jego Mothers of Invention. On – solista z fortepianem, oni – szaleni i niestrudzeni poszukiwacze przygód. Działo się to w latach 70.

Co do całej biografii to dzięki wydawnictwu Kosmos Kosmos przełożył i uzupełnił ją Filip Łobodziński. Nie tylko zresztą to. Odnoszę wrażenie, że gdyby to Łobodzińskiemu powierzono by misję interpretacji Waitsa – o opis sticte biograficzny trudno – to uzyskalibyśmy więcej tego, co nazywamy prawdą. O nią rozbija się ta książka. Prawdy nie poznajemy, bo poznać jej nie sposób. Przed nami stoi przecież Książe mistyfikacji, który przywdziewa kostium amerykańskiej prowincji, ludzi pogubionych, złych czy przegranych. I robi to z zatrważającą precyzją. Jak aktor, którym przecież też jest.

No właśnie. Tom Waits jako człowiek – ojciec i mąż – pozostaje nieprzenikniony. Nie widzę sensu w rozkładaniu jego twórczości na czynniki pierwsze. Tajemnica – której w dzisiejszym świecie jest zdecydowanie za mało – u niego jest głównym budulcem artystycznym. Więc cieszę się z porażki Hoskynsa i lecę słuchać wszystkich płyt Waitsa po kolei.

Inne: https://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/

Weź człowieku idź i napisz biografię Toma Waitsa. Nic prostszego, wydawałoby się. Tymczasem słynny artysta szczelnie odgrodził się od rzeczywistości medialnej i chroni swoją prywatność z godnym podziwu skutkiem. Do tego stopnia ma w tym wsparcie współpracowników, że nawet Keith Richards odmówił Barney`owi Hoskynsowi – autorowi książki „Życie na poboczu” – udzielenia...