Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Weź człowieku idź i napisz biografię Toma Waitsa. Nic prostszego, wydawałoby się. Tymczasem słynny artysta szczelnie odgrodził się od rzeczywistości medialnej i chroni swoją prywatność z godnym podziwu skutkiem. Do tego stopnia ma w tym wsparcie współpracowników, że nawet Keith Richards odmówił Barney`owi Hoskynsowi – autorowi książki „Życie na poboczu” – udzielenia jakichkolwiek informacji na temat Waitsa. Trudne zadanie wziął sobie na barki pan Hoskyns. Fakt, że nie udźwignął do końca tematu wcale nie przekreśla istoty niniejszej publikacji. Klasyczne biografie potrafią obłaskawiać czytelnika jakimiś smaczkami, historiami, a tu tego nie ma za wiele. No bo, kto miałby je opowiedzieć? Do najlepszych należy zdecydowania opowieść o tym „jak hartowała się stal”, czyli o występach Waitsa w roli suportu Franka Zappy i jego Mothers of Invention. On – solista z fortepianem, oni – szaleni i niestrudzeni poszukiwacze przygód. Działo się to w latach 70. Co do całej biografii to dzięki wydawnictwu Kosmos Kosmos przełożył i uzupełnił ją Filip Łobodziński. Nie tylko zresztą to. Odnoszę wrażenie, że gdyby to Łobodzińskiemu powierzono by misję interpretacji Waitsa – o opis sticte biograficzny trudno – to uzyskalibyśmy więcej tego, co nazywamy prawdą. O nią rozbija się ta książka. Prawdy nie poznajemy, bo poznać jej nie sposób. Przed nami stoi przecież Książe mistyfikacji, który przywdziewa kostium amerykańskiej prowincji, ludzi pogubionych, złych czy przegranych. I robi to z zatrważającą precyzją. Jak aktor, którym przecież też jest. No właśnie. Tom Waits jako człowiek – ojciec i mąż – pozostaje nieprzenikniony. Nie widzę sensu w rozkładaniu jego twórczości na czynniki pierwsze. Tajemnica – której w dzisiejszym świecie jest zdecydowanie za mało – u niego jest głównym budulcem artystycznym. Więc cieszę się z porażki Hoskynsa i lecę słuchać wszystkich płyt Waitsa po kolei. Inne: https://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/