Nie zawiodłam się, bardzo lubię książki tej autorki, cenię jej sposób pisania i emanujące z tekstu poczucie dumy i siły z bycia kobietą.

Nie zawiodłam się, bardzo lubię książki tej autorki, cenię jej sposób pisania i emanujące z tekstu poczucie dumy i siły z bycia kobietą.

Trudno się nie zgodzić z autorką w wielu kwestiach. Sam przekaz jest mocny i wstrząsający. Jednak styl i nie które historie nie przemawiały do mnie. W chwilami męcząca i powtarzalna. W ogólnym rozrachunku książka jest dobra.

Trudno się nie zgodzić z autorką w wielu kwestiach. Sam przekaz jest mocny i wstrząsający. Jednak styl i nie które historie nie przemawiały do mnie. W chwilami męcząca i powtarzalna. W ogólnym rozrachunku książka jest dobra.

W księgarniach książka jest oznaczona jako literatura piękna.
Dla mnie w żadnym razie nie nie jest to literatura piękna, po którą sięga się dla umilenia czasu, bo to książka o nas samych, o zmieniającym się świecie, o odchodzeniu do lamusa patriarchalnego terroryzmu, lektura która każe nam się zatrzymać i chwilę pomyśleć.
W swoich felietonach-opowieściach, Grażyna Plebanek nie pisze o kobietach znanych, a stawia na te mniej znane, które pomimo, iż ważne dla historii feminizmu, zniknęły z jej kart. Pisze o kobietach, które nie poddały się patriarchalnej edukacji i wychowaniu w jej duchu, które wbrew ograniczeniom narzuconym przez społeczeństwo walczyły o swoją niezależność i o wyjście z wymuszonych na nich od wieków ról matki, żon, partnerki czy też pracownicy.
Bohaterki, choć zostały wybrane przypadkowo, stanowią ciekawy zestaw postaci, od biblijnej Ewy, która za chęć zdobycia wiedzy, za ciekawość świata, została okrutnie ukarana, poprzez postacie literackie, takie jak “Grażyna”, czy królowa z bajki o “Śpiącej królewnie”, poprzez bohaterki rzeczywiste.
Moim zdaniem, to książka zdecydowanie bardziej pouczająca i dużo ciekawsza, niż “Czuła przewodniczka” Natalii de Barbaro, bo nie ma w niej miłego głaskania po główce i rozczulania się nad esencją kobiecej wrażliwości, tylko właśnie pokazanie ogromu siły, która w nas drzemie, i która często rozbudza się wraz z naszym dojrzewaniem.

W księgarniach książka jest oznaczona jako literatura piękna.
Dla mnie w żadnym razie nie nie jest to literatura piękna, po którą sięga się dla umilenia czasu, bo to książka o nas samych, o zmieniającym się świecie, o odchodzeniu do lamusa patriarchalnego terroryzmu, lektura która każe nam się zatrzymać i chwilę pomyśleć.
W swoich felietonach-opowieściach, Grażyna Plebanek...

Czytam kolejne książki Grażyny Plebanek. Jedne podobają mi się bardziej, inne mniej. „Córki rozbójniczki” zaliczam do tych pierwszych, podobnie jest i z jej kontynuacją. Autorka znów pisze o kobietach silnych, ważnych, dojrzałych, walczących o swoje prawa i świadomych tych praw.
Są tu osobiste refleksje Plebanek związane np. z imieniem Grażyna; pojawia się bardzo ciekawa interpretacja poematu Adama Mickiewicza o litewskiej księżnej. Interesujące jest przerzucenie uwagi w baśni „Księżniczka na ziarnku grochu” na starą królową.
Pisząc o kobietach dojrzałych, oddając im głos, pisarka podkreśla, że „dojrzałość ją fascynuje”. Przybliża sylwetki często mało znanych postaci: Gertrudy Bell – „pierwszej kobiety oficera w dziejach brytyjskiego wywiadu”, Janiny Konarskiej – ziemianki, autorki pamiętnika, beginki Małgorzaty Porete spalonej na stosie w 1310 roku za to, że głosiła, „że do tego, by kochać Boga, nie potrzeba pośredników”, autorki książki „Zwierciadło dusz prostych i unicestwionych, które tylko pragną i tęsknią za miłością”.
To tylko kilka z wielu ważnych kobiet, o których możemy przeczytać w najnowszej książce autorki „Dziewczyn z Portofino”. Kieruje ona uwagę czytelnika na sprawy związane z postrzeganiem kobiet, ich pozycji w świecie wciąż zdominowanym przez mężczyzn. To opowieść o lekturach książek i prac Mony Chollet, Peggy Sastre, Michelle Obamy.
Grażyna Plebanek odważnie i wprost dotyka spraw i tematów przemilczanych, marginalizowanych, nawiązuje do ruchów feministycznych, do protestów społecznych, do „szufladkowania” kobiet. Istotne i czytelne są tytuły poszczególnych rozdziałów, np. „Droga”, „Siła”, „Świadomość”, „Głos”, „Lot”- „…najważniejsze to mieć skrzydła”.
„Wysokich lotów!” – tak kończy się książka. Ważne zawołanie i wskazówka!

Czytam kolejne książki Grażyny Plebanek. Jedne podobają mi się bardziej, inne mniej. „Córki rozbójniczki” zaliczam do tych pierwszych, podobnie jest i z jej kontynuacją. Autorka znów pisze o kobietach silnych, ważnych, dojrzałych, walczących o swoje prawa i świadomych tych praw.
Są tu osobiste refleksje Plebanek związane np. z imieniem Grażyna; pojawia się bardzo ciekawa...

Osobiste spojrzenie autorki na feminizm. Znalazłam tam kilka inspiracji czytelniczych do uzupełnienia mojej edukacji feministycznej. Polecam.

Osobiste spojrzenie autorki na feminizm. Znalazłam tam kilka inspiracji czytelniczych do uzupełnienia mojej edukacji feministycznej. Polecam.

Ważna książka o silnych kobietach, które były na świecie od zawsze. Tylko nie zawsze o nich mówiono...

Ważna książka o silnych kobietach, które były na świecie od zawsze. Tylko nie zawsze o nich mówiono...

Książka wielowątkowa, lektura stworzyła we mnie przestrzeń na myślenie o sobie jako kobiecie, myślenie o starości. Pozwoliła na nowo odczytać teksty z literatury, dostrzec w nich zupełnie nowe konteksty, których wcześniej nie zauważyłam.

Książka wielowątkowa, lektura stworzyła we mnie przestrzeń na myślenie o sobie jako kobiecie, myślenie o starości. Pozwoliła na nowo odczytać teksty z literatury, dostrzec w nich zupełnie nowe konteksty, których wcześniej nie zauważyłam.

Świetna. O sile i mocy kobiet. Poszerza spojrzenie na feminizm. Podpowiada, jak żyć. Uwalnia. Inspiruje.

Świetna. O sile i mocy kobiet. Poszerza spojrzenie na feminizm. Podpowiada, jak żyć. Uwalnia. Inspiruje.

Warto było po tę książkę sięgnąć! historie samodzielnych, odważnych, niezależnie myślących kobiet, idących pod prąd i nie dających się zamknąć w żadnej szufladce.

Warto było po tę książkę sięgnąć! historie samodzielnych, odważnych, niezależnie myślących kobiet, idących pod prąd i nie dających się zamknąć w żadnej szufladce.

Wszystko, co mogłabym powiedzieć o tej pozycji, zostało wyrażone w recenzji Wiesi 31.05.2021 :-) Moje poparcie.

Wszystko, co mogłabym powiedzieć o tej pozycji, zostało wyrażone w recenzji Wiesi 31.05.2021 :-) Moje poparcie.