Kontynuacja opowieści o Zoli, która tym razem jest dużo bardziej emocjonująca i zaskakująca niż pierwsza. Dalsze losy Zoli rozgrywają się już dwa lata po tragicznych zdarzeniach mających miejsce w Jonesport. Główna bohaterka zaczyna wszystko od nowa. Postanowiła zamieszkać oraz podjąć studia w Stanford. Chce za wszelką cenę dowiedzieć się czegoś więcej o sobie, zadając egzystencjalne pytanie: "kim jestem?" a "kim chcę być?". Dodatkowo przeszłość bohaterki znów nie daje spokoju.

Dotychczas życie mijało jej na odgrywaniu różnych ról, a wszystko po to, by nie zginąć w okrutnym świecie. Wszystko jednak zmienia śmierć ojca, ponieważ chciała zawalczyć o swoją normalność. Mimo wielu prób wciąż jednak tkwi w jej dorosłym ciele to samo przerażone dziecko przepełnione strachem i bólem. Przeszłość nie wymaże się tak łatwo. Ona tkwi w nas i dziewczyna doskonale o tym wie. Jej dusza została nią wprost skażona.

Jaki będzie finał tej historii? Czy obojgu młodym ludziom uda się w końcu być razem? Co robił w tym czasie Liam? Czy autorka tym razem pozwoli na happy end? A co z lękami Zoli – kiedy uda się jej je pokonać i czy w ogóle to będzie możliwe?

Jedno jest pewne, życie znów się skomplikuje i wystawi na próbę miłość tych dwojga. W kolejnych wydarzeniach będą musieli sprawdzić, czy bycie razem jest im pisane, czy jednak los wybrał dla nich inną drogę.

Na kolejnych kartach "Dopóki starczy mi wiary" okazuje się, że to, co Klimkiewicz pokazała w kontynuacji to dojrzałość jako autorki książek oraz niebywałe doświadczenie psychologa. Takie wątki uwielbiam najbardziej, ponieważ zawiera się w nich sporo emocji i mądrości, o którą czasem trudno w literaturze.

To czyni tę historię niebywale ważną, a zarazem trudną. Widać tu całą paletę barwnych emocji: olbrzymią walkę o siebie i o wolność. Widać w tej niezwykłej historii również ogrom cierpienia, złości zmieszanej ze wstydem i lęk wynikający z tragicznej przeszłości, od której nie można się odciąć. Jednak Zola podejmuje tę heroiczną walkę, chcąc wygrać z własnymi słabościami. Książka wprowadza czytelnika również w podróż duchową, odkrywając przed czytelnikami zakamarki duszy dziewczyny.

Dzięki temu, że powieść jest napisana z perspektywy Zoli, idealnie odczuwamy jej emocji i możemy być niejako uczestnikami jej życia, a nie tylko bacznie się przyglądać temu, co się wokół niej dzieje. Łatwiej czytelnikowi przeniknąć do świata bohaterki i przeniknąć w myśli, zrozumieć motywy działania. Wtedy też poznajemy prawdziwą postać wraz z jej ograniczeniami, a czytelnik staje się uczestnikiem tych zwycięstw.

"Dopóki starczy mi wiary" to idealna lektura, dzięki której każdy w zaciszu własnego domu. Być może ktoś odkryje w niej cząstkę samego siebie głęboko skrywaną od dawna. Jedno jest jednak pewne, książka poruszy was do głębi, ale też pozwoli mieć nadzieję.

Kontynuacja opowieści o Zoli, która tym razem jest dużo bardziej emocjonująca i zaskakująca niż pierwsza. Dalsze losy Zoli rozgrywają się już dwa lata po tragicznych zdarzeniach mających miejsce w Jonesport. Główna bohaterka zaczyna wszystko od nowa. Postanowiła zamieszkać oraz podjąć studia w Stanford. Chce za wszelką cenę dowiedzieć się czegoś więcej o sobie, zadając...

Po przeczytaniu pierwszeho tomu nie mogłam się doczekać, kiedy sięgnę po drugi.. Niestety uważam, że mnie rozczarował. Nie dostałam od niego tego na co liczyłam.
Może inni będą mieli inne odczucia.

Po przeczytaniu pierwszeho tomu nie mogłam się doczekać, kiedy sięgnę po drugi.. Niestety uważam, że mnie rozczarował. Nie dostałam od niego tego na co liczyłam.
Może inni będą mieli inne odczucia.

Po tragicznych wydarzeniach sprzed dwóch lat, Zola mieszka i studiuje w Stanford. Próbuję poukładać swoje życie na nowo, niestety nie jest to proste. Nie może zapomnieć o Liamie, jest bardzo ciekawa co u niego słychać. Czy dziewczyna poradzi sobie ze swoimi lękami?

Pierwszą część czytałam dość dawno temu, ale pamiętam, że wywołała u mnie pełno emocji. W tej części również pojawiło się ich wiele. Były momenty radosne, ale i też bardzo smutne. Mocno trzymałam kciuki za Zolę, aby w końcu w jej życiu było spokojnie, ale też, aby czuła się szczęśliwa. Życie mocno ją doświadczyło.

Autorka potrafi wzbudzić w czytelniku wiele emocji, a to bardzo ważne. Smutek, radość, żal przy jednej książce to naprawdę wiele. Książkę czyta się bardzo szybko, a przy tym porusza.

Książka naprawdę mi się podobała jednak chyba pierwsza część bardziej mnie poruszała. Niemniej jednak polecam Wam tą i poprzednią część. Na pewno wywoła u Was pełno emocji.

Po tragicznych wydarzeniach sprzed dwóch lat, Zola mieszka i studiuje w Stanford. Próbuję poukładać swoje życie na nowo, niestety nie jest to proste. Nie może zapomnieć o Liamie, jest bardzo ciekawa co u niego słychać. Czy dziewczyna poradzi sobie ze swoimi lękami?

Pierwszą część czytałam dość dawno temu, ale pamiętam, że wywołała u mnie pełno emocji. W tej części również...

"Zamykam oczy, łatwo jest znaleźć w sobie zło, trudniej odnaleźć światło, a właśnie tego teraz potrzebujemy. Światełka nadziei, które nas poprowadzi i wskaże drogę. Niestety ja nim nie jestem. Jedyne, co przynoszę to ból."

"Walcząc ze złem i potworami z dna szafy, zapominamy, że to, co najbardziej nas rani i dotkliwie niszczy, to widok ukochanej osoby, której nie możemy w żaden sposób pomóc."

"Nie ma nic gorszego niż koszmar senny i koszmar na jawie, wówczas człowiek nie ma się czego złapać i po chwili okazuje się, że miejsce, w którym się znalazł, to nic innego jak piekło."

Mimo upływu dwóch kolejnych lat i możliwości pozostawienia ucieczek za sobą, Zola wciąż się boi. Paraliżujący ją strach trzyma ją mocno w swoich szponach i roztacza wokół dziewczyny coraz większy mrok. Pomoc może przyjść jednak ze strony, której nie przewidywała.

Poprzedni tom bez wątpienia wpisał się w moją pamięć i w moje serce. Druga część okazała się być nie tylko powieścią pełną emocji, w mojej ocenie zasługuje ona na to być powiedzieć, że sama w sobie jest jedną wielką rozrywającą serce emocją. To przepiękna, bardzo mądra, bardzo poruszająca opowieść o poszukiwaniu siły do walki z lękiem przed życiem, o akceptacji samego siebie, o pogodzeniu się z dręczącą przeszłością. Cudownie obsadzona w realiach problemów nie tylko młodych ludzi. Oczarowała mnie dojrzałość tej powieści. Autorka zadbała, by przedstawiona w niej historia była trudna, pełna bólu, smutku i wzruszeń. Dzięki przeżyciom bohaterów pokazała, czym jest samotność, niepewność, strach, cierpienie, depresja, gniew, agresja, strata. A przy tym fenomenalnie opisała płynącą z niej nadzieję na lepsze jutro. Całość jest emocjonalna, wspomniany smutek i ból przeplatają się z piękna przyjaźnią, miłością. Jest to historia pełna wzruszeń. Przyznaję, że podczas czytania trafiłam na momenty, przy których łzy zasłaniały mi widok tekstu. Bohaterowie są prawdziwi, tak rzeczywiści, przekonujący. Styl autorki pozwalał mi zarówno odczuwać jak i wyobrażać sobie dosłownie wszystko. Myślę, że obie te części zapamiętam naprawdę na długi, długi czas. Teraz czuję się pokonana, przeczołgana i jest to wspaniałe uczucie. Bardzo, bardzo Wam ją polecam

"Zamykam oczy, łatwo jest znaleźć w sobie zło, trudniej odnaleźć światło, a właśnie tego teraz potrzebujemy. Światełka nadziei, które nas poprowadzi i wskaże drogę. Niestety ja nim nie jestem. Jedyne, co przynoszę to ból."

"Walcząc ze złem i potworami z dna szafy, zapominamy, że to, co najbardziej nas rani i dotkliwie niszczy, to widok ukochanej osoby, której nie możemy w...

"Dopóki starczy mi wiary"
Po tragedii, która miała miejsce dwa lata temu, Zola próbuje stanąć na nogi, oddzielając gruba kreską przeszłość. Niestety, wydarzenia które miały miejsce w Jonesport wciąż obejmują ją swoimi mackami, wkradając się do jej sennego umysłu. Kiedy dziewczynie ciężko jest odróżnić rzeczywistość od koszmaru, decyduje się zasięgnąć pomocy. Nie przypuszcza, że jedno spotkanie może wywrzeć tak ogromny wpływ na jej życie.

Jak zakończą się losy Liama i Zoli? Czy autorka pozwoli tej parze być razem?

"Dopóki starczy mi wiary"
Po tragedii, która miała miejsce dwa lata temu, Zola próbuje stanąć na nogi, oddzielając gruba kreską przeszłość. Niestety, wydarzenia które miały miejsce w Jonesport wciąż obejmują ją swoimi mackami, wkradając się do jej sennego umysłu. Kiedy dziewczynie ciężko jest odróżnić rzeczywistość od koszmaru, decyduje się zasięgnąć pomocy. Nie...

Bohaterowie: 8/10
Akcja: 8/10
Sposób pisania autorki/a/autorów: 9/10
Okładka: 8/10
Kreatywność: 8/10

Dobra kontynuacja, nie do końca jestem fanką zakończenia - trochę zbyt szybko niektóre zdarzenia pod koniec książki się wydarzyły. Ale całość jest bardzo dobra. :)

Bohaterowie: 8/10
Akcja: 8/10
Sposób pisania autorki/a/autorów: 9/10
Okładka: 8/10
Kreatywność: 8/10

Dobra kontynuacja, nie do końca jestem fanką zakończenia - trochę zbyt szybko niektóre zdarzenia pod koniec książki się wydarzyły. Ale całość jest bardzo dobra. :)

Pierwsza część sprawiła ,że pokochałam te historię , druga umocniła mnie w przekonaniu ,że inaczej być nie może .

Losy Zoli i Liama znowu dostarczyły porządną dawkę emocji , ta historia do szpiku przesiąknieta jest bólem.
Ta historia nie jest kolejną cukierkowa historią,jest przewrotna jak życie . Czasem lepiej ,czasem gorzej .
Jednak w tej części deszczowe chmury jeszcze długo goszczą niesamowitym bohaterom .
Uwielbiam ich .
Tak ,po prostu.
To postacie ,z którymi masz ochotę wyjść na kawę czy ploty. Jeśli znacie pierwsza część ,to rozumiecie o czym mówię .
Czytając tę część zabrakło mi łez .
Pokazuje,że nic nie jest wieczne .
Książka pokazuje jak postacie radzą sobie ze stratą bliskich , jak pogrążają się w rozpaczy i próbują zwalczyć wszystkie przeciwności i znaleźć szczęście .
Czeka ich długa ,ciężka droga .
Jednak ja te drogę przejdę z mimi jeszcze niejednokrotnie

Pierwsza część sprawiła ,że pokochałam te historię , druga umocniła mnie w przekonaniu ,że inaczej być nie może .

Losy Zoli i Liama znowu dostarczyły porządną dawkę emocji , ta historia do szpiku przesiąknieta jest bólem.
Ta historia nie jest kolejną cukierkowa historią,jest przewrotna jak życie . Czasem lepiej ,czasem gorzej .
Jednak w tej części deszczowe chmury jeszcze...

Zola mimo odzyskanej ,,wolności" nadal czuje się jak w potrzasku. Matka nadal każe jej udawać, że wszystko jest jak w najlepszym porządku i tak naprawdę nic się nie stało. Dziewczyna ma zdecydowanie dość, udawania kogoś, kim nie jest i swoich uczuć. Najbardziej jednak boli ją to, że musi udawać, że nie zna Liama i nic do niego nie czuje. To wszystko nie jest na jej siły, chociaż stara się jak może. Wcześniej musiała się ukrywać, a teraz jest w centrum wszelkich plotek. W końcu jej ojciec był kimś i jego śmierć nie mogła obejść się bez echa.



Teraz miało być lepiej, bo on zginął. Prześladowca, a zarazem ojciec, który zniszczył nie tylko jej życie, ale jak widać, po śmierci nadal można kogoś niszczyć. Jak po tylu latach udawania kogoś innego, wręcz odgrywania przez prawie 24 h roli można odnaleźć, swoją prawdziwą tożsamość? Zola próbuje na nowo poznać siebie i to, jaka jest naprawdę tylko czy to może być proste? Czy uda jej się w końcu odnaleźć spokój i siebie?



Jest to kontynuacja poprzedniej części pt. ,,Dopóki starczy mi sił" i powiem szczerze, że tym razem również się nie zawiodłam. Książkę czyta się szybko, bo naprawdę wciąga. Temat poruszany przez autorkę wcale nie należy do łatwych, jednak sposób, w jaki jest napisany bardzo przystępny i interesujący. Powieść ta na pewno wyciśnie z was sporo emocji, bo jest ich naprawdę ogrom. Wydaje mi się, że jest jedna z niewielu książek, którą chętnie przeczytam jeszcze nie jeden raz. Okładka nawiązuje do poprzedniej jedynie czerwonym tytułem na środku. Przyznaje, że bardziej mi się podoba niż pierwszej części. Jest to książka, którą z czystym sercem mogę polecić dla tych którzy lubią wiele emocji.

Zola mimo odzyskanej ,,wolności" nadal czuje się jak w potrzasku. Matka nadal każe jej udawać, że wszystko jest jak w najlepszym porządku i tak naprawdę nic się nie stało. Dziewczyna ma zdecydowanie dość, udawania kogoś, kim nie jest i swoich uczuć. Najbardziej jednak boli ją to, że musi udawać, że nie zna Liama i nic do niego nie czuje. To wszystko nie jest na jej siły,...

"Dopóki starczy mi wiary" - to nie jest zwykła historia czy po prostu ciąg dalszy poprzedniej. To coś trudnego i ważnego. Coś nad czym należy się zastanowić i czytając odkryć/znaleźć cząstkę siebie. Historia która jest wzruszająca, porywająca i odkrywająca a przy tym rozkłada na części pierwsze nasza wrażliwość. Nie da się jej przeczytać i zapomnieć.
Jak ciężko jest zrozumieć w swoich myślach, słowach czy działaniach kogoś kto sięga dna i tonie a my nie widzimy tego? Być może nie chcemy widzieć, być może nie rozumiemy i nie potrafimy pomóc. Tylko ktoś kto przechodzi "to samo" jest w stanie zrozumieć. Ale czy mamy takiego kogoś blisko? Zozo miała.
Depresja, lęki, strach, ból i zespół stresu pourazowego - z tym zmaga sie bohaterka. Probuje walczyć z domenami przeszłości. Ile jest w stanie znieść? Z czym mierzy się ofiara przemocy domowej tej fizycznej i psychicznej?
Dzieją sie też inne rzeczy które wpływają na jej psychikę i jej najbliższych. Utraciła miłość swojego życia, którą boi się odzyskać.
Autorka pokazuje nam dobitnie z czym sie zmaga dziewczyna i jak dochodzi do kresu wytrzymałości. Nie ma jednak muru, którego nie da się przebić.
Ogromna praca nad sobą, pomoc, przede wszystkim potęga miłości pomagają jej pozbierać się na nowo i odnajduje nową siebie.
A co najlepsze na koniec? Jest i wisienka na torcie. Hahaha. Bez tego nie wyobrażam sobie tej historii.
Dziękuję serdecznie Pani Klimkiewicz za taką historię. Jest Pani wielka. To co chciala Pani przekazać moim skromnym zdaniem udało się Pani w 101%.

Gorąco polecam!!! 😀

Ps. Miejcie pod reka pudełko chusteczek. 😉
Jeśli jest ktoś to nie uronił choćby jednej łzy czytając tą książkę, to nie wiem z czego ludzie są ulepieni.

"Dopóki starczy mi wiary" - to nie jest zwykła historia czy po prostu ciąg dalszy poprzedniej. To coś trudnego i ważnego. Coś nad czym należy się zastanowić i czytając odkryć/znaleźć cząstkę siebie. Historia która jest wzruszająca, porywająca i odkrywająca a przy tym rozkłada na części pierwsze nasza wrażliwość. Nie da się jej przeczytać i zapomnieć.
Jak ciężko jest...

Książkę przeczytałam już jakiś czas temu, lecz nie mogłam się zebrać do napisania recenzji.
Kontynuacja "Dopóki starczy mi wiary" jest bardziej emocjonalna, przepełniona cierpieniem i bólem.

Jakby nie było, wydarzenia, które przeżyła Zola, u każdego pozostawiłyby znaczący ślad.
Wydawało się, że to już koniec problemów, ojca tyrana nie ma, nie trzeba uciekać, można być sobą.
Tylko jak po tylu latach udawania kogoś innego, odnaleźć swoje ja? Jak być sobą?

Ta historia swoimi emocjami przepełniła każdą cząstkę mojego ciała, płakałam i śmiałam się z bohaterami. Może czasami nie do końca rozumiałam niektóre decyzje głównej bohaterki, lecz ja tego nie przeżyłam, przez co nie mam prawa jej oceniać. Sama nie wiem, jak bym się zachowała po takich przejściach.

Nie jest to łatwa lektura, porusza trudne tematy jak przemoc, trauma czy depresja. Takie książki są potrzebne, niech uświadamiają ludzi, że to poważna sprawa. Słowa "ogarnij się" czy też "nie przesadzaj" nie powinny mieć miejsca. Tu potrzebne jest prawdziwe wsparcie, próba zrozumienia, a najlepiej konkretne działanie.

Duży plus za lekki styl autorki, dzięki temu książkę czyta się szybko i przyjemnie. Pani Karolina barwnie przedstawia nam postacie oraz fabułę, która jest tak ciekawa, że nie da się odłożyć książki na później. Tak jak wspomniałam po przeczytaniu, musiałam chwilę poczekać i przetrawić to, co zaserwowała mi autorka.

Szczerze mówiąc, nie pamiętam czy kiedykolwiek wylałam tak wiele łez podczas czytania, mimo to dobrowolnie bym to powtórzyła.
Polecam całym serduszkiem ❤️

PS: Dinozaury też mają uczucia 😆

Książkę przeczytałam już jakiś czas temu, lecz nie mogłam się zebrać do napisania recenzji.
Kontynuacja "Dopóki starczy mi wiary" jest bardziej emocjonalna, przepełniona cierpieniem i bólem.

Jakby nie było, wydarzenia, które przeżyła Zola, u każdego pozostawiłyby znaczący ślad.
Wydawało się, że to już koniec problemów, ojca tyrana nie ma, nie trzeba uciekać, można być...