Prześliczna seria , szczególnie dla dziewczynek 6-8 lat.
Rozmiar standardowy. Okładka miękka. Duża czcionka. Prześliczne czarno-białe ilustracje Sophie Blackall.

Książeczkę czytałam wszystkim moim dzieciakom i młodszym i starszym. Każde słuchało z wypiekami i uśmiechem na twarzy, nawet te rodzaju męskiego.

Siódma część opowiada o zaprzyjaźnionych już dziewczynkach Lilce i Pestce i ich nowych przygodach w szkole i w domu.
W szkole dziewczynek ma się odbyć wieczór nauk przyrodniczych. Uczniowie z klasy pani Wesołej skupiają się na problemie globalnego ocieplenia.
Lilka i Pestka chcą okazać się w swej pracy bardzo oryginalne. Szukają sposobu na zwolnienie postępujących zmian klimatycznych.

Co tym razem wymyśliły bardzo kreatywne dziewczynki?

Przeczytajcie sami…

Przesłanie: Wszyscy są odpowiedzialni za los naszej planety. Powinniśmy chronić nasze środowisko, obojętnie czy jesteś duży czy mały. Twój wpływ może być wielki.

Świetna zabawa, genialna cała seria. Humor, humor i jeszcze raz humor.
Moje dzieciaki i mnie zachwyciła kolejna część.

Prześliczna seria , szczególnie dla dziewczynek 6-8 lat.
Rozmiar standardowy. Okładka miękka. Duża czcionka. Prześliczne czarno-białe ilustracje Sophie Blackall.

Książeczkę czytałam wszystkim moim dzieciakom i młodszym i starszym. Każde słuchało z wypiekami i uśmiechem na twarzy, nawet te rodzaju męskiego.

Siódma część opowiada o zaprzyjaźnionych już dziewczynkach Lilce i...

Szczerze? Moje dziecko serię „Nierozłączek” po prostu uwielbia i chyba jednak nie doczekam się zniechęcenia i przesytu serią, bo przeczytała wszystkie dotychczas wydane tomy, a ciągle śledzi, kiedy ukażą się kolejne. Dlatego obok tomu siódmego nie mogła przejść obojętnie, bo przecież niewiadomo, co tym razem wymyślą jej ulubione bohaterki. Fakt, przy Lilce i Pestce nie sposób się nudzić: są tak zwariowane i mają tak szalone, spontaniczne, nieprzemyślane pomysły, że zaintrygują nawet dorosłego. Przyznaję bez bicia, ten tom uważam za jeden z najlepszych.
Jeśli znacie, to wiecie, że Lilkę i Pestkę różni dosłownie wszystko: Lilka to prawdziwa dama o trochę mrocznej duszy. Jest mądra, uwielbia książki, chemiczne eksperymenty (które nie zawsze dobrze się kończą) oraz marzy o czarowaniu. Zawsze elegancko ubrana, podczas gdy jej przyjaciółka Pestka to prawdziwe żywe srebro, znane w całej dzielnicy z wariackich pomysłów i szaleństw. Typowa, pyskata, rozpychająca się łokciami chłopczyca w spodniach i trampkach, ale o pięknej, wrażliwej duszyczce. Był czas, kiedy dziewczynki nawet nie myślały o tym, że staną się najlepszymi przyjaciółkami na świecie. A jednak.
Tym razem nasze szalone panny uczestniczą w lekcji przyrody, podczas której tematem przewodnim staje się globalne ocieplenie. Brak wody, topiące się lodowce, wymierające niedźwiedzie…wszystkie nowe informacje wywołują okropny zamęt w małych sercach. A kiedy jeszcze dzieciaki z klasy otrzymują zadanie przygotowania projektu, który przedstawiałby sposoby walki z globalnym ociepleniem – Lilka i Pestka wiedzą, po prostu WIEDZĄ, że to coś dla nich i postanawiają wypowiedzieć wojnę zjawisku ocieplenia klimatu no i oczywiście wygrać konkurs. Jednak w miarę poszukiwań pomysłu i inspiracji okazuje się, że zadanie wcale, ale to wcale nie jest takie łatwe, jak wyglądało na początku.
Jednak cóż to jest dla dwóch wielkich wynalazczyń, które oczami wyobraźni widzą już siebie na podium chwały i prawie słyszą owacje tłumów.
Dziewczynki chwytają się wszystkiego, by wpaść na pomysł, na który nie wpadnie nikt. Czy im się uda?
Świetna, lekka, intrygująca książka dla dziewczynek i nie tylko, która nawet na mojej twarzy w pewnym momencie wywołała uśmiech; taki szczery, spontaniczny i pełen zrozumienia, że w małych, dziecięcych główkach może kryć się tak wiele mądrości, której nie zauważy poważny dorosły. Po raz kolejny odkryłam magię literatury, a moje dziecko miało moc świetnej zabawy przekonując się jednocześnie, że trzeba być wrażliwym na to, co dzieje się wokół nas i trzeba też umieć walczyć o swoje.
Średniej grubości książkę od Książkosfera HarperKids
czyta się lekko, szybko i przyjemnie. Dzieciaki ją po prostu połykają, więc z doświadczenia wiem, że lepiej jest zaopatrzyć się w kilka tomów. Delikatna, pastelowa okładka, a w środku dużo czcionka i większe odstępy między wersami pomagają w czytaniu i rozumieniu tekstu. Proste, przejrzyste, zrozumiałe zdania. Mnóstwo charakterystycznych dla tej serii czarno-białych rysunków Sophie Blackall również budzi powszechny zachwyt. Polecamy ogromnie dla dzieci 6+. Moc świetnej zabawy przed nimi!

Szczerze? Moje dziecko serię „Nierozłączek” po prostu uwielbia i chyba jednak nie doczekam się zniechęcenia i przesytu serią, bo przeczytała wszystkie dotychczas wydane tomy, a ciągle śledzi, kiedy ukażą się kolejne. Dlatego obok tomu siódmego nie mogła przejść obojętnie, bo przecież niewiadomo, co tym razem wymyślą jej ulubione bohaterki. Fakt, przy Lilce i Pestce nie...

Jestem zwolenniczką obserwowania otaczającego nas świata i staram się zarazić tym nawykiem moją córkę. Procesy zachodzące w przyrodzie, świat roślin i zwierząt, to przede wszystkim fascynująca przygoda. Takie podejście uwrażliwia nas również na przyrodę i naprawdę warto rozmawiać o tym z dzieckiem, które z racji swego wieku interesuje się wszystkim co ma w zasięgu wzroku. Z rozrzewnieniem więc patrzę jak moja córka pochyla się nad jakąś roślinką w trawie, albo karmi mrówkę okruszkami. Mam nadzieję, że przez to w przyszłości będzie bardziej świadomym człowiekiem. Podsumowując, dbania o otaczający nas świat nigdy za wiele!

Podobne przesłanie towarzyszy Lilce i Pestce w kolejnym tomie ich perypetii. Dziewczynki dowiadują się w szkole jak alarmująca jest sytuacja środowiska i razem z innymi dziećmi postanawiają coś z tym zrobić. Łatwo jest powiedzieć, gorzej wykonać, ale tak kreatywne dziewczyny na pewno się nie poddadzą…

Lubię Lilkę i Pestkę za ich humor, pomysłowość i pozytywne nastawienie. Ich przygody zawsze wywołują uśmiech na mojej twarzy. Dziewczynki czasem poruszają ważne tematy, ale przede wszystkim w każdej sytuacji dobrze się bawią, a o to w dzieciństwie przecież chodzi!

Myślę, że cała seria powinna spodobać się nawet starszym przedszkolakom. Moja 4-letnia córka wprawdzie też czyta te książeczki, ale widzę, że jest na nie jeszcze troszeczkę za mała. Nie rozumie niektórych dowcipów czy aluzji, ale i tak lektura jej nie męczy i czasami domaga się, żebyśmy sięgnęli po któryś z tomów. Na pewno książka przypadnie do gustu młodszym dzieciom szkolnym, do których jest skierowana. Bohaterki chodzą do drugiej klasy i dla czytelnika w tym wieku, słuchanie ich przygód lub samodzielne czytanie będzie na pewno dobrą zabawą.

Jestem zwolenniczką obserwowania otaczającego nas świata i staram się zarazić tym nawykiem moją córkę. Procesy zachodzące w przyrodzie, świat roślin i zwierząt, to przede wszystkim fascynująca przygoda. Takie podejście uwrażliwia nas również na przyrodę i naprawdę warto rozmawiać o tym z dzieckiem, które z racji swego wieku interesuje się wszystkim co ma w zasięgu wzroku. Z...

Czytając "Nierozłączki" ciągle miałam w głowie słynną Pippi Pończoszankę. Jej luźne podejście, postępowanie niezgodne z oczekiwaniami dorosłych, posiadanie własnego świata, akcja tocząca się wokół rówieśników, a dorośli są gdzieś tam przemykający i czasami uciążliwym tłem, co nie znaczy, że nie są kochani przez dzieci. Raczej działa to na zasadzie poczucia niezrozumienia. Przepaść jaką jest różnica wieku nigdy nie zostanie pokonana między doświadczonymi dorosłymi i dziećmi, które jeszcze mogą żyć beztrosko, popełniają całą masę błędów i ciągle uczą się nowych rzeczy. Takie spojrzenie na dzieciństwo obecne jest też w książkach Annie Barrows, pisarce, której życie od dzieciństwa było związane z książkami. Spędzanie wielu godzin w tygodniu bibliotece dla dzieci, a w gimnazjum praca, jako osoba odpowiadająca za ład na półkach było wynikiem jej wielkiego zamiłowania do literatury i wiedzy, co później przełożyło się na studia. Pisarką stała się w 2008 roku, kiedy razem z ciotką wydała powieść historyczną. Kolejne publikacje pojawiały się jak grzyby po deszczu. Wśród nich jest również seria książek „Evy and Bean” (Bluszcz i Fasolka),którą spolszczono na „Nierozłączki”. Polski tytuł jest trafny, ponieważ bardzo dobrze oddaje relacje miedzy bohaterkami o całkowicie odmiennych charakterach. Ivy - czyli polska Lilka – to spokojna, pozornie nudna bohaterka. Bean (w polskim przekładzie Pesta) to prawdziwy wulkan energii. Dziewczynki mieszkają przy tym samym podmiejskim Naleśnikowym Zaułku (albo raczej okrągłym placu będącym ślepą uliczką w oryginale nazywaną Pancake Court). Jak widzicie nazwy pięknie spolszczono, dzięki czemu opowieści czyta się łatwiej, przyjemniej i lepiej wpisują się w znane dzieciom środowisko, bo i zajęcia dziewczynek nie odbiegają za bardzo od aktywności naszych dzieci. W każdej książce bohaterki przeżywają niezwykłe przygody. Ja miałam to szczęście, że jeszcze w swoich czasach przedblogerskich pisałam o tej serii (wówczas tylko w oryginale) i jej walorach edukacyjnych oraz wychowawczych (czyli takie tam naukowe nudy na temat przekazywania wzorców postaw etycznych),dlatego też z wielką przyjemnością sięgnęłam po polskie tłumaczenie, ponieważ byłam bardzo ciekawa, w jaki sposób Emilia Kiereś poradziła sobie z szeregiem dziwnych dla młodego polskiego czytelnika nazw. Uważam, że zrobiła kawał dobrej roboty. Wiem, że istnieje u nas trend nadawania dzieciom coraz dziwniejszych imion, ale tu mamy inaczej i pojawiają się takie proste jak Kuba, Ania, Adam, Zosia, Michał, a także nazwiska jak pani Wesoła. Na razie seria w oryginale ma jedenaście tomów. Właśnie ukazały się dwa nowe, dlatego przy okazji przypomnę też wcześniejsze, bo warto je podsunąć swoim córkom (w końcu bohaterki są dziewczynkami). Na naszym rynku wydawniczym wydaniem tłumaczenia tych interesujących historii zajęło się Wydawnictwo Egmont, w którym wydano cztery pierwsze tomy. Od piątego są już pod szyldem HarperKids. Polskie wydanie wygląda tak samo pięknie i subtelnie jak amerykańskie, a wszystko za sprawą ilustratorki Sophie Blackall, która dzięki swoim ilustracjom nadała opowieściom klimat prostoty i minimalizmu, a jednocześnie świetnie urozmaiciła akcję. Jeśli ten przydługi wstęp o twórczyniach Was nie uśpił to teraz w końcu opowiem o akcji w ośmiu tomach (abyście nie musieli szukać informacji o nich).
Pesta to prawdziwy wulkan energii. Wszędzie jej pełno. Do tego ma wiele zwariowanych pomysłów i ciągle kłóci się z nastoletnią siostrą będącą w trudnym okresie (dojrzewa). Odmienne zainteresowania oraz ciągła rywalizacja, a także potrzeba pouczania młodszej siostry oraz ucierania nosa starszej prowadzą do zatargów. Niewielka różnica wieku wydaje się tu być przepaścią, nad którą od czasu do czasu dziewczyny przerzucają kładkę zgody w postaci podarowania sobie drobiazgów. Takie gesty szczególnie pojawiają się ze strony starszej. One jednak nie są w stanie przełożyć się na przyjaźń między dziewczynami, ponieważ różnią je zainteresowania, doświadczenia i problemy. Dziecinna Pestka chce się bawić, psocić, a jej siostra Anka chce się stroić, zajmuje się miłostkami i może już zarabiać pieniądze. W pierwszym tomie mama ma idealne rozwiązanie na zajęcie młodszej dziewczynki: powinna pobawić się z sąsiadką w swoim wieku. Ale jak bawić się, z kimś bardzo spokojnym i niesamowicie nudnym? Pestka za każdym razem stanowczo odmawia. Jednak nadchodzi taki dzień, kiedy odkrywa, że Lilka wcale nie jest taka jak jej się wydawało, a pozory mogą bardzo zwieść. Chadzająca spokojnie z książką dziewczynka okazuje się czarownicą. No, może nie taką prawdziwą, ale ma szansę nią zostać, ponieważ odziedziczyła po ciotce księgę czarów i mikstur, dzięki czemu w kolejnych tomach będą mogły wyczarować wiele zaskakujących rzeczy. I w ten sposób rodzi się piękna przyjaźń, przez którą dziewczynki są nierozłączne, przeżywają całe mnóstwo przygód. Sprawę ułatwia też to, ze w końcu zaczynają chodzić do jednej klasy, czyli mają coraz więcej wspólnego ze sobą. Poza ciężką księgą magii łączy je szkolna codzienność i rosnąca ilość pomysłów oraz codziennych wyzwań.
„Magiczna” wiedza oraz bujna wyobraźnia Lilki będzie napędzała akcję tomu drugiego, w którym dziwne zjawiska związane z dziewczęcą toaletą dla młodszych dzieci sprawią, że wśród uczniów zacznie krążyć opowieść o duchu. Tej niezwykłej istoty będzie mogła pozbyć się tylko posiadaczka księgi pełnej mikstur. Co z tego wyniknie musicie przekonać się sami. Mogę Was zapewnić, że Wasze pociechy nie będą nudziły się w czasie lektury. Do tego psoty dzieci pokazano tu przez racjonalizowanie ich, pokazanie dziecięcego punktu widzenia, który czasami nie jest w stanie przyjąć do wiadomości, że pewne zjawiska nie istnieją. Staniemy się świadkami zaskakującej twórczości dziecięcej wyobraźni. Do tego będziemy odkrywać, w jaki sposób czasami działa empatia u dzieci.
W trzecim tomie zatytułowanym „Lilka i Pestka biją rekord świata” staniemy się świadkami poszukiwań życiowej drogi prowadzącej do sławy. A wszystko zacznie się od nudnej (w mniemaniu Pestki) lekcji z książką. Nadaktywnej nudzącej się dziewczynce nauczycielka podsuwa „Niezwykłą księgę rekordów”, dzięki czemu bohaterka nie tylko wczytuje się w nią z uwagą, ale chce też pójść drogą rekordzistów. Lektura wzbudza zainteresowanie całej klasy i każdy próbuje pobić wybrany rekord. Pestka w czasie prób pobicia rekordu odkrywa, że wcale nie jest to takie łatwe, ale od czego ma się najlepszą przyjaciółkę. Dzięki wiedzy i ambicjom Lilki będą miały okazje pobić rekord Mary Anning. I tym sposobem młodym czytelnikom zostaje przemycona odrobina wiedza z paleontologii.
Czwarty tom zabierze nas w wir świetnej zabawy, do której przyczyniła się górka ziemi przed domem Zosi W.. Dzięki niej przypomnimy sobie jak niezwykła bywa dziecięca wyobraźnia. Niestety czasami taką świetną przygodę trzeba przerwać i to w najciekawszym momencie zabawy, którą się wymyśliło. Zawołana do domu Pestka dowiaduje się, że rodzice wychodzą, a jej opiekunką ma być Anka. Jakby tego było mało bohaterka nie może opuszczać domu. Początkowo wieje nudą, ponieważ siostra w roli niani nie jest zainteresowana zabawianiem młodszej Pestki, ale możecie być pewni, że ona i nuda nie idą w parze i na pewno coś wymyśli. Będzie to tak wspaniała przygoda, że Anka w przyszłości nawet z wizją otrzymywania sporej kwoty za opiekę będzie broniła się rękami i nogami przed takim zarobkiem.
Tom piąty „I jak tu być grzeczną?” to pięknie pokazane spojrzenie dzieci na podsuwane im treści. Lilka przypadkowo odkryła postać św. Franciszka, który sprawiał, że zwierzęta stawały się łagodne. Do tego towarzyszyło mu stado ptaków, które z powodu czystości serca pragnęły bliskości z nim. Obraz siebie w chmurze ptaków może być dla dzieci intrygujący, kuszący. Lilka i Pestka postanowią zrobić wszystko, aby zwierzęta chciały im towarzyszyć. I w ten sposób powstaje zabawa polegająca na przemienianiu się z niegrzecznej w grzeczną. Im więcej dzieci tym taka forma aktywności staje się coraz dziwniejsza i coraz bardziej niebezpieczna, ale i zaskakująca.
W szóstym tomie „Skazane na balet” dziewczynki pod wpływem lektury (to oczywiste, że z książek można czerpać świetne pomysły na zabawy!) stwierdzają, że też chcą chodzić na balet. Marzą o strasznych rolach, posiadaniu mocy wysokiego kopania przeciwnika, czyli bycia naprawdę wygimnastykowanymi i silnymi. Przekonanie rodziców do kolejnych lekcji okaże się trudna. Zwłaszcza, że dziewczynki są dość niestałe w swoich pasjach, a ta wiązałaby się ze sporymi wydatkami. Bohaterki gotowe są jednak zrobić wszystko, aby dopiąć celu i deklarują się na prawdziwy cyrograf: brak możliwości rezygnacji przez cały semestr oraz brak marudzenia na zajęcia i systematyczne uczęszczanie z dużym zaangażowaniem. Już po pierwszych zajęciach wiedzą, że postąpiły źle. Po kolejnych wiedzą, że muszą coś zrobić, żeby nie brać udziału w żenującym przedstawieniu. Klasowa wycieczka może okazać się rozwiązaniem. Jakim? I czy na pewno warto unikać grania w przedstawieniu?
W siódmym tomie nasze bohaterki stają naprzeciw kolejnym ważnym wyzwaniom. Tym razem muszą uratować świat przed globalnym ociepleniem. Wymyślonych sposobów pojawi się wiele. Jeden bardziej zaskakujący od drugiego. Żaden nieograniczony dorosłym torem myślenia, dlatego eksperymenty będą zadziwiające, a młodzi czytelnicy dowiedzą się jakie sposoby na pewno nie zadziałają i w jaki sposób możemy przybliżyć się do kształtowania większej uwagi wobec problemów środowiska. Szkolny projekt będzie ciekawym doświadczeniem. Do tego odkryjemy, że w przypadku nauki wiek nie ma znaczenia. Ważne jest twórcze podejście i otwarcie na nietypowe pomysły. A tych dziewczynkom nie zabraknie.
To oczywiście udowodnią też w ósmym tomie. Tym razem dziewczynki staną się prawdziwymi reporterkami. Nim do tego dojdzie muszą mocno rozwinąć w sobie chęć zarobienia pieniędzy. Wszystko zaczyna się od szkolnych posiłków i „niskotłuszczowego sera Belldeloon w małych porcjach specjalnie dla ciebie”, czyli sytuacji, która bliska jest każdemu rodzicowi: wszyscy w klasie coś mają i dziecko zrobi wszystko, aby namówić rodziców na zakup. Zarówno rodzice Lilki, jak i Pestki są nieugięci. Nie zamierzają przepłacać. Bohaterki szukają sposobu na zarobienie pieniędzy. Okazuje się, że nie jest to takie łatwe, bo nikt nie chce kupić ich eliksirów, a inne zajęcia są za bardzo męczące lub niebezpieczne. Tata Pestki podsuwa im pomysł na sprzedaż gazety. Wszystko zaczyna się pięknie i dość sielankowo, a kończy naprawdę wielkim niebezpieczeństwem. Czy wymarzony ser był wart tego wysiłku?
Książki Annie Barrows pełne są bohaterów o dziwnych zachowaniach. Każdy jest inny, ale to nie znaczy, że gorszy, ale to, że może wnieść coś ciekawego do zabawy. Mamy tu też obraz dorosłych uczących dzieci samodzielności, zachęcających do podejmowania decyzji oraz ponoszenia ich konsekwencji. Pojawiają się tu też zapracowani rodzice, dorośli nielubiący nikogo, otwarci i sympatyczni sąsiedzi, podejrzliwe woźne i nauczycielki, sympatyczna wychowawczyni, której tłumaczenia nie zawsze odnoszą oczekiwany skutek, a wszystko przez to, że dziecięca wyobraźnia jest jednak nieposkromiona.
Prosty język, ciekawa, trzymająca w napięciu opowieść wzbogacona subtelnymi ilustracjami i cała masa niezwykłych pomysłów na zabawy bez konieczności tkwienia cały dzień przed komputerem. A do tego piękne przesłanie: inne może być inspirujące i ciekawe oraz pouczające.

Czytając "Nierozłączki" ciągle miałam w głowie słynną Pippi Pończoszankę. Jej luźne podejście, postępowanie niezgodne z oczekiwaniami dorosłych, posiadanie własnego świata, akcja tocząca się wokół rówieśników, a dorośli są gdzieś tam przemykający i czasami uciążliwym tłem, co nie znaczy, że nie są kochani przez dzieci. Raczej działa to na zasadzie poczucia niezrozumienia....

Ta część ściśle dotyczy tego, czym jest ochrona środowiska oraz dbanie o klimat. Główne bohaterki serii, Lilka i Pestka postanawiają poszukać sposobu, który zwolniłby postępujące globalne ocieplenie. Ich pomysły nie zawsze są trafne, ale z pewnością nie można odmówić im kreatywności. Choć są to bohaterki bardzo młode, to mnie jako osobę już właściwie dorosłą, zachwyciły i skradły moje serce. Są to przesympatyczne postaci, o których po prostu chce się czytać. Oczywiście, zdarzały się chwile, gdy te dwie zwariowane dziewczynki sprawiały, że biłam dłonią w czoło, ale nie mogłam być na nie długo zła.

Annie Barrows stworzyła naprawdę ciekawą i przyjemną historię o tym, że wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za dobro naszej planety i powinniśmy podejmować działania mające na celu jej pomóc, a nie zaszkodzić. Zawiera się tutaj również świetna lekcja dla najmłodszych. Jeśli chodzi o tę książkę, to jestem całkowicie na tak i jeżeli macie w gronie swoich bliskich małego czytelnika, to koniecznie podsuńcie mu tę pozycję. Z pewnością przypadnie mu do gustu.

http://www.oksiazkachinietylko.pl/2021/03/720-nierozaczki-lilka-i-pestka-ratuja.html

Ta część ściśle dotyczy tego, czym jest ochrona środowiska oraz dbanie o klimat. Główne bohaterki serii, Lilka i Pestka postanawiają poszukać sposobu, który zwolniłby postępujące globalne ocieplenie. Ich pomysły nie zawsze są trafne, ale z pewnością nie można odmówić im kreatywności. Choć są to bohaterki bardzo młode, to mnie jako osobę już właściwie dorosłą, zachwyciły i...