3 część trylogii zrobiła na mnie tak samo dobre wrażenie jak poprzednie dwie. Tytułowa Urszula zmaga się ze swoją przeszłością, syndromem DDA i toksyczną rodziną. Dawno nie czytałam nic tak wciągającego.

3 część trylogii zrobiła na mnie tak samo dobre wrażenie jak poprzednie dwie. Tytułowa Urszula zmaga się ze swoją przeszłością, syndromem DDA i toksyczną rodziną. Dawno nie czytałam nic tak wciągającego.

Jestem pod wrażeniem całego cyklu.
To już życie czwartego pokolenia, które wyrosło w patologicznej rodzinie, z alkoholem, awanturami i biciem na codzień, bez serdeczności i czułości ze strony rodziców.
Smutne to i przerażające...
Urszula, najpierw jako nastolatka, a później dorosła kobieta, stara się zerwać toksyczny związek z ojcem i matką, i nareszcie zacząć cieszyć się życiem bez strachu i braku poczucia swojej wartości.
Łatwo jej to nie przychodzi.
Piękna książka, która pozwala zrozumieć zachowanie osób wywodzących się
z rodzin patologicznych.

Jestem pod wrażeniem całego cyklu.
To już życie czwartego pokolenia, które wyrosło w patologicznej rodzinie, z alkoholem, awanturami i biciem na codzień, bez serdeczności i czułości ze strony rodziców.
Smutne to i przerażające...
Urszula, najpierw jako nastolatka, a później dorosła kobieta, stara się zerwać toksyczny związek z ojcem i matką, i nareszcie zacząć cieszyć się...

Trzecia część cyklu "Matki i córki" ma trochę inny charakter od poprzednich ale też bardzo mi się podobała.
Urszula obrazuje życie kobiety rozchwianej emocjonalnie przez trudne dzieciństwo. Popularny w naszym kraju problem życia pod jednym dachem z alkoholikiem jest tu doskonale zobrazowane. Czyta się jednym tchem! Polecam.

Trzecia część cyklu "Matki i córki" ma trochę inny charakter od poprzednich ale też bardzo mi się podobała.
Urszula obrazuje życie kobiety rozchwianej emocjonalnie przez trudne dzieciństwo. Popularny w naszym kraju problem życia pod jednym dachem z alkoholikiem jest tu doskonale zobrazowane. Czyta się jednym tchem! Polecam.

Cudowna historia❤️

Cudowna historia❤️

Książka kończąca sagę "Matki i córki" poświęcona jest Urszuli. Kobieta boryka się z syndromem DDA. Nie wdając sie w szczegóły dotyczy on osób wychowujących się w rodzinie alkoholika.
Dziewczyna za wszelką cenę chce oderwać się od toksycznej rodziny, ale wciąż do niej powraca na każde zawołanie matki. Trudno jest jej także wejśc w związek, bo desperacko dąży do zrujnowania go, twierdząc, że nie jest możliwe to, aby ktoś ją naprawdę pokochał.
Powieść nasączona jest emocjami. Czytelnik wchodzi mocno w postac bohaterki i wraz z nią przeżywa koszmar zarówno dzieciństwa, jak i młodości. Chce się wejść na strony powieści i potrząsnąć Ulą, ale to tylko pokazuje, jak trudno wyjść na prostą po koszmarze życia pod jednym dachem z nadużywającym alkoholu członkiem rodziny.
Autorka porusza ważny problem dotykający wielu rodzin, bo tak naprawdę najczęściej sprawa rozbija się tylko o osobę uzależnioną, a niewiele wiadomo co dzieje się z pozostałymi członkami rodziny. Książka przynosi wiele emocji od złości po niechęć do bohaterki, ale to po prostu samo życie.

Książka kończąca sagę "Matki i córki" poświęcona jest Urszuli. Kobieta boryka się z syndromem DDA. Nie wdając sie w szczegóły dotyczy on osób wychowujących się w rodzinie alkoholika.
Dziewczyna za wszelką cenę chce oderwać się od toksycznej rodziny, ale wciąż do niej powraca na każde zawołanie matki. Trudno jest jej także wejśc w związek, bo desperacko dąży do zrujnowania...

Po prostu re-we-la-cja. Przez 10 lat byłam Szymonem i żyłam z taką Ulą, aż podjęłam ostateczną decyzję, że tym razem będę ratować siebie.

Ta część serii ma drugie dno. Dzieciństwo obleczone wieczną przemocą i biedą to idealny sposób na spieprzenia życia dzieciom. Skończył się na szczęście czas, gdy trzeba było za wszelką cenę utrzymać małżeństwo i na wszystko się godzić w imię posiadania obojga rodziców. Jeśli osoba z DDA, czy DDD nie chce zmienić swojego życia, to nie da się jej pomóc. Nie da się wspierać człowieka, który wszędzie widzi czarne chmury, nie wierzy w dobre intencje, nie potrafi cieszyć się nawet z 6 w lotto. Większość takich ludzi nie podejmuje się terapii, a wręcz przeciwnie - stają się męczennikami, którzy wciąż od nowa szukają powodów do narzekania.

Książka jest genialna, bardzo autentyczna. Myślę, że pozwoli wielu osobom zrozumieć, jak funkcjonują osoby z patologicznych domów. Destrukcyjni ludzie żyją wśród nas. Czasem trzeba się od nich po prostu odciąć, żeby ratować siebie.

Fabuła oparta jest na teraźniejszości Urszuli, która ma już 30 lat oraz na przeszłości, życiu sióstr po próbie samobójczej ich ojca. Z rozdziału na rozdział dochodzimy do momentu, w którym odkrywamy psychologiczny punkt tej powieści. Ogromne uznanie dla autorki za poruszenie tak ważnego tematu i przedstawienie go w sposób realny, nie zakłamujący rzeczywistości. Bardzo wam polecam całą serię.

Po prostu re-we-la-cja. Przez 10 lat byłam Szymonem i żyłam z taką Ulą, aż podjęłam ostateczną decyzję, że tym razem będę ratować siebie.

Ta część serii ma drugie dno. Dzieciństwo obleczone wieczną przemocą i biedą to idealny sposób na spieprzenia życia dzieciom. Skończył się na szczęście czas, gdy trzeba było za wszelką cenę utrzymać małżeństwo i na wszystko się godzić w...

To była chyba najlepsza część z tej sagi. Pięknie autorka pokazuje nam problem dzieci alkoholika i ofiar przemocy w domu. Czy Urszula ma szansę na lepsze życie, miłość i szczęśliwy dom? Czy już zawsze będzie patrzeć na innych przez pryzmat domu rodzinnego? Jak sobie poradzić z tymi emocjami tłumionymi przez lata i naprawą relacji z rodziną. Pomoc przyjaciół oraz wyciągnięta ręka Szymona chłopaka może na chwilę albo na zawsze, wystarczy aby ruszyć do przodu z czystą kartką 🤔 trzeci tom pokazuje jaki wpływ na nas w dorosłym życiu ma dom rodzinnych oraz relacje w nim obowiązujące. Polecam całą trylogię w której poruszane sa ważne tematy, ale też pokazane są tradycje i zmiany jakie przechodzą w ludziach od czasów przedwojennych aż po obecne.

To była chyba najlepsza część z tej sagi. Pięknie autorka pokazuje nam problem dzieci alkoholika i ofiar przemocy w domu. Czy Urszula ma szansę na lepsze życie, miłość i szczęśliwy dom? Czy już zawsze będzie patrzeć na innych przez pryzmat domu rodzinnego? Jak sobie poradzić z tymi emocjami tłumionymi przez lata i naprawą relacji z rodziną. Pomoc przyjaciół oraz wyciągnięta...

Ostatnia już część serii "Matki i córki". Ostatnia, ale dla mnie najtrudniejsza. Przeczytałam ją w jeden dzień, dosłownie pochłonęłam, mimo że tematyka nie była łatwa. Ja, DDA doskonale wiem, że to co czuła Urszula, jak się zachowywała, czego bała, co przeżywała, dla innych niezrozumiałe, jest rzeczywistością skrzywdzonych dzieci. To nie była łatwa lektura, rozdrapywała pewne rany, ale otwierała oczy. Otwierała je właśnie DDA, żeby uświadomiły sobie, że to co się z nimi dzieje, nie jest wcale nietypowe i że można, a nawet trzeba o siebie walczyć. Otwiera też ludziom, którzy nie mają o tym problemie pojęcia, by zrozumieli, że obok są ludzie walczący z tak podstawowymi sprawami, uczuciami, że to się czasem wymyka jakiejkolwiek logice. Bardzo mocna pozycja do przeczytania.

Ostatnia już część serii "Matki i córki". Ostatnia, ale dla mnie najtrudniejsza. Przeczytałam ją w jeden dzień, dosłownie pochłonęłam, mimo że tematyka nie była łatwa. Ja, DDA doskonale wiem, że to co czuła Urszula, jak się zachowywała, czego bała, co przeżywała, dla innych niezrozumiałe, jest rzeczywistością skrzywdzonych dzieci. To nie była łatwa lektura, rozdrapywała...

„Urszula” Izabeli M.Krasińskiej to kontynuacja cyklu "Matki i córki". Książka podobnie jak dwa poprzednie tomy jest przepełniona mnóstwem emocji.
Autorka porusza bardzo trudny społeczny problem a zarazem bardzo realny, który dotyka wielu ludzi. Problem dzieci, którym przyszło żyć w warunkach pozbawionych rodzicielskiej miłości, w atmosferze codziennych awantur ojca alkoholika, ciągłego strachu, przemocy, poniżania…. Autorka przede wszystkim pokazuje jak takie sytuacje wpływają na ich dorosłe życie, na odnalezienie się w normalności i w rzeczywistości.

cyt . „DDA? A co to takiego? – Klaudia zrobiła wielkie oczy. (….)
– Dorosłe Dziecko Alkoholika, taki syndrom –wyjaśniła Ula.
– Na czym on polega? To jakaś choroba? – Klaudia nadal nie rozumiała, co tak naprawdę oznacza ten tajemniczy skrót. ( …)
Jeśli jedno z rodziców lub, nie daj Boziu, oboje, są alkoholikami, fundują swoim dzieciom okropne dzieciństwo oraz traumę na całe życie. (…..)
– Osoba, która dorastała w patologicznym domu, co w literaturze fachowej ładnie nazywa się rodziną dysfunkcyjną – Jowita ułożyła dłonie tak, by powstało z nich serce – ma zaniżone poczucie wartości, do tego zerowe poczucie bezpieczeństwa i miłości, jest nieufna wobec ludzi, ale zarazem bardzo empatyczna, łatwo daje się wykorzystywać, co pracodawcy uwielbiają, nie jest zbyt imprezowa, ma problem z okazywaniem i interpretowaniem uczuć, słowem, ciągle siedzi w niej przestraszony dzieciak, którym była iks lat temu.”
/ 116
"Urszula" tak jak cały ten cykl jest pełen wzruszeń i emocji, gorąco polecam. Na pewno nie będzie to czas stracony.

„Urszula” Izabeli M.Krasińskiej to kontynuacja cyklu "Matki i córki". Książka podobnie jak dwa poprzednie tomy jest przepełniona mnóstwem emocji.
Autorka porusza bardzo trudny społeczny problem a zarazem bardzo realny, który dotyka wielu ludzi. Problem dzieci, którym przyszło żyć w warunkach pozbawionych rodzicielskiej miłości, w atmosferze codziennych awantur ojca...

Przeczytałam trzeci tom , ostatni a chyba najtrudniejszy w odbiorze. Wanda i Szczepan on bawidamek ona ślepo zakochana. Wpadka i jak to na wsi wszyscy wytykają że panna z dzieckiem a kawaler myk znika. Znika i się pojawia a głupia Wandzia mimo innej partii na horyzoncie wraca do Szczepana.
Tatuś ogarnia młodym mieszkanie rodzi się córka jedna, potem jeszcze dwie. Alkohol, brak miłości krzyki bicie, to wszystko odbija się na zawsze w duszach tych dzieci. Uczą się żyć jak zastraszone zwierzątka, a matka nie chce odejść od jaśnie pana męża.
Głęboko poruszały mnie opisy życia tych sióstr i ich walka by nie być jak to zgniłe środowisko. Każda z nich obciążona syndromem DDA, walczy na swój sposób z demonami przeszłości. Mocne zakończenie sagi i polecam bo warto zapoznać się i czasem inaczej spojrzeć na osoby wyglądające na dziwne.

Przeczytałam trzeci tom , ostatni a chyba najtrudniejszy w odbiorze. Wanda i Szczepan on bawidamek ona ślepo zakochana. Wpadka i jak to na wsi wszyscy wytykają że panna z dzieckiem a kawaler myk znika. Znika i się pojawia a głupia Wandzia mimo innej partii na horyzoncie wraca do Szczepana.
Tatuś ogarnia młodym mieszkanie rodzi się córka jedna, potem jeszcze dwie. Alkohol,...