Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kobiety wyżej niż swoje życie stawiają potrzeby innych oraz ich opinie. Oddają swój los ręce osoby, która czyni je nieszczęśliwymi. Wiedzą to, lecz naiwnie wierzą, że "on się zmieni", "po ślubie będzie inaczej", "przecież mnie nie uderzy", "nie pije aż tak dużo". Wybielają partnera we własnych oczach, łudząc się, że dzięki temu inni też tak na niego spojrzą. Tyle że ci inni widzą prawdę. I wiedzą, że pewne historie nie skończą się happy endem.

Dostajemy zawsze kilka szans, ale to od nas zależy, którą wykorzystamy, a którą odrzucamy. Jedna decyzja, niczym kamienie domina, wpływa na kolejną.

Dorosłość to nieustanna konieczność wybierania mniejszego zła.

To granice wytrzymałości pokazują, jacy naprawdę jesteśmy.

Zranienie, czy to emocjonalne, czy fizyczne zostaje w naszej pamięci na zawsze. Mówimy: było, minęło, ale czy są to szczere słowa? Ta bolesna zadra tkwi głęboko w naszej duszy i dawanie kolejnej, ostatniej, czy jedynej szansy jest oszukiwaniem samego siebie. Zdradzony mąż już nigdy nie zaufa w pełni żonie, podobnie jak kobieta, która została uderzona przez swojego partnera. Lęk przed powtórzeniem się dramatu, jaki przeżyli, jest zbyt silny. Dajemy pierwszą, drugą, kolejną, aż wreszcie ostatnią szansę, choć od początku wiemy, że jedynie zaklinamy czas, odwlekamy trudne decyzje, tchórzymy przed samymi sobą, łudzimy się, że tym razem na pewno będzie inaczej, po czym... i tak nie udaje nam się uniknąć rozczarowania.