Dobra książka. Nie oceniam jej jako bardzo dobrej, bo przeszkadzały mi 2 rzeczy:
- Bohaterowie strasznie mi się mylili i w sumie było mi wszystko jedno czy to Bjoern czy William, czy jeszcze kto inny jest mordercą.
- Za dużo miejsca poświęcono na dramat przyjaciółki Karen, Aylin. Mogła się ta książka bez tego obyć.
A Karen wychodzi na niesamowitą Mary Sue, która niemal posiadła zdolność bilokacji.
Tym niemniej, szczerze polecam. Mimo że nie lubię książek pisanych w czasie teraźniejszym - ale tu mi nie przeszkadza.

Dobra książka. Nie oceniam jej jako bardzo dobrej, bo przeszkadzały mi 2 rzeczy:
- Bohaterowie strasznie mi się mylili i w sumie było mi wszystko jedno czy to Bjoern czy William, czy jeszcze kto inny jest mordercą.
- Za dużo miejsca poświęcono na dramat przyjaciółki Karen, Aylin. Mogła się ta książka bez tego obyć.
A Karen wychodzi na niesamowitą Mary Sue, która niemal...

Chce trzecia. Teraz.

Chce trzecia. Teraz.

bohaterka już znana i dobrze się czytało kontynuację jej losów. Ciut żenujący finał w kontekście ekstremalnych przygód pani komisarz. Kolejnej części sama nie kupię, jak dostanę to przeczytam

bohaterka już znana i dobrze się czytało kontynuację jej losów. Ciut żenujący finał w kontekście ekstremalnych przygód pani komisarz. Kolejnej części sama nie kupię, jak dostanę to przeczytam

Bardzo mi się to pisanie nadal podoba. Wątek kryminalny wzbogacony o wspomnienia, historie rodzin, codzienne sytuacje, "normalne" życie opisane bardzo przyswajalnym językiem. Nie ma tu superbohaterów, każdy ma jakieś słabości, coś za uszami, każdy pozwala sobie na lekkie odstępstwa od obowiązujących reguł - tak przecież zachowujemy się wszyscy. Wątek kryminalny jest oczywiście najważniejszy w tej opowieści, ale z równą niecierpliwością czekałem na rozwiązanie pobocznych problemów, które zostały wyjaśnione, ale nie w banalny sposób. Bardzo przyjemna lektura. Książka wciąga, zakończenia kolejnych rozdziałów nienachalnie zachęcają do dalszej lektury. Czytając kolejne strony miałem nieodparte wrażenie, że obcuję z prawdziwymi ludźmi, prawdziwymi historiami, z bardzo ciekawie skonstruowanymi charakterami. Bardzo czekam na kolejną porcję opowieści z "prawdziwych" Wysp Doggerlandzkich...

Bardzo mi się to pisanie nadal podoba. Wątek kryminalny wzbogacony o wspomnienia, historie rodzin, codzienne sytuacje, "normalne" życie opisane bardzo przyswajalnym językiem. Nie ma tu superbohaterów, każdy ma jakieś słabości, coś za uszami, każdy pozwala sobie na lekkie odstępstwa od obowiązujących reguł - tak przecież zachowujemy się wszyscy. Wątek kryminalny jest...

"Podstęp" pierwsza część serii kryminalnej, której akcja dzieje się na fikcyjnej grupie wysp na Morzu Północnym , bardzo zapadła mi w pamięci. Podobał mi się ten skandynawski gęsty klimat i świetna silna kobieca postać Karen Hornby. Musiałam zatem sięgnąć po "Sztorm".

W Boże Narodzenie na najbardziej wysuniętej wyspie archipelagu - Noorö zostają znalezione zwłoki mężczyzny. Najprawdopodobniej nie był to wypadek i nie jest to ostatnie morderstwo na wyspie. Do sprawy zostaje przydzielona Karen Hornby. Jest to jej pierwsza sprawa po długiej rehabilitacji i nie jest to jedyny problem, z którym będzie musiała się zmierzyć.

Niestety, ale druga część wypada dość słabo. To z pewnością nie jest sztorm, a jedynie łagodne fale. Wszystko wypada dość nijako. Dodatkowo mam wrażenie, że wszystkie prowadzone przez autorkę wątki, z pozoru rozwiązane, są tak naprawdę pourywane. Rozpędzone rozbudzające ciekawość czytelnika wątki nagle zatrzymują się i pyk otrzymujemy wyjaśnienie.

Jedyny wątek warty uwagi, to poruszone przez autorkę problemy przemocy w pozornie przykładnej i idealnej rodzinie. Tu jednak też, coś co jest zgrzyta. Autorka w niezwykle emaptyczny sposób przedstawia sytuację ofiary, by nagle w dość gwałtowny sposób zakończyć wątek.

Dam jeszcze szansę autorce, ale z pewnością nie będę czekać z wytęsknieniem na kolejną część. Raczej przeczytam ją przy okazji.

emocjelogiczne.blogspot.com
IG: @mamazaczytana

"Podstęp" pierwsza część serii kryminalnej, której akcja dzieje się na fikcyjnej grupie wysp na Morzu Północnym , bardzo zapadła mi w pamięci. Podobał mi się ten skandynawski gęsty klimat i świetna silna kobieca postać Karen Hornby. Musiałam zatem sięgnąć po "Sztorm".

W Boże Narodzenie na najbardziej wysuniętej wyspie archipelagu - Noorö zostają znalezione zwłoki...

Pierwszy tom sagi o Wyspach Doggerlandzkich (po polsku Bergamutach) przeczytałem, a w zasadzie wysłuchałem w marcu. Słuchałem go głównie w samochodzie i do dzisiaj tkwią w mojej wyobraźni obrazy, które plastycznie odmalowywała Maria Adolfsson. Pamiętam, że byłem dość mocno rozczarowany, kiedy okazało się, że wyspy są prawdziwie uniwersum wykreowanym przez autorkę i nie ma szans zobaczyć miejsc, które stały się tłem dla historii. Tak jeździłem wraz z Ann Cleves po Szetlandach - z innymi autorami po wielu innych miejscach. Tu było inaczej i mimo drobnego rozczarowania dałem się porwać.
Drugi tom znalazłem już tylko w formie ebooka i początkowo nie potrafiłem odtworzyć w sobie tego samego klimatu, ale im dalej w las - a w zasadzie im bardziej na północ wysp - tym było ciekawiej i przyjemniej. Bałem się rozczarowania, które czasem towarzyszy seriom i drugim częściom tymczasem z dużą satysfakcją odkryłem, że książka sprawia mi jeszcze większą przyjemność niż część pierwsza. Niebanalna historia, staranny warsztat i równie starannie wykonany research. Główna bohaterka niepozbawiona słabości i indywidualizmu ale nie epatująca spektakularnymi upadkami czy posuniętą do granic dobrego smaku i prawdopodobieństwa ekstrawagancją.
Urzekła mnie dynamika finału, a raczej jej powściągliwość. Dużo emocji, uczuć i ponownie plastycznie malowanych obrazów, które pozwalają współodczuwać lęki i poczucie zagrożenia pani komisarz a wydarzenia elegancko odsączone z niepotrzebnej brawury, nieprawdopodobnej dynamiki czy dramaturgii.
Ładnie i zgrabnie. Polecam.

Pierwszy tom sagi o Wyspach Doggerlandzkich (po polsku Bergamutach) przeczytałem, a w zasadzie wysłuchałem w marcu. Słuchałem go głównie w samochodzie i do dzisiaj tkwią w mojej wyobraźni obrazy, które plastycznie odmalowywała Maria Adolfsson. Pamiętam, że byłem dość mocno rozczarowany, kiedy okazało się, że wyspy są prawdziwie uniwersum wykreowanym przez autorkę i nie ma...

Książka odrobinę lepsza niż pierwszy tom. Podoba mi się wyciszony i realistyczny styl Marii Adolfsson, jej podejście do opowiadania historii bądź co bądź kryminalnej.

Książka odrobinę lepsza niż pierwszy tom. Podoba mi się wyciszony i realistyczny styl Marii Adolfsson, jej podejście do opowiadania historii bądź co bądź kryminalnej.

Święta, to przecież taki spokojny i radosny czas. A jednak tę atmosferę świąt w Noorö burzy fakt, iż zostają znalezione zwłoki mężczyzny. Gdyby tego było mało, wszystko wskazuje na to, że wcale nie była to przypadkowa śmierć. Przyczyn tego zabójstwa będzie doszukiwał się komisarz Karen Eiken Hornby, który po długiej przerwie wraca do pracy, rzucając się w wir pracy. Jednak nie zostanie ciepło przyjęty, a chwilę potem dojdzie do kolejnego morderstwa. Dokąd zaprowadzi go trop? Czy jego rodzina związana jest z morderstwem?

. . .

Po zeszłorocznej lekturze Doggerlandu ,,Podstęp’’, miałam ogromne obawy związane z lekturą drugiego tomu, czyli ,,Sztormu’’. W pierwszym tomie, aż biło od długich opisów, niepotrzebnie ciągnących historię. Tutaj to zostało zminimalizowane. Za to mnogość postaci i wątków, spowodowała całkowity zawrót głowy. Ta część, podobała mi się bardziej niż pierwsza. Tutaj szybciej odczuwamy skandynawski klimat. Na szczególną uwagę zasługuje wątek poboczny, bardziej obyczajowy, o przemocy domowej. To czyni lekturę ciekawszą. Nie brakuje zwrotów akcji i mnogości wątków, pomimo iż tempo akcji nie pędzi w zawrotnym tempie. Autorka snuje tajemnicę, której nie do końca jesteśmy w stanie odkryć pomimo rzucających podpowiedzi. Jestem zadowolona z tej książki zważając na to, iż tom pierwszy był słaby.

Historie te nie są z sobą ściśle powiązane, jednak przenikają przez siebie, dlatego warto poznać zarówno ,,Sztorm’’ jak i ,,Podstęp’’. Tom drugi wydany jest wyłącznie w e-booku.

Święta, to przecież taki spokojny i radosny czas. A jednak tę atmosferę świąt w Noorö burzy fakt, iż zostają znalezione zwłoki mężczyzny. Gdyby tego było mało, wszystko wskazuje na to, że wcale nie była to przypadkowa śmierć. Przyczyn tego zabójstwa będzie doszukiwał się komisarz Karen Eiken Hornby, który po długiej przerwie wraca do pracy, rzucając się w wir pracy. Jednak...

Drugi tom Doggerlandu podobał mi się bardziej, nie wiem czy dlatego, że wiedziałam czym to będzie "pachnieć", czy po prostu potrzebowałam kryminału z taką nieśpieszną akcją i ciężkim, mglistym klimatem. Ale tego musicie się spodziewać, nawet jeśli wizyta w Doggerlandzie jest Waszą pierwszą.

Książka jest bezpośrednią kontynuacją, jednak łączące wątki, nie są zbyt wyraźne, dlatego według mnie można ją przeczytać samodzielnie, ale warto poznać całą sytuację. Akcja jest stateczna, powoli i z  czasem mozolnie się rozwija, jednak dla mnie to bardziej plus. Jednak ten pozorny spokój zmieszany z ciekawą fabułą i przytłaczającą atmosferą, dają mieszankę, od której ciężko się oderwać. Główna bohaterka musi mierzyć się z dziwnym morderstwem, ale również z własnymi demonami, a sytuacja domowa tego nie ułatwia. Fajnie, że autorka przeplata te dwa dominujące wątki, bo tworzą realizm i nie są oderwane od prawdziwego życia.

Jest to klasyczny w gatunku, skandynawski kryminał z duża domieszką powieści obyczajowej, który wciąga, ale nieprzytłacza natłokiem wydarzeń. Dobrze skonstruowany, logiczny. Liczę na to, że to nie koniec mojej przygody z wyspami Doggerlandzkimi.

Drugi tom Doggerlandu podobał mi się bardziej, nie wiem czy dlatego, że wiedziałam czym to będzie "pachnieć", czy po prostu potrzebowałam kryminału z taką nieśpieszną akcją i ciężkim, mglistym klimatem. Ale tego musicie się spodziewać, nawet jeśli wizyta w Doggerlandzie jest Waszą pierwszą.

Książka jest bezpośrednią kontynuacją, jednak łączące wątki, nie są zbyt wyraźne,...

⚘⚘Intryga kryminalna jest dobra, ale najbardziej zainteresował mnie wątek poboczny, mianowicie wątek związany z przemocą domową, z biciem kobiet. Wydaje mi się, że przekonywująco zostało opisane życie ofiary, która sie boi, a jednocześnie cały czas jest zależna od swojego oprawcy.

⚘⚘Pierwszy tom miał trochę zbędnych opisów, w drugim było ich mniej. Tym razem fabuła zaczyna się od śmierci starszego pana, profesora uniwersytetu, który został zamordowany. Karen, jako jedyna dysponowana komisarz, co z tego że na zwolnieniu lekarskim, wraca w swoje rodzinne strony, żeby zająć się tą sprawą.

⚘⚘To dobry kryminal z rozbudowaną warstwą obyczajowo- psychologiczną. Stopniowe budowanie napięcia i odkrywanie kart przez autorkę jest fajnym zabiegiem, mam jednak zastrzeżenie co do nazwisk, co za tym idzie calego korowodu postaci- dużo tego było i ciężko było się w tym odnaleźć, przynajmniej na początku, kiedy jeszcze nie wiedziałam, którzy bohaterowie są kluczowi i ważni dla sprawy. Oczywiście wielkim atutem jest niesamowity klimat zbudowany poprzez ciut wyizolowaną wyspę, mglistą, skandynawską , szumiące morze w oddali, nieczynną kopalnię węgla i destylarnie, rozgałęzione koligacje rodzinne, a i pewien motocyklowy gang dopełnia tego obrazu. Brakowało mi Smeeda, szefa opalającego się na plaży w tropikach oraz może większej dynamiki w fabule. Choc niespieszność akcji była cechą także części pierwszej. Mimo tych malutkich uwag przczytalam z wielkim zainteresowaniem i chętnie sięgnę po kontynuację.

⚘⚘Intryga kryminalna jest dobra, ale najbardziej zainteresował mnie wątek poboczny, mianowicie wątek związany z przemocą domową, z biciem kobiet. Wydaje mi się, że przekonywująco zostało opisane życie ofiary, która sie boi, a jednocześnie cały czas jest zależna od swojego oprawcy.

⚘⚘Pierwszy tom miał trochę zbędnych opisów, w drugim było ich mniej. Tym razem fabuła...