Jedna z tych książek, które można określić, iż opowiadają o wszystkim i o niczym...

Przede wszystkim trzeba zauważyć specyficzną technikę, jaką Virginia Woolf zastosowała, a mianowicie tzw. strumień świadomości czyli proces kształtowania się myśli bohaterów powieści. A więc coś podobnego do „Ulissesa” Joyce’a. Nie jest to przyjemne dla czytelnika, wymaga skupienia, cierpliwości, wytrwałości, drobiazgowej analizy.

Trudno jednoznacznie określić tematykę powieści. Są tu poruszane sprawy rodzinne, filozoficzne aspekty ludzkiej egzystencji, opisy przyrody, czy tradycyjny książkowy motyw miłosny – tu nawet wyłowiłem sobie zaskakujący paradoksalny cytat: „Nie ma nic nudniejszego, bardziej niedojrzałego i nieludzkiego niż miłość; a jednak jest ona piękna i potrzebna”.

Należy docenić oryginalność powieści, lecz uczciwie przyznam, że solidnie się wynudziłem przy „Latarni morskiej”. Nie mówię, że jest książka zła, na pewno znajdzie grono wielbicieli - koneserów, lecz ja akurat przez większość część lektury (pomimo zdarzających się genialnych fragmentów) po prostu musiałem zmusić się do czytania. Bez wątpienia zbyt szybko ją przeczytałem, jest to jedna z tych pozycji, które należy wnikliwie i dogłębnie przeanalizować, może nawet poprzez kolejne lektury, jednak chaotyczny sposób narracji, statyczność, niespójności czy wreszcie nużący przekaz spowodował, iż nie mogłem się dostatecznie skupić i stosunkowo szybko straciłem zainteresowanie opisywanymi zdarzeniami.

Jedna z tych książek, które można określić, iż opowiadają o wszystkim i o niczym...

Przede wszystkim trzeba zauważyć specyficzną technikę, jaką Virginia Woolf zastosowała, a mianowicie tzw. strumień świadomości czyli proces kształtowania się myśli bohaterów powieści. A więc coś podobnego do „Ulissesa” Joyce’a. Nie jest to przyjemne dla czytelnika, wymaga skupienia,...