Do latarni morskiej

Fascynująca, ciekawy wątek artystki i zawiłości wielodzietnej rodziny. Virginia przemyślała w tej książce każde słowo.

Fascynująca, ciekawy wątek artystki i zawiłości wielodzietnej rodziny. Virginia przemyślała w tej książce każde słowo.

Jest to wyjątkowe dzieło literatury modernistycznej, które przenosi czytelnika w głąb skomplikowanych relacji rodzinnych i wewnętrznych przemyśleń postaci. Książka zaczyna się zaskakująco od pełnego napięcia opisu życia rodziny Ramsayów na letnich wakacjach w Szkocji, gdzie codzienność miesza się z głębokimi refleksjami o czasie, sztuce i przemijaniu.
Narracja płynie swobodnie między myślami różnych bohaterów, co tworzy intymny portret ich psychiki i wzajemnych relacji. Woolf z niezwykłą finezją ukazuje wewnętrzny świat swoich postaci, oddając zarówno ich nadzieje, jak i lęki.
W miarę rozwoju fabuły, książka stopniowo przechodzi do bardziej stonowanych tonów, ukazując skutki upływającego czasu i zmieniających się relacji. Powrót do tytułowej latarni morskiej po latach staje się momentem refleksji nad minionym czasem i nieuchronnymi zmianami, jakie przynosi życie.
"Do latarni morskiej" to mistrzowsko skomponowana powieść, która zachwyca głębią psychologiczną i subtelną obserwacją ludzkiej natury, choć końcówka, mimo swej literackiej wartości, traci nieco z początkowej intensywności emocjonalnej.

Jest to wyjątkowe dzieło literatury modernistycznej, które przenosi czytelnika w głąb skomplikowanych relacji rodzinnych i wewnętrznych przemyśleń postaci. Książka zaczyna się zaskakująco od pełnego napięcia opisu życia rodziny Ramsayów na letnich wakacjach w Szkocji, gdzie codzienność miesza się z głębokimi refleksjami o czasie, sztuce i przemijaniu.
Narracja płynie...

„[...] nasz zewnętrzny wygląd, to po prostu dziecięca zabawka dla oka. Pod nim wszystko jest ciemne, skłębione, nie do zgłębienia, znacie nas tylko z tego, że od czasu do czasu wypływamy na powierzchnię”.

Podróż do latarnii morskiej, ale chyba tej, którą mamy wewnątrz siebie, gdzieś koło mięśnia sercowego, albo z wersją dla materialistów: pomiędzy neuronami okolicy środkowej skroniowej. Już po 10 stronach wiadomo, jak toczyć się będzie reszta powieści; kolejni narratorzy chwalą się wiwisekcjami swoich umysłów i choć paleta poruszanych zagadnień jest przebogata, udokumentowana raz po raz zdaniem tak niezwykłym i genialnym, że zamyka usta w milczeniu, to z konieczności formalnej nigdy nie wyekspolotujemy żadnego zagadnienia. Te monologi to fale myśli, które zderzają się ze sobą i rozpływają; rzadko dobijają dwa razy do jednego brzegu. Woolf stworzyła literacką podróż do krainy niezwykłości, ale, co trzeba jasno powiedzieć, nawet Ulisses się tak nie dłuży.

„[...] nasz zewnętrzny wygląd, to po prostu dziecięca zabawka dla oka. Pod nim wszystko jest ciemne, skłębione, nie do zgłębienia, znacie nas tylko z tego, że od czasu do czasu wypływamy na powierzchnię”.

Podróż do latarnii morskiej, ale chyba tej, którą mamy wewnątrz siebie, gdzieś koło mięśnia sercowego, albo z wersją dla materialistów: pomiędzy neuronami okolicy...

Interesujący typ powieści. Ten strumień świadomości bohaterów. Niewymuszony, naturalny. Papier przyjmie wszystko, ale myśli postaci w tej książce są takie, jakie by faktycznie mogły być.

Interesujący typ powieści. Ten strumień świadomości bohaterów. Niewymuszony, naturalny. Papier przyjmie wszystko, ale myśli postaci w tej książce są takie, jakie by faktycznie mogły być.

Chyba pierwszy raz natykam się na strumień świadomości, który w moim odczuciu jest prawdopodobny, nie jest pretekstem do rozważań filozoficznych, tylko strzępkami przelatujących myśli. Ponieważ w ten sposób są sportretowani wszyscy bohaterowie, to sposób ich myślenia jest różny, ale łatwo mogę sobie wyobrazić, że takie myśli mogą krążyć w ich i innych głowach. Bardzo ciekawe doświadczenie. Wyzwanie LC kwiecień 2024

Chyba pierwszy raz natykam się na strumień świadomości, który w moim odczuciu jest prawdopodobny, nie jest pretekstem do rozważań filozoficznych, tylko strzępkami przelatujących myśli. Ponieważ w ten sposób są sportretowani wszyscy bohaterowie, to sposób ich myślenia jest różny, ale łatwo mogę sobie wyobrazić, że takie myśli mogą krążyć w ich i innych głowach. Bardzo...

Każdy, kto zna prozę Virginii Woolf, wie, czego się spodziewać, i nie zawiedzie się. Jeśli ktoś nie zna Virginii Woolf... to obok Pani Dalloway chyba najlepsza książka, żeby zacząć. Nie powiem jednak, że najłatwiejsza, bo strumienia świadomości nie czyta się łatwo. A jednak, jeśli człowiek nauczy się z nim płynąć, jest to wyjątkowo satysfakcjonujące.

Głębokie wejrzenie Woolf w ludzki charakter, w dualizm ludzkiej słabości i heroizmu, wielkości i małości - to jest coś niedoścignionego w literaturze (moim skromnym zdaniem). Uchyla nam zasłonę umysłu każdego z bohaterów, a każdy z nich jest tak złożony, jakby przez całe swoje życie nie robiła nic oprócz studiowania ludzkich charakterów. I każdemu, nawet najmniejszemu i najbardziej nielubianemu z nich, możemy przez chwilę współczuć albo przez chwilę go podziwiać.

To, co wychodzi na pierwszy plan w tej powieści, to pytanie "Co jest w życiu ważne?", "Co kształtuje nasze życie i nasze relacje z innymi?", "Co sprawia, że jest takie albo inne". Każdy moment, każda chwila może okazać się tą kluczową, która zostanie z nami do końca życia, choćby nie wiem, jak błaha mogła się wydawać postronnej osobie. Virginia Woolf pisze pięknie i mądrze, po prostu. Szkoda tylko, że zmiana w połowie złamała mi serce.

Pragnę też dodać, że tłumaczenie ostatniego zdania na polski mi się nie podoba. Polecam porównać z oryginałem. Woolf słynęła z trafnych zakończeń.

Każdy, kto zna prozę Virginii Woolf, wie, czego się spodziewać, i nie zawiedzie się. Jeśli ktoś nie zna Virginii Woolf... to obok Pani Dalloway chyba najlepsza książka, żeby zacząć. Nie powiem jednak, że najłatwiejsza, bo strumienia świadomości nie czyta się łatwo. A jednak, jeśli człowiek nauczy się z nim płynąć, jest to wyjątkowo satysfakcjonujące.

Głębokie wejrzenie...

Książka totalnie do mnie nie trafiła. Niezrozumiała, nudna, rozwleczona, nie rozumiem fenomenu. Ludzie tu nie ma żadnej akcji...

Książka totalnie do mnie nie trafiła. Niezrozumiała, nudna, rozwleczona, nie rozumiem fenomenu. Ludzie tu nie ma żadnej akcji...

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Niestety absolutnie nie zrozumiałam fenomenu tej książki.

Niestety absolutnie nie zrozumiałam fenomenu tej książki.

Wspaniała rzecz. Chyba nawet wspanialsza do słuchania niż do czytania. Obojętne zresztą, bo najwspanialsze jest w niej to, że można zatopić się w świecie domu Ramseyów bez reszty. Jest to świat przemijalny, jak wszystko co nas otacza, niejednoznaczny, fragmentaryczny, niespójny, ale tak realny, jak tylko realne może być postrzeganie go wieloma parami oczu bohaterów.
Widzimy go w świetle pięknego jesiennego dnia, widzimy go w pełni życia, wypełnionego postaciami, miłością i nadziejami, widzimy go pustego przez lata, oblanego światłem zimowego słońca i zimnego księżyca, widzimy go w próbie powrotu do niemożliwej przeszłości, na wpół nadgryzionego zębem czasu i wydarzeń. Dom ten to nie tylko miejsce, to też stan dusz i umysłów tworzących go ludzi. Przenosimy się z głowy jednej postaci do kolejnej i zaczynamy rozumieć, że nic nie jest takie, jak się wydaje, że na nic intencje i pragnienia, wszystkie rzeczy przemijają i trwają jednocześnie na wiele sposobów – tyle, ile obserwatorów mają. Intencje i pragnienia są tu jednak kluczowe. To one tworzą, pomimo pozornie niemrawej fabuły, cudowny i barwny teatr. To uchwycona w przebłyskach chwil świadomość bohaterów, aktorów na scenie wczesno-dwudziestowiecznej willi nad morzem, buduje czytelnicze napięcia i piętrzy oczekiwania, aby na koniec zmazać je jak gąbką z tablicy jednym zdaniem lub całym rozdziałem.
Płynie się z opowieścią kolejnych aktorów przez różnorodne światy. Przemyślenia bohaterów mają momentami charakter analiz otaczającej ich rzeczywistości, poszukiwań na poły filozoficznych, na poły metafizycznych. Czujemy jednak genialny autentyzm tego strumienia świadomości, w który Woolf zanurza czytelnika dzięki umiejętnemu użyciu obrazów nacechowanych emocjonalnie, które również tworzą niezwykłą dramaturgię tego leniwego spektaklu.
Czytać klasyków – to jest to. To jest powrót do korzeni.

Wspaniała rzecz. Chyba nawet wspanialsza do słuchania niż do czytania. Obojętne zresztą, bo najwspanialsze jest w niej to, że można zatopić się w świecie domu Ramseyów bez reszty. Jest to świat przemijalny, jak wszystko co nas otacza, niejednoznaczny, fragmentaryczny, niespójny, ale tak realny, jak tylko realne może być postrzeganie go wieloma parami oczu bohaterów....