Klasyczna powieść fantastyczno-przygodowa w rodzaju tych, z których szczególnie znany jest Juliusz Verne lub, nieco mniej, Erazm Majewski (ten ostatni za sprawą zapomnianej acz znakomitej powieści "Profesor Przedpotopowicz"). Arthur Conan Doyle słusznie uchodzi za prekursora powieści detektywistycznej, jednak napisał też powieść fantastyczną i, o ile mi wiadomo, przynajmniej jedną powieść historyczną. Wraz ze wspomnianym już Juliuszem Verne'm, Robertem Louisem Stevensonem czy Aleksandrem Dumas ojcem należał on do grona pisarzy niesłusznie lekceważonych jak twórców literatury popularnej, czegoś co z założenia służyć miało tylko rozrywce. Niegdyś nazywano to zjawisko prozą awanturniczo-przygodową, później mówiło się o literaturze pulpowej, z czasem utarło się pojęcie thrillera o takiej czy innej, w każdym razie niezwykłej i emocjonującej tematyce. Bez "Świata zaginionego" nie byłoby najpewniej Michaela Crichtona wraz z jego "Parkiem Jurajskim", książką słynną także za sprawą udanej ekranizacji Stevena Spielberga. Powieść Doyle'a jest w istocie podobną fantazją, w której kilku naukowców i awanturników (postać profesora Challengera z powodzeniem obydwie te cechy łączy) udaje się w podróż w nieznane bliżej tereny Ameryki Południowej, gdzie po dziś dzień żyją przedstawiciele teoretycznie tylko wymarłych gatunków mezozoicznych gadów. Po serii barwnych przygód następuje dowcipne zakończenie (humor jest zresztą jednym z dodatkowych atutów utworu). Przeczytać z pewnością warto, choćby po to, by przypomnieć sobie czasy dzieciństwa, gdy podobne książki pochłaniało się z wypiekami na twarzy.

Klasyczna powieść fantastyczno-przygodowa w rodzaju tych, z których szczególnie znany jest Juliusz Verne lub, nieco mniej, Erazm Majewski (ten ostatni za sprawą zapomnianej acz znakomitej powieści "Profesor Przedpotopowicz"). Arthur Conan Doyle słusznie uchodzi za prekursora powieści detektywistycznej, jednak napisał też powieść fantastyczną i, o ile mi wiadomo,...