Pod wieloma względami Kroniki Czarnej Kompanii są jedną z trudniejszych do oceny książek, jakie czytałam. Jeszcze przed samą lekturą przeprowadziłam wywiad środowiskowy o Glenie Cooku, dzięki któremu dowiedziałam się, że lubi on korzystać z oszczędnego języka i wojskowego żargonu, który nieraz może utrudniać czytanie. Cóż, nie ukrywam, że to prawda - nierzadko musiałam czytać poszczególne fragmenty po dwa razy, ze zdwojoną uwagą, bo najzwyczajniej w świecie gubiłam się, co kto powiedział, dokąd poszedł i co się dzieje. Niektórych rzeczy czytelnik musi domyślić się sam, co także czyni Kroniki lekturą ciężką. Mimo wszystko książka napisana jest w sposób ciekawy i przystępny, bo jeśli już skupimy całą uwagę na czytaniu, to nawet taki wojskowy laik jak ja będzie czytał z zainteresowaniem opisy potyczek.
Mimo niełatwego w odbiorze stylu odnalazłam w Kornikach niebanalny pomysł, cudowną fabułę i wręcz fenomenalne postacie. Przyznam, że początkowo zdumiewały mnie postacie czarodziejów - niby potężni, posiadający niedostępną dla zwykłych ludzi wiedzę, władający zabójczą magią, a jednocześnie łatwi do zwyciężenia, ludzcy, mający takie same słabości i wady, jak reszta ludzi. Szybko jednak spodobała mi się ta wizja - bo ileż można czytać o niepokonanych, tajemniczych, niedostępnych magach, przed którymi drżą maluczcy śmiertelnicy... Motyw dobry, ale bardzo oklepany, więc powiew świeżości jest na korzyść Czarnej Kompanii. Zastanawiam się też, jak Cook to uczynił, że chociaż opisy w Kronikach są niezmiernie skąpe, to jednocześnie umożliwił czytelnikowi tak dogłębnie zapoznać się ze swoim światem, że nie ma najmniejszego problemu z wyobrażeniem sobie kluczowych miejsc akcji - które także są często pomysłowe i niespotykane. Mnie do gustu najbardziej przypadł chyba Czarny Zamek Dominatora.
Wracając do postaci... Chyba nie było w Czarnej Kompanii ani jednego żołnierza, do którego nie można było się szybko przywiązać, albo takiego, któremu życzyło się szybko najgorszego - słowem, każdy z bohaterów wzbudza jakieś emocje, jest żywy. Mimo że czytałam wiele książek lepszych od Kronik Czarnej Kompanii i nie zaliczam tej serii do moich ulubionych, to muszę przyznać, że paradoksalnie z dwójki moich ukochanych postaci literackich jedna pochodzi z Kronik. Jest nią Duszołap, postać tak niezwykła, nieprzewidywalna i fascynująca, że pokochałam ją już od pierwszych stron, na których się pojawia.
A na sam koniec trzeba jeszcze westchnąć z lubością na myśl o prześlicznym wydaniu tej książki. Rebis stanął na wysokości zadania i posiadanie Czarnej Kompanii na półce w domu to prawdziwa przyjemność :)

Pod wieloma względami Kroniki Czarnej Kompanii są jedną z trudniejszych do oceny książek, jakie czytałam. Jeszcze przed samą lekturą przeprowadziłam wywiad środowiskowy o Glenie Cooku, dzięki któremu dowiedziałam się, że lubi on korzystać z oszczędnego języka i wojskowego żargonu, który nieraz może utrudniać czytanie. Cóż, nie ukrywam, że to prawda - nierzadko musiałam...