Joanna Oparek w tej książce stawia przed oczami czytelnika wiele trudnych obrazów, od których nie można odwracać wzroku. Jej teksty zapełniają postacie półświatka, skomplikowane, bezdomne, marginalne, obłożone społeczną klątwą, rozczarowane transformacją („(…) jestem rozczarowaniem średniego kapitalizmu górnośląskiego / ofiarą krakowskiej dżumy – Kraków polskie Las Vegas / dziewczynka ze zjebaną zapalniczką stoi pod neonem (…)”, Palma) i odtrącone przez historię. Nieprzypadkowo wśród patronów tych tekstów znajdziemy m.in. Federico Garcíę Lorcę i Zuzannę Ginczankę, zabitych z powodu nieakceptowalnej dla prześladowców różnicy. Oparek z tych outsiderskich sytuacji, miejsc, ludzi i wspomnień wydobywa jednak iskrę życia, twardy rdzeń wspomnień, płomień wkurwu i – jakkolwiek patetycznie to zabrzmi – miłość życia przeciwko śmierci, zawsze nierozłączne.

Joanna Oparek w tej książce stawia przed oczami czytelnika wiele trudnych obrazów, od których nie można odwracać wzroku. Jej teksty zapełniają postacie półświatka, skomplikowane, bezdomne, marginalne, obłożone społeczną klątwą, rozczarowane transformacją („(…) jestem rozczarowaniem średniego kapitalizmu górnośląskiego / ofiarą krakowskiej dżumy – Kraków polskie Las Vegas /...