Książeczka ta podejmuje problematykę postaci hermetycznej (Kerenyi),w którą wpisują się w innych tekstach filozoficznych także Dionizos, Hermes, Merlin...
Pulcinella jest przedmiotem analizy przez pryzmat: dramatów starogreckich (postać w komedii jako charakter oderwany od samej akcji. Tragedia jako tekst oparty na dynamice),nowożytnego teatru włoskiego (mniej),ilustracje Tiepolo (które to zostały wspaniale odwzorowane w samej książeczce).
Pulcinella okazuje się być więc postacią odwzorowującą archetypiczny obraz satyra-Sokratesa (nie pojawiają się w tekście nawiązania do Merlina czy Hermesa). Postać ta uchodzić ma za pewien ideał, do którego przeżycia dąży artysta, który kreśli wizerunki samego Pulcinelli. A jest ona: nieśmiertelna, ironiczna, wyolbrzymiająca, nieznośna dla innych, pokraczna i arcy-upodmiotowiona. Jej słowa mogą wyrażać mądrość, by w następnej sytuacji przechodzić w absurd (co dzieje się na wpół ironicznie, na wpół nieuchronnie - Pulcinella zdaje się być "obłąkany", Pulcinella czasem niedosłyszy, słyszy - ale nie rozumie. Innym razem natomiast dokonuje czynów heroicznych, by następnie zająć się konsumpcją klusek i defekacją).

Super książeczka, warto się z nią zapoznać.

Książeczka ta podejmuje problematykę postaci hermetycznej (Kerenyi),w którą wpisują się w innych tekstach filozoficznych także Dionizos, Hermes, Merlin...
Pulcinella jest przedmiotem analizy przez pryzmat: dramatów starogreckich (postać w komedii jako charakter oderwany od samej akcji. Tragedia jako tekst oparty na dynamice),nowożytnego teatru włoskiego (mniej),...

Na fresku „Odejście Pulcinelli” autorstwa Giandomenica Tiepolo z 1797 roku widoczne są postaci w wysokich czapkach przypominające pajaca lub jakiegoś osobliwego kapłana z uciętą tiarą. Mają garba, wydatny brzuch i nos Baby Jagi. Jedna z nich leży odurzona senną sytością, ma popuszczony pas, zaś obok spoczywają dzban i jajko. Tuż za nią siedzą i rozmawiają identyczne jak ona kreatury. Jedna z nich, niosąc opróżniony garniec do gotowania makaronu, odchodzi, odprowadza ją wzrokiem chudy chart. Za zwierzęciem spoczywa porzucona rakieta do kometki, obok niej widoczny jest cień kruka, natomiast samego ptaka nie ma. U dołu powiewa nieznana chorągiew, a ucięta gałąź, zapewne endemicznej sosny, przypomina homunculusa. W błędzie będzie ten, kto myśli, że włoski filozof, autor „Pulcinelli…”, przywołując obrazy Giandomenica Tiepolo, chce rozwikłać tajemnice cyklu fresków poświęconych Pulcinelli. Zaprasza nas raczej do pretekstowej, filozoficznej ekfrazy, w której pobrzmiewają natarczywie powracające Agambenowskie stare numery, idee oraz erudycyjne dywagacje, towarzyszące medytacjom nad obrazami.

Na fresku „Odejście Pulcinelli” autorstwa Giandomenica Tiepolo z 1797 roku widoczne są postaci w wysokich czapkach przypominające pajaca lub jakiegoś osobliwego kapłana z uciętą tiarą. Mają garba, wydatny brzuch i nos Baby Jagi. Jedna z nich leży odurzona senną sytością, ma popuszczony pas, zaś obok spoczywają dzban i jajko. Tuż za nią siedzą i rozmawiają identyczne jak ona...