Bardzo długo czytałam tę książę. Podobała mi się zdecydowanie mniej od "Myślenia" tej samej autorki. Pewnie dlatego, że pierwsza część stanowiła dl mnie powtórkę tego co znałam. Jednak druga część bardzo do mnie przemówiła, bo była właśnie o myśleniu i kontemplacji. Mam kolejny raz wrażenie, że Arendt wyjaśniła mi coś co mnie zastanawiało, zdumiewało i czego nie rozumiałam.

Bardzo długo czytałam tę książę. Podobała mi się zdecydowanie mniej od "Myślenia" tej samej autorki. Pewnie dlatego, że pierwsza część stanowiła dl mnie powtórkę tego co znałam. Jednak druga część bardzo do mnie przemówiła, bo była właśnie o myśleniu i kontemplacji. Mam kolejny raz wrażenie, że Arendt wyjaśniła mi coś co mnie zastanawiało, zdumiewało i czego nie...

"Nieszczęścia nie biorą się stąd, że źli ludzie robią złe rzeczy, tylko stąd, że zwykli ludzie tolerują zło".
- Hannah Arendt

"Nieszczęścia nie biorą się stąd, że źli ludzie robią złe rzeczy, tylko stąd, że zwykli ludzie tolerują zło".
- Hannah Arendt

Jak zwykle w przypadku Arendt, problemem jest mało konkluzywny sposób wyrażania myśli i intelektualne meandrowanie, co w zasadzie prowadzi do wniosku, że nie da się w jakiś sensowny sposób powiedzieć, o czym ta książka w zasadzie jest i jakie tezy prezentuje.

Jak zwykle w przypadku Arendt, problemem jest mało konkluzywny sposób wyrażania myśli i intelektualne meandrowanie, co w zasadzie prowadzi do wniosku, że nie da się w jakiś sensowny sposób powiedzieć, o czym ta książka w zasadzie jest i jakie tezy prezentuje.

Intelektualista nie jest człowiekiem, który pisze prawdę. Inspirowany materiałem wiedzy, jaki nabył drogą lektury i doświadczenia, tworzy zaraźliwe intelektualnie hipotezy i rzuca je światu, by zachorował na coś lepszego od osiągniętej normalności (która jest zawsze względna). Hannah Arendt była intelektualistką, jej „Kondycja ludzka” to wynik namysłu nad treścią ludzkiej aktywności. Książka jest wieloaspektowa i nie sposób ją streścić w krótkiej opinii. Wspomnę tylko jeden wątek.

Pożyczoną od Kafki metaforą, Arendt wyraziła coś niezwykle trudnego do przekazania, z czym wielu autorów nie umiało sobie poradzić. Tą metaforą był archimedesowy punkt oparcia, którym autorka ochrzciła kartezjańskie "dubito", a dokładniej mówiąc, kartezjański wynalazek abstrahowania od każdej wiedzy. Od tego czasu człowiek miał być miarą wszystkiego. Racjonalizm zawładnął poznaniem. Oświeceniowa perspektywa, choć zniesiona przez rewolucję naukową początku XX w., ciągle wyznacza horyzont poznawczy wielu ludzi. Ale nawet przełamując oświeceniowy paradygmat, dalej poznanie ludzkie uwikłane jest w grę z własnym umysłem: znajduje tylko to, co sam tworzy.

Opiniując tego typu książkę należałoby chyba powiedzieć, z czym autorka pozostawia czytelnika. Moim zdaniem, pozostawia go z jego własnym człowieczeństwem. Arend jest jedną z tych autorów (przepraszam, nie znam podobnych autorek),którzy bardzo zgrabnie i przekonująco zamazują kontury pojęcia „człowieczeństwo”, przez co odzyskuje ono swoją tajemniczość, ale jednocześnie traci nieograniczoność. I w tej stracie wyraża się wielka mądrość autorki „Kondycji ludzkiej”. Stawia człowieka na nogi. Jego nogi. No i rehabilituje myślenie (styl życia - vita contemplativa),przywracając mu funkcję wytwórczą, a nie tylko rolę wyrafinowanej gry umysłowej nie mającej wpływu na rzeczywistość.

Intelektualista nie jest człowiekiem, który pisze prawdę. Inspirowany materiałem wiedzy, jaki nabył drogą lektury i doświadczenia, tworzy zaraźliwe intelektualnie hipotezy i rzuca je światu, by zachorował na coś lepszego od osiągniętej normalności (która jest zawsze względna). Hannah Arendt była intelektualistką, jej „Kondycja ludzka” to wynik namysłu nad treścią ludzkiej...

Nie wiedziałam, ile dać gwiazdek, bo równie dobrze mogłabym nie dać żadnej, to jest literatura nieocenialna. Bo jak tu ocenić coś, co jest napisane niby po polsku, ale w języku kosmitów i o kwestiach kosmicznych traktuje?
W ogóle zabrałam się za to, bo Hannah Arendt jako jedyna kobieta występuje w słynnym poczecie filozofów doktryn prawnych na Wydziale Prawa UWr. JEDYNA KOBIETA, wśrod jakichś 300 facetów.
Dramat. (Tyle że jestem pewna, że to nie dlatego, że innych kobiet-filozofów nie było i nie ma, to po prostu tak wybrali autorzy tego wątpliwego przedsięwzięcia, serdeczne pozdrowienia za zmarnowanych kilkanaście nocy na ryciu tego słynnego podręcznika).
Anyways, książka dla wielbicieli bardzo bardzo bardzo trudnych wyrazów umieszczonych w ogromnie ogromnie ogromnie skomplikowanych zdaniach, które trzeba czytać czasem i po 20 razy, żeby skumać sens, a i tak nie jest się pewnym, o co chodzi.
Ale satysfakcja po przeczytaniu tego, to jak po treningu ciężarowca, +1000000 do skillsów, no i #swag wśród znajomych.
Ogólnie nadaje się do zrycia sobie beretu.

Nie wiedziałam, ile dać gwiazdek, bo równie dobrze mogłabym nie dać żadnej, to jest literatura nieocenialna. Bo jak tu ocenić coś, co jest napisane niby po polsku, ale w języku kosmitów i o kwestiach kosmicznych traktuje?
W ogóle zabrałam się za to, bo Hannah Arendt jako jedyna kobieta występuje w słynnym poczecie filozofów doktryn prawnych na Wydziale Prawa UWr. JEDYNA...