Manga The Promised Neverland nieubłaganie coraz szybkiej zbliża się do swojego końca. „Dzieciaki” w świecie pełnym demonów, zyskały uznanie wielu czytelników, którzy kibicują im w walce o „wolność”. Nadal pozostaje pytaniem otwartym, czy Emma, Ray i pozostali bohaterowie będą, w stanie zakończyć trwający od wieków konflikt i przestać się bać o swoje jutro?

Moment ponownego spotkania z Normanem staje się dla bohaterów momentem największego szczęścia, jakie spotkały ich od dłuższego momentu. Szybko jednak przekonują się oni, że chłopak dość mocno się zmienił. Jego plan całkowitego „krwawego” zniszczenia społeczeństwa demonów, zaczyna nabierać coraz wyraźniejszych kształtów. Jest on gotowy nawet zawrzeć czasowy pakt z przysłowiowym „diabłem”, aby tylko osiągnąć swój ostateczny cel. Emma i Ray, nie zgadzają się z jego decyzją. Widzą oni szanse na „pokojową” zmianę otaczającego ich świata. Drogą do tego celu może być odnalezienie i odkrycie tajemnicy „Siedmiu Murów”. Zanim jednak dziewczyna będzie miała okazję zmienić rzeczywistość i panujące w świecie zasady, będzie zmuszona wraz ze swoim towarzyszem, na sporą dawkę wyzwań. Jednym z nich jest przebycie tajemniczego labiryntu, który może okazać się miejscem bez wyjścia.

Autor mangi w pewnym momencie prowadzenia historii, coraz większy nacisk zaczął kłaść na bardziej widowiskowe akcje. Taka przemiana tytułu, nie do końca spodobała się każdemu czytelnikowi, którego najbardziej urzekła początkowa tajemniczość fabuły. Tomik piętnasty pod tym względem wydaje się przełomowym i seria ponownie zaczyna powracać do swoich utartych początkowych wzorców. Krwawych i widowiskowych potyczek z demonami w recenzowanych tomikach jest naprawdę bardzo mało, a główny nacisk zostaje tutaj położony na mocno rozbudowane dialogi (co jest od samego początku silnym elementem mangi).

Bardzo dobrze prezentuje się również zarysowany kontrast pomiędzy dwoma grupami. Jedna z nich to Emma, Ray i towarzyszące jej dzieciaki, druga to Norman i jego „podwładni”. Chłopak nie jest już tym samym chłopcem, którego pamiętają. Owładnęła nim chęć krwawej zemsty, dla której jest gotów poświęcić bardzo wiele (tak samo, jak inni jego przyjaciele). Główna bohaterka postrzega świat zupełnie inaczej (pod pewnymi względami dość naiwnie i dziecinnie),jest jednak przekonana do swoich bardziej „pacyfistycznych” racji. Głęboko wierzy w to, że da się całą sytuację rozwiązać bez zbędnego zabijania. Ludzie i demony według niej mogą koegzystować w swoich światach, bez naruszania swoich własnych praw.

Serwowany w tych tomikach scenariusz, staje się nie tylko dość zaskakujący, ale trzyma również czytelnika mocno w napięciu. Twórca ponownie zaczyna kreślić historię w taki sposób, żeby nie było wiadomo, jak ona się ostatecznie potoczy i co wydarzy się na kolejnej stronie. Nie brakuje tutaj również sporej dawki emocji, które mają wpłynąć dość bezpośrednio na czytelnika i jego ocenę danego przeczytanego fragmentu.

Jedyny mankament, jaki można tutaj dostrzec (sprawa mocno indywidualna),to troszkę zbyt mocna jak na mój gust „fantazyjność” w niektórych momentach opowieści (mikroświaty, wielowymiarowość, „bóstwa”).

Cała recenzja na:

https://gameplay.pl/news.asp?ID=125513

Manga The Promised Neverland nieubłaganie coraz szybkiej zbliża się do swojego końca. „Dzieciaki” w świecie pełnym demonów, zyskały uznanie wielu czytelników, którzy kibicują im w walce o „wolność”. Nadal pozostaje pytaniem otwartym, czy Emma, Ray i pozostali bohaterowie będą, w stanie zakończyć trwający od wieków konflikt i przestać się bać o swoje jutro?

Moment ponownego...

ŻYĆ Z DEMONAMI

Wiele serii mangowych czytam regularnie. Do wielu wracam więcej, niż chętnie i patrząc na te wszystkie tytuły, trudno byłoby mi wybrać dziesiątkę najlepszych. A mowa oczywiście tylko o nowych tytułach, które dane mi było poznać w tym roku, a może nawet jedynie tych, które czytałem w ostatnich kilku miesiącach. Ale „The Promised Neverland” to zdecydowanie jeden z najlepszych cyklów ostatnich lat. Mrocznych, porywających, tajemniczych i przy okazji pełnych uroku.

Demony kontra ludzie. Ludzie kontra demony. A może jednak da się znaleźć inne wyjście?
Nieoczekiwane spotkanie z Normanem przeradza się w wątpliwości natury moralnej. Plan zniszczenia społeczności demonów zostaje wcielony w życie, jednak Emma nie uważa, by było to dobre wyjście. Chciałaby znaleźć sposób na pokojową koegzystencję obu gatunków, tym bardziej, że nie wszystkie fakty na temat wroga zgadzają się z tym, co sama już wie. Czy jednak uda jej się powstrzymać szaleństwo i odkryć prawdę?

https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2020/06/the-promised-neverland-15-kaiu-shirai.html

ŻYĆ Z DEMONAMI

Wiele serii mangowych czytam regularnie. Do wielu wracam więcej, niż chętnie i patrząc na te wszystkie tytuły, trudno byłoby mi wybrać dziesiątkę najlepszych. A mowa oczywiście tylko o nowych tytułach, które dane mi było poznać w tym roku, a może nawet jedynie tych, które czytałem w ostatnich kilku miesiącach. Ale „The Promised Neverland” to zdecydowanie...

Seria skręca nagle niebezpiecznie w stronę troskliwych misiów. xD Rozumiem w pełni (i bardzo szanuję!) intencje scenarzysty, ale uważam, że takie zwroty akcji trzeba jednak solidnie ugruntować w poprzednich wydarzeniach. W przeciwnym razie decyzje bohaterów (stojące w sprzeczności z ich dotychczasowym postępowaniem) wydać się mogą mocno naciągane i kompletnie oderwane od reszty historii. Tak czy owak - to wciąż bardzo angażująca seria, a bohaterom - mimo tego braku wiarygodności - zwyczajnie trudno nie kibicować.

instagram.com/polishpopkulture

Seria skręca nagle niebezpiecznie w stronę troskliwych misiów. xD Rozumiem w pełni (i bardzo szanuję!) intencje scenarzysty, ale uważam, że takie zwroty akcji trzeba jednak solidnie ugruntować w poprzednich wydarzeniach. W przeciwnym razie decyzje bohaterów (stojące w sprzeczności z ich dotychczasowym postępowaniem) wydać się mogą mocno naciągane i kompletnie oderwane od...

I znowu się zaczyna knucie. Bez Normana było takie spokojne i naiwne ale i pełne nadziei. A tu tak jak u dorosłych, wyrachowanie i dwulicowość.

I znowu się zaczyna knucie. Bez Normana było takie spokojne i naiwne ale i pełne nadziei. A tu tak jak u dorosłych, wyrachowanie i dwulicowość.