W krótkich szkicach i felietonach Ligocka pisze o rzeczach ważnych dla każdego, o miłości, przyjaźni, wierności, samotności... O swoich marzeniach i życiowych potknięciach, o obserwacjach, rozmowach, spotkaniach ze zwykłymi ludźmi.
Może dlatego każdy chyba ma szansę znaleźć w tej książce coś dla siebie.

Wiele refleksji wydawać się może oczywistością, ale podane są w niebanalny sposób i przypominają o tym, o czym często w zabieganym życiu zapominamy.

Autorka rzadko wspomina w tej książce o wojnie i swoich traumatycznych przeżyciach z dzieciństwa, ale - jak widać - jest to temat, od którego trudno jej całkowicie się uwolnić. Tym bardziej podziwiam ją za to, że pomimo przerażających wspomnień potrafi cieszyć się życiem, drobnymi przyjemnościami, ulotnymi chwilami.

To książka szczera, momentami aż do bólu, i pewnie dlatego czytając ją, miałam wrażenie, że Ligocka mówi tylko do mnie. Rzadko zdarza mi się tak odebrać lekturę, więc tym bardziej ją sobie cenię.
I polecam wszystkim, którzy lubią zadumać się podczas czytania.

W krótkich szkicach i felietonach Ligocka pisze o rzeczach ważnych dla każdego, o miłości, przyjaźni, wierności, samotności... O swoich marzeniach i życiowych potknięciach, o obserwacjach, rozmowach, spotkaniach ze zwykłymi ludźmi.
Może dlatego każdy chyba ma szansę znaleźć w tej książce coś dla siebie.

Wiele refleksji wydawać się może oczywistością, ale podane są w...