Pierwszy raz zdarzyło mi się, że książkę mogłam przeczytać jedynie fragmentami. Zatrzymywałam się tylko na przytaczanych przez autora historiach (i to nie wszystkich) czy na co ciekawszych "analizach" (a tych ciekawszych było naprawdę niewiele). Dlaczego? Ponieważ jak dla mnie styl autora jest niezwykle męczący.

Już na samym początku autor mnie poirytował twierdząc, że wszyscy fizycy są niesamowicie inteligentni i w pewien sposób (wg autora) "lepsi" od reszty ludzi. Z kolei później zachwyca się on nad mistycyzmem, spirytyzmem, okultyzmem i tym podobnymi dziedzinami czy sprawami, które na kilometr śmierdzą ściemą. Taaa...
Owszem, były momenty, które w jakiś sposób mnie zaintrygowały i zaciekawiły, ale sądzę, że autor na samym przedstawieniu historii powinien skończyć, bo jakakolwiek analiza i chęć wytłumaczenia danego zjawiska, mu po prostu nie wychodzi.

Wymęczyłam się strasznie. Nawet nie chcę myśleć, jak wzrosła by moja irytacja i znużenie, gdybym czytała tę książkę od deski do deski.
Komu polecam? Ludziom, którzy lubią klimaty SF, okultyzmu czy abstrakcyjnego, ale lekkiego "horroru".

Pierwszy raz zdarzyło mi się, że książkę mogłam przeczytać jedynie fragmentami. Zatrzymywałam się tylko na przytaczanych przez autora historiach (i to nie wszystkich) czy na co ciekawszych "analizach" (a tych ciekawszych było naprawdę niewiele). Dlaczego? Ponieważ jak dla mnie styl autora jest niezwykle męczący.

Już na samym początku autor mnie poirytował twierdząc, że...