Miejscami wciąga, a miejscami nudzi.

Miejscami wciąga, a miejscami nudzi.

Niewiele zostaje w pamięci po lekturze tej książki. Może to problem formy, bo opowiadania zazwyczaj są zbyt krótkie, żeby zaprzyjaźnić się z bohaterami, a ich problemy i przemyślenia wydają się zbyt ulotne i powierzchowne. Niezbyt fortunnym pomysłem było szukanie punktów stycznych dla każdego z bohaterów, niekiedy oglądamy tę samą sytuację z różnych perspektyw, ale nie jest to na tyle częste, żeby miało rzeczywisty wpływ na lepszy ogląd czytelnika. Nie przepadam też za typem bohatera, który w każdym geście czy zachowaniu dopatruje się głębi, myślę że mało który człowiek tak żyje, bo byłoby to zbyt męczące. Najbardziej jednak przeszkadzały mi bohaterki kobiece, myślę, że po tylu wiekach, w których to mężczyźni tworzyli heroiny wedle swoich potrzeb i pożądań przyszedł czas, żeby zajęli się męskim punktem widzenia i próbowali jak najlepiej go opisać. Mam dość autorów, którzy próbują oddać rzeczywistość kobiet, nie mając o niej pojęcia, zbyt długo musiałam znosić w literaturze ich wizje. Zwłaszcza że kiedy Sindelka pisze o mężczyznach, znów skupia się tylko na pożądaniu lub chorobliwej zazdrości. Litości, naprawdę każdy facet funkcjonuje tylko w tych dwóch obszarach i nigdy jego relacje z kobietami nie wychodzą poza seksualność? Rozumiem zachwyt nad językiem, ale i on czasami przeszkadza, bo z tych barokowych zawijasów niewiele wynika - i niewiele zostaje w głowie, poza irytacją.

Niewiele zostaje w pamięci po lekturze tej książki. Może to problem formy, bo opowiadania zazwyczaj są zbyt krótkie, żeby zaprzyjaźnić się z bohaterami, a ich problemy i przemyślenia wydają się zbyt ulotne i powierzchowne. Niezbyt fortunnym pomysłem było szukanie punktów stycznych dla każdego z bohaterów, niekiedy oglądamy tę samą sytuację z różnych perspektyw, ale nie jest...

Może i jest tu zabawa słowem, co lubię, może i jest tutaj dużo nieoczywistości, co też lubię, ale ogólnie to zbiór nie przypadł mi za bardzo do gustu. Przede wszystkim opowiadania są bardzo różnej długości: od kilku stron do kilkunastu, co już wybijało mnie z rytmu. Poza tym były nudne, czasami przeintelektualizowane, przez co męczące. Spodobały mi się może dwa lub trzy opowiadania i to wszystko.

Może i jest tu zabawa słowem, co lubię, może i jest tutaj dużo nieoczywistości, co też lubię, ale ogólnie to zbiór nie przypadł mi za bardzo do gustu. Przede wszystkim opowiadania są bardzo różnej długości: od kilku stron do kilkunastu, co już wybijało mnie z rytmu. Poza tym były nudne, czasami przeintelektualizowane, przez co męczące. Spodobały mi się może dwa lub trzy...

Wystarczył jeden zbiór opowiadań, aby Šindelka wskoczył do czołówki moich ulubionych pisarzy. Długo czekałem na kolejny. Wreszcie go przeczytałem.

Czech idealnie gra słowem. Jego porównania są nieoczywiste, a trafione w sedno. Doskonale wie, ile miejsca na kartach książki poświęcić, aby oddać zamysł historii i uzyskać zaplanowany wydźwięk.

"Mapa Anny" mnie nie zawiodła. Choć były momenty, kiedy historie zlewały się w jedną. Oczywiście, w tym zbiorze są ze sobą powiązane, ale zabrakło jasnej granicy, która kazałaby czytelnikowi zastanowić się nie tylko nad całością, ale też poszczególnymi elementami fabuły, dialogami, zwieńczeniami opowiadań. I choć historia nie zrobiła na mnie takiego wrażenia, na jakie liczyłem, język używany przez Šindelkę i sprawne prowadzenie wątków, wystarczyło, abym osiągnął satysfakcję.

Bohaterowie opowiadań są nieco zagubieni, niezależnie od tego, jak bardzo chcieliby uchodzić za silnych i władczych. Najważniejsze są dla nich relacje międzyludzkie, wywieranie wpływu. Jeśli ktoś chce się zapoznać ze specyfiką twórczości Šindelki, to dobra książka. Choć "Zostańcie z nami" zrobi jeszcze lepsze wrażenie.

Wystarczył jeden zbiór opowiadań, aby Šindelka wskoczył do czołówki moich ulubionych pisarzy. Długo czekałem na kolejny. Wreszcie go przeczytałem.

Czech idealnie gra słowem. Jego porównania są nieoczywiste, a trafione w sedno. Doskonale wie, ile miejsca na kartach książki poświęcić, aby oddać zamysł historii i uzyskać zaplanowany wydźwięk.

"Mapa Anny" mnie nie zawiodła....

Piekna ksiazka o wielu rzeczach: o miosci przede wszystkim, o ludziach, o tym, jak bardzo jestesmy do siebie podobni. Opowiadania, choc nierowne; ociekaja wrecz lirycznymi opisami, zmyslnie wplecionymi w banalne, z pozoru, historie.

Piekna ksiazka o wielu rzeczach: o miosci przede wszystkim, o ludziach, o tym, jak bardzo jestesmy do siebie podobni. Opowiadania, choc nierowne; ociekaja wrecz lirycznymi opisami, zmyslnie wplecionymi w banalne, z pozoru, historie.

Bardzo przyjemnie czyta się książkę o sobie patrząc w lustro, które nie pęka. Podróż w znane rejony zawsze sprawia przyjemność.

Bardzo przyjemnie czyta się książkę o sobie patrząc w lustro, które nie pęka. Podróż w znane rejony zawsze sprawia przyjemność.

Jestem w zdecydowanej mniejszości, jeśli chodzi o odbiór tego zbioru opowiadań. Byłam zaskoczona tym, jak mało emocji we mnie wzbudził po tych wszystkich zachwytach, które czytałam. Dostałam jednak od Was kilka odpowiedzi, że podobnie jak ja nie znaleźliście w tej książce niczego wyjątkowego. To już trzecia czeska książka, po którą sięgnęłam w ostatnim czasie (czeska literatura przechodzi jakiś boom w tym roku!) i chyba nie do końca jest nam ze sobą dobrze. "Mapa Anny" to zbiór 10 opowiadań o różnej długości dotykających nie tak oryginalnej tematyki zachowań międzyludzkich. Dużo o emocjach, dużo o uczuciach, o ciele też sporo, sporo wewnętrznych rozterek, zderzenia się z rzeczywistością, walki z nieuniknionym, radzeniem sobie ze stresem i niezręcznymi sytuacjami. I niby wszystko wpasowuje się w moje zainteresowania literackie, a jednak coś tu nie zagrało. Czytałam te opowiadania bardzo uważnie, nie skakałam z jednego na drugie, czytałam pojedynczo. Ha, nawet zdarzało mi się wracać do niektórych fragmentów. No i nic. Dwa czy trzy opowiadania może wzbudziły moje zainteresowanie ("Przedstawienie się zaczyna", "Kopia", "Sztafeta"),ale też miałabym się w nich do czego przyczepić. Nie urzekły mnie zatem te opowiadania fabularnie, ale językowo też nie - niektóre zdania trąciły nawet banałem. Skończyłam ten zbiór kilkanaście dni temu, a już nie pamiętam, o czym były niektóre opowiadania. Nie sądzę zatem, by coś we mnie po tej książce pozostało poza tymczasowym zainteresowaniem kilkoma opowieściami.

Jestem w zdecydowanej mniejszości, jeśli chodzi o odbiór tego zbioru opowiadań. Byłam zaskoczona tym, jak mało emocji we mnie wzbudził po tych wszystkich zachwytach, które czytałam. Dostałam jednak od Was kilka odpowiedzi, że podobnie jak ja nie znaleźliście w tej książce niczego wyjątkowego. To już trzecia czeska książka, po którą sięgnęłam w ostatnim czasie (czeska...

"Mapa Anny" przypomina mi "Zbyt głośną samotność" Bohumiła Hrabala. Może przez wrażenie pośpiechu, ciągłego następstwa zdarzeń dziejących się niby w jakiś porządku, a jednak bez celu. Choć domyślamy się, że jakiś porządek jednak istnieje. Nawet jeśli jest nim chaos.
Tymczasem zdarzenia - strzępki historii ludzi będących w relacji z drugim człowiekiem. Historie zazębiają się, dzieją się równolegle, a jednocześnie w tym samym czasie widzimy początek, środek i zakończenie relacji. Przez zdecydowaną większość lektury ma się wrażenie, że relacje są nietrwałe, powierzchowne, oparte na robieniu wrażenia. Nawet bunt jest formą wpasowania się w otoczenie. A mimo to, a może właśnie przez tą uległość, uczestnicy tych relacji zupełnie się nie rozumieją. Wydają się być wyzbytymi uczuć przeczulonymi na punkcie doskonałości formy jednostkami skazanymi na samotność. Jakby stracili umiejętność właściwej interpretacji sygnałów wysyłanych przez inne jednostki.

"Mapa Anny" przypomina mi "Zbyt głośną samotność" Bohumiła Hrabala. Może przez wrażenie pośpiechu, ciągłego następstwa zdarzeń dziejących się niby w jakiś porządku, a jednak bez celu. Choć domyślamy się, że jakiś porządek jednak istnieje. Nawet jeśli jest nim chaos.
Tymczasem zdarzenia - strzępki historii ludzi będących w relacji z drugim człowiekiem. Historie zazębiają...

Zbiór opowiadań zmuszających do zatrzymania się i spojrzenia na swoje życie z dystansu.

Zbiór opowiadań zmuszających do zatrzymania się i spojrzenia na swoje życie z dystansu.

10 opowiadań. Mogą być odrębnymi historiami „mapkami” i mogą być też złożoną w całość historią „mapą”.
Bo te świetne opowiadania to takie „mapy” twarzy, ciała, relacji, życia po prostu. Gesty i słowa.
Tęsknota, namiętność, miłość, strach gniew...
Relacje międzyludzkie są ważne, są zawiłe, pogmatwane. Należy je pielęgnować, walczyć o nie. Należy się w nie zagłębić, zaangażować. A co jak się nie wie jak? Wtedy człowiek porusza się jak we mgle, wszystko jest zamazane, niewidoczne, złudne. Pogłębia się samotność, niezrozumienie i oddalanie od siebie.
Gdy słowa zawodzą... jest jeszcze ciało, bez ciała nie ma człowieka, a bez człowieka nie ma słów.
„Mapa Anny” to taka mapa ludzkich uczuć, mapa z głównymi drogami, ale też z pobocznymi i nawet ze ścieżkami, wszystko trafne. Ludzie i otaczający ich świat.
Polecam

10 opowiadań. Mogą być odrębnymi historiami „mapkami” i mogą być też złożoną w całość historią „mapą”.
Bo te świetne opowiadania to takie „mapy” twarzy, ciała, relacji, życia po prostu. Gesty i słowa.
Tęsknota, namiętność, miłość, strach gniew...
Relacje międzyludzkie są ważne, są zawiłe, pogmatwane. Należy je pielęgnować, walczyć o nie. Należy się w nie zagłębić,...