O tym jak okropna jest wojna napisano już bardzo dużo opasłych ksiąg. Za każdym razem jednak odkrywam, że była jeszcze straszniejsza. Nie ma bowiem takich słów, tak poetycko skleconych zdań, które oddawałyby skalę tamtego nieszczęścia, zarówno dla tych, którzy przeżyli jak i tych, co polegli - po obu stronach tego barbarzyńskiego konfliktu wywołanego przez wąsatego szaleńca.

"Król szczurów" przypomina mi nieco skrzyżowanie Grzesiuka z "Pięciu lat kacetu" z "Ścieżkami północy" Richarda Flanagana.

Ilekroć przeczytam taką książkę, zawsze zastanawiam się czy gdyby przyszło mi żyć w tamtych czasach i trafić do obozu - czy bym przeżył, czy dałbym radę żyć dalej i czy pozostałbym człowiekiem? Dużo zależałoby od szczęścia, ale tak jak w przypadku Króla - szczęściu trzeba pomóc.

W obozie Changi wszystko miesza się ze sobą - choroba ze zdrowiem, dzień z dniem, a najlepiej ubrany i odżywiony chodzi zwykły kapral. Na posługi ma oficerów, a ci którzy pragną jego śmierci, nie dorównują mu sprytem. Rodzą się przyjaźnie, umierają ludzie zmęczeni głodem, czerwonką, malarią i smrodem, a pieczony zad psa to prawdziwa uczta.

"Powiem wam, chłopcy, że jadałem swego czasu różne rzeczy w różnych miejscach, począwszy od rostbefu w restauracji Simpsona na Picadilly, a skończywszy na rijsttafelu w Hotelu des Indes na Jawie. Ale żadne, przysięgam wam, żadne z tych dań nie umywa się do tego."

O dziwo w tych warunkach jest jeszcze miejsce na dylematy moralne i zwykłe, ludzkie zagubienie. Pozycja warta przeczytania, każdego nauczy czegoś innego.

O tym jak okropna jest wojna napisano już bardzo dużo opasłych ksiąg. Za każdym razem jednak odkrywam, że była jeszcze straszniejsza. Nie ma bowiem takich słów, tak poetycko skleconych zdań, które oddawałyby skalę tamtego nieszczęścia, zarówno dla tych, którzy przeżyli jak i tych, co polegli - po obu stronach tego barbarzyńskiego konfliktu wywołanego przez wąsatego...