Urocza opowiastka o przytulaniu. śledziłam z zapartym tchem. Szkoda, że nie wyjaśniło się, o co chodziło tym wszystkim zwierzakom, ale... co się będę czepiać ;)

Urocza opowiastka o przytulaniu. śledziłam z zapartym tchem. Szkoda, że nie wyjaśniło się, o co chodziło tym wszystkim zwierzakom, ale... co się będę czepiać ;)

Ciąg dalszy "Proszę mnie przytulić!". Miałam wrażenie jakbym czytała o tym samym... znowu i znowu. Doszła tylko postać mamy. Ilustracje bardzo mi się podobały. Uśmiałam się przy słońcu zaplatającym warkocze o poranku oraz przy słońcu kończącym wieczorną lekturę. :)

Ciąg dalszy "Proszę mnie przytulić!". Miałam wrażenie jakbym czytała o tym samym... znowu i znowu. Doszła tylko postać mamy. Ilustracje bardzo mi się podobały. Uśmiałam się przy słońcu zaplatającym warkocze o poranku oraz przy słońcu kończącym wieczorną lekturę. :)

Mama niedźwiedzica wyruszyła na poszukiwanie miodu i po całym dniu ciężkiej pracy wraca do synka i Taty Niedźwiedzia, którzy też jej szukają. Mama spotyka zwierzątka leśne z poprzedniej części i wszyscy chcą ją przytulić, a ona sama nie wie czemu, aż w końcu rodzinka się spotyka w komplecie.

Mam spory problem z oceną tego tytułu. Niby ten sam fantastyczny duet Wechterowicz-Dziubak, niby o Mamie, więc temat powinien być mi bliższy, niby ta sama konwencja, a jednak czegoś mi zabrakło. Pierwsza część, tj. "proszę mnie przytulić" zdecydowanie podbiła moje serce, a ta pozostawiła lekki niedosyt.

Mama niedźwiedzica wyruszyła na poszukiwanie miodu i po całym dniu ciężkiej pracy wraca do synka i Taty Niedźwiedzia, którzy też jej szukają. Mama spotyka zwierzątka leśne z poprzedniej części i wszyscy chcą ją przytulić, a ona sama nie wie czemu, aż w końcu rodzinka się spotyka w komplecie.

Mam spory problem z oceną tego tytułu. Niby ten sam fantastyczny duet...

„-Tato, co lubisz robić najbardziej na świecie? Tata Niedźwiedź ujął się pod boki. -Najbardziej lubię przytulać ciebie i twoją mamę, synku.” :)
I o tym właściwie jest cała opowieść. Czytając ją miałam wrażenie, że czytam „Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham” tyko zamiast królików tulą się misie. :D
Zaczęło się ciekawie, bo Tata i Syn wyruszają na umówione spotkanie z Mamą, która poszła szukać miodu. :) Misie dość długo się szukają, a po drodze spotykają inne leśne zwierzęta. Każde spotkanie kończy się przytuleniem. I tak Tata tuli Pana Bobra, Mama tuli Sarny, Rysicę… ;) Nie ma wątpliwości, że pełno w tej książce miłości i czułości. Jednak po szóstym przytuleniu zrobiło się trochę nudno. Szkoda, bo każdy odcinek serialu „Przytul mnie”, którego jesteśmy fanami, a do którego nawiązuje książeczka, niesie wiele mądrości. :) I chociaż z tej lektury uczymy się, że dobro powraca, że zawsze trzeba mieć czas, by pokazać, jak bardzo kocha się drugą osobę, to nie ukrywam, że czuję mały niedosyt. Może nie jest on tak wielki jak, bo rekompensowany przepięknymi ilustracjami. <3 Koniecznie musimy sięgnąć po część pierwszą „Proszę mnie przytulić” i porównać wrażenia. :)
Wydawnictwo: Ezop
Oprawa: twarda
format: 25,5cmx25,5cm
liczba stron: 36
rok wydania: 2020

„-Tato, co lubisz robić najbardziej na świecie? Tata Niedźwiedź ujął się pod boki. -Najbardziej lubię przytulać ciebie i twoją mamę, synku.” :)
I o tym właściwie jest cała opowieść. Czytając ją miałam wrażenie, że czytam „Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham” tyko zamiast królików tulą się misie. :D
Zaczęło się ciekawie, bo Tata i Syn wyruszają na umówione spotkanie z...

Niedźwiedziego przytulania ciąg dalszy. I to takiego na całego. Ilustracje Emilii Dziubak są jak zwykle cudowne, klimat bardzo leśny...

więcej: https://www.przestrzenietekstu.pl/2020/04/gdzie-jestes-mamo-przemysaw.html

Niedźwiedziego przytulania ciąg dalszy. I to takiego na całego. Ilustracje Emilii Dziubak są jak zwykle cudowne, klimat bardzo leśny...

więcej: https://www.przestrzenietekstu.pl/2020/04/gdzie-jestes-mamo-przemysaw.html

Pięknie wydana książeczka dla dzieci. Jest ona co prawda kontynuacją " Proszę mnie przytulić ". Jednakże u nas była ona pierwsza na półce. Córka w trakcie czytania nabrała ochoty na tulanie i buziakowanie.

Pięknie wydana książeczka dla dzieci. Jest ona co prawda kontynuacją " Proszę mnie przytulić ". Jednakże u nas była ona pierwsza na półce. Córka w trakcie czytania nabrała ochoty na tulanie i buziakowanie.

Ilustracje ładne, treść bardzo przeciętna.

Ilustracje ładne, treść bardzo przeciętna.

Przepięknie ilustrowana kontynuacja "Proszę mnie przytulić". Ciepła, zabawna opowieść o czułości. Bóbr - drogowskaz rozbawił mnie do łez. Polecam dzieciakom od 3 lat, zwłaszcza fanom serialu "Przytul mnie" :)

Przepięknie ilustrowana kontynuacja "Proszę mnie przytulić". Ciepła, zabawna opowieść o czułości. Bóbr - drogowskaz rozbawił mnie do łez. Polecam dzieciakom od 3 lat, zwłaszcza fanom serialu "Przytul mnie" :)