Hermann Langbein (1912 - 1995) - austriacki pisarz i publicysta.
Urodzony w Wiedniu, aresztowany za działalność w ruchu oporu, deportowany najpierw do KL Dachau, a następnie w 1942 roku do KL Auschwitz. W obozie pełnił funkcję pisarza lekarza garnizonowego SS i należał do kierownictwa tzw. Kamfgruppe Auschwitz, tajnej organizacji ruchu oporu. Po wojnie był współzałożycielem i pierwszym sekretarzem generalnym Międzynarodowego Komitetu Oświęcimskiego. Przyczynił się do zainicjowania procesów przeciw członkom załogi SS z Auschwitz, m. in. procesów we Frankfurcie nad Menem, gdzie zeznawał jako świadek. W 1967 roku odznaczony został medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

Jego najbardziej znana książka, "Ludzie w Auschwitz", napisana po procesach frankfurckich ukazała się po raz pierwszy w Austrii w 1972 roku. Stanowi ona niezwykle skrupulatne studium zjawiska, jaki był obóz Auschwitz. Langbein koncentruje swoją narrację na najważniejszych aspektach związanych z procesem masowej zagłady ofiar, życiem więźniów oraz załogą SS. Nie omija trudnych tematów, wnikliwie analizuje ludzkie zachowania w obliczu sytuacji ekstremalnych , starając się zachować obiektywizm w ocenie zdarzeń i osób.