Kolejny raz zapinam pasy i wyruszam… tym razem w przeszłość! Ale nie aż tak daleko bo tylko do lat 80!!
Książka przenosi czytelnika w świat bez internetu, bez nowych technologii… które wielu młodych ludzi odbiera teraz jako czasy tak zamierzchłe, że wydaje im się, iż to właśnie wtedy dinozaury biegały po świecie i przeszkadzały tamtejszym dzieciakom w zabawach 🙈
Lektura jest niesamowitym powrotem do tak zwanych lat szczenięcych, czyli do czasów, kiedy większość dnia spędzało się na dworze, beztrosko grając w gry i przeróżne zabawy. A kiedy zabawa trwała w najlepsze, to aż nie chciało się wracać do domu... nawet jeśli na dworze nastała już ciemna noc! Niejednokrotnie rodzice musieli nas prawie siłą zaciągać zabierać z podwórek! Nie ma to tak sielanka, spokój, cisza, koledzy i koleżanki, wieś, staw oraz głowa wypełniona pomysłami i nieograniczona niczym wyobraźnia! A ci, którzy tamtych lat nie mają prawa pamiętać, mogą dowiedzieć się co nieco o tym jak wyglądało dzieciństwo poprzednich pokoleń.

Czasy te jednak bezpowrotnie minęły. Nigdy nie będzie już tak samo i nie da się do tego wrócić. Pozostały tylko wspomnienia, fotografie, opowieści. Warto je przekazywać dalej bo wszystko nabiera już wartości historycznej. Ach, to był naprawdę dobry czas! Baa! Najlepszy! Dzieciństwo w tamtych latach było jakby trochę bardziej kolorowe… mimo czarno-białych odbiorników TV 🤭 Wyobraźnia przenosiła w odległe galaktyki i pozwalała stać się tym, kim się chciało być! Jaka szkoda, że ta epoka się tak szybko zakończyła... i tak nagle, prawie że z dnia na dzień staliśmy się dorośli… jednak, mimo tego, warto pielęgnować w sobie tę dziecięcą cząstkę bo dzięki niej życie może stać się choć odrobinkę bardziej znośne, barwniejsze, weselsze, łatwiejsze!

Od pierwszych stron tej książki chodzi za mną piosenka z dość starej już bajki. Oto jest fragment, który według mnie najbardziej tutaj pasuje:
“Dziadek nasz uwielbiał psoty
Bo figle w głowie ma, kto malcem jest
A kto na wsi był, dawno wie już o tym
Że nie ma to, jak spokojna wieś!”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Cytat pochodzi z czołówki bajki pod tytułem "O rety! Psoty Dudusia Wesołka".

Kolejny raz zapinam pasy i wyruszam… tym razem w przeszłość! Ale nie aż tak daleko bo tylko do lat 80!!
Książka przenosi czytelnika w świat bez internetu, bez nowych technologii… które wielu młodych ludzi odbiera teraz jako czasy tak zamierzchłe, że wydaje im się, iż to właśnie wtedy dinozaury biegały po świecie i przeszkadzały tamtejszym dzieciakom w zabawach 🙈
Lektura...

Jestem po wyjątkowej lekturze krótkiej, ale jakże wspaniałej książki "Dzieci z Zielonego Garnizonu" dwóch autorek Urszuli Chlasty i Barbary Antochowskiej. Książka ta, to zbiór opowiadań o różnego rodzaju zabawach, przygodach i wydarzeniach z czasów dzieciństwa obu autorek, wzbogacona o zdjęcia z ich prywatnych kolekcji.
Autorki cofają się do lat 80/90 i w niezwykle lekki i przyjemny sposób opisują nam swoje wspomnienia, kiedy były beztroskimi dziećmi. Przyznaję, że w tych wspomnieniach mogłam odnaleźć wiele podobieństw do moich, kiedy sama byłam małą dziewczynką. Jakże cudownie było przypomnieć sobie ten niezapomniany czas, kiedy bawiło się na dworze od rana do wieczora, z ewentualną przerwą na obiad. Te wszystkie zabawy, które nie potrzebowały zbyt wielu zabawek, a jedynie odrobinę wyobraźni. Tych wspomnień nikt naszemu pokoleniu nie odbierze i tylko pewne uczucie żalu oraz współczucia mam dla obecnej generacji, bo z pewnością nie zaczynają tej beztroski i radości. Ta książka naładowana jest pozytywną energią!
Bardzo dziękuję autorkom, że dzięki nim mogłam cofnąć się do czasów dzieciństwa, a wspomnienia tu zawarte przypomniały mi niektóre moje.

Jestem po wyjątkowej lekturze krótkiej, ale jakże wspaniałej książki "Dzieci z Zielonego Garnizonu" dwóch autorek Urszuli Chlasty i Barbary Antochowskiej. Książka ta, to zbiór opowiadań o różnego rodzaju zabawach, przygodach i wydarzeniach z czasów dzieciństwa obu autorek, wzbogacona o zdjęcia z ich prywatnych kolekcji.
Autorki cofają się do lat 80/90 i w niezwykle lekki i...

Dziękuję autorkom, że dzięki nim mogłam sama przenieść się w czasy swojego dzieciństwa. Miło jest powspominać czasy beztroski, zabaw, szczęścia i radości chociażby z najmniejszych rzeczy. Najgorszy jest tylko fakt, że ten czas już nie wróci, pozostały tylko wspomnienia i zdjęcia. Książkę miałam szansę przeczytać, dzięki booktour zorganizowanemu przez najdzikszą z najdzikszych Małgosię @dzikuskareads ❤️

"Dzieci z Zielonego Garnizonu" przenosi nas do przeszłości, w porównaniu z obecnymi czasami, to są dwa odległe światy. Może teraz niczego nam i nie brakuje, mamy prawie wszystko, ale ja chętnie wróciłbym do roku '88 , bo wtedy się urodziłam. Wiadomo, brakowało wiele, żyło się od miesiąca do miesiąca, ale człowiek potrafił cieszyć się z samych drobiazgów. Pamiętam zabawy na podwórku z koleżankami, połowa z nich została wymieniona w książce. Moją ulubioną była 'Państwa", tylko zawsze był problem, aby dobrać osoby do zabawy. W trakcie czytanie, gdy natknęłam się na wzmiankę o niemieckich katalogach, aż podskoczyłam z radości, bo bardzo dobrze je pamiętam. Sama je miałam i oglądałam namiętnie strona, po stronie, zaznaczając, co sobie kupię, gdy będę miała pieniądze🤑 Oprócz tego, łączy nas imię zwierzaka, ja miałam żółwia o imieniu Tuptuś🐢👊

W książce dziewczyny opisywały swoje wybryki, szalone pomysły, które nie przyniosły nic dobrego. Naszła mnie refleksja i przypomniałam o swoim najgłupszym pomyślę, który skończył się blizną na policzku, miesiąc przed Komunią Świętą🙈 Pamiętajcie, że płytą gramofonową za nic w świecie nie da się grać w ringo😁 Jeśli złapiesz je, bez poniesienia jakichkolwiek obrażeń, to jesteś mistrz👍

Wspomnienia dziewczyn czytało się bardzo przyjemnie i szybko, bo tekst był przeplatany zdjęciami z dzieciństwa. Ostatnie strony zawierają opisane gry podwórkowe, powiedzonka, zdjęcia roślin i miejsce na własne zapiski, na okładce umieszczona została szczegółowa mapka całego osiedla. Jedyne co mi tu zabrakło, to dalszego ciągu z życia bohaterek, na przykład ile czasu mieszkały w tym miejscu, jak potoczyło się ich dalsze życie, no i co robią obecnie.
Świetna i wyjątkowa książka, chwytająca za serce, jak dla mnie to taki wspomnień czar 💓

Dziękuję autorkom, że dzięki nim mogłam sama przenieść się w czasy swojego dzieciństwa. Miło jest powspominać czasy beztroski, zabaw, szczęścia i radości chociażby z najmniejszych rzeczy. Najgorszy jest tylko fakt, że ten czas już nie wróci, pozostały tylko wspomnienia i zdjęcia. Książkę miałam szansę przeczytać, dzięki booktour zorganizowanemu przez najdzikszą z...

Powrót do dzieciństwa i chociaż tego z lat 80- tych , to ja rocznik 1991 odnalazłam się tam idealnie.
Czytało mi się bardzo przyjemnie, a ilustracje i ręcznie narysowana mapa dopełniły całości .

Czasy kiedy dzieci miały głowy pełne pomysłów do zabawy na świeżym powietrzu , kiedy na jeden plac zabaw schodziło się pół wioski i rzadko wracało bez zadrapania , kiedy zaszywało się dziury w skarpetkach i nosiło ubrania po starszym rodzeństwie , bez względu na to czy był to model chłopięcy czy dziewczęcy.
Czasy gdy w zimie nigdy nie było za zimno na sanki , a w lecie chodziło się do chłodnego lasu na borówki bez obawy o kleszcze i boreliozę.
Czasy w których zabawki i czekolada albo wata cukrowa miały niezwykłą wartość .

Świat który miał inny zapach, inne tempo i kolory.
Można też czytać dzieciom , albo z dziećmi naprawdę uniwersalna lektura.

Powrót do dzieciństwa i chociaż tego z lat 80- tych , to ja rocznik 1991 odnalazłam się tam idealnie.
Czytało mi się bardzo przyjemnie, a ilustracje i ręcznie narysowana mapa dopełniły całości .

Czasy kiedy dzieci miały głowy pełne pomysłów do zabawy na świeżym powietrzu , kiedy na jeden plac zabaw schodziło się pół wioski i rzadko wracało bez zadrapania , kiedy zaszywało...

Książka zaczyna się od dedykacji autorek:

Dla wszystkich Dzieci Lasu.

Czyli dla mnie, bo ja właśnie takim dzieckiem byłam! 🌲 Plac zabaw, trzepak, skubanie słonecznika, rysowanie białą kredą, czasem czerwoną (też jej nie lubiliśmy!),skakanka, kuligi, sanki i zjeżdżanie z górki na pazurki! Szaber na działkach, gra w wojnę, podchody, policjanci i złodzieje. Zbieranie polnych kwiatków (chwastów) dla mamy. Między autorkami, a mną jest (mniej więcej) dziesięć lat różnicy, jednak dzieciństwo miałyśmy bardzo podobne. Czytając tę książkę obudziłam w sobie wszystkie wspomnienia z dzieciństwa. To były piękne czasy, a umorusane dziecko, to szczęśliwe dziecko!
•
Książka jest pełna pięknych wspomnień z dziecińswa obu autorek, naładowana zdjęciami, co dodatkowo oddawało klimat "tamtych czasów". Widać ogrom pracy oraz serca włożonego w powstanie tej książki. Basiu, Ulo - dziękuję Wam, że otworzyłyście swoje serca i postanowiłyście opowiedzieć o Dzieciach z Zielonego Garnizonu. Ta książka była ucztą dla duszy 💚
•
Polecam osobom, które chciałyby przeżyć niezapomnianą przygodę i przenieść się w czasie!

Książka zaczyna się od dedykacji autorek:

Dla wszystkich Dzieci Lasu.

Czyli dla mnie, bo ja właśnie takim dzieckiem byłam! 🌲 Plac zabaw, trzepak, skubanie słonecznika, rysowanie białą kredą, czasem czerwoną (też jej nie lubiliśmy!),skakanka, kuligi, sanki i zjeżdżanie z górki na pazurki! Szaber na działkach, gra w wojnę, podchody, policjanci i złodzieje. Zbieranie...

"Dzieci z Zielonego Garnizonu"to cudowna podróż do dzieciństwa .
Przyznam szczerze że nie raz wspominam grę w statki czy w państwa miasta .Pamiętam doskonale letni deszcz a potem bieganie na bosaka po kałużach i tak ,też zastanawiałam się skąd ta tęcza na drodze ;-) .

Fikołki na trzepaku , wspinaczki na drzewa ,ach cóż to były za czasy .
Czekolada dzielona po kawałku dla każdego dzieciaka ,a pomarańcza czy cytryna toż to był rarytas .


Dziękuję Wam dziewczyny za tę cudowną podróż ,do tamtych niezapomnianych czasów .
Dla nas to cudowne wspomnienia , dla naszych dzieci to pewnie coś nierealnego .
Tak ,my obchodziliśmy się bez komputerów i bez telefonów komórkowych .


Ale jedno tu jeszcze dodam od siebie ,moja starsza córka chyba ma coś z matki ,bo też lubi wspinać się po drzewach ;) .

"Dzieci z Zielonego Garnizonu"to cudowna podróż do dzieciństwa .
Przyznam szczerze że nie raz wspominam grę w statki czy w państwa miasta .Pamiętam doskonale letni deszcz a potem bieganie na bosaka po kałużach i tak ,też zastanawiałam się skąd ta tęcza na drodze ;-) .

Fikołki na trzepaku , wspinaczki na drzewa ,ach cóż to były za czasy .
Czekolada dzielona po kawałku dla...

Basia i Ula, autorki i zarazem bohaterki tego zbioru opowiadań, opisują w nich swoje dzieciństwo, spędzone w osiedlu wojskowym pod Mirosławcem.
Zabierają nas w niesamowitą podróż do lat 80-tych, otwierają drzwi do szlaku pięknych wspomnień..
Poznajemy Zielony Garnizon, szczelnie otulony przez las, a w jego środku umieszczone jak bijące serce osiedle- zamieszkałe przez pracujących tam żołnierzy i ich rodziny. Towarzyszymy im w życiu codziennym, ważnych wydarzeniach, jak żołnierska przysięga, odkrycie pamiątkowego pomnika, czy I Komunia dzieci, oraz chwilach odpoczynku i zabawy, bierzemy razem z nimi udział w kuligu, dyskotece, występach artystycznych. Chodzimy na działki, spotykamy się na placach zabaw, kąpiemy w kałuży.
Dziecięcymi oczami oglądamy ten świat, z dziecięcą ciekawością chłoniemy niezwykły klimat, który z biegiem czasu w nieunikniony sposób odszedł, ale przecież na zawsze pozostanie żywy w pamięci i w sercach.
Autorki dzieląc się z nami swoimi wspomnieniami, sprawiają w sposób naturalny, że zaczynamy przywoływać nasze własne, jakże podobne wspomnienia..
Ja widzę ognisko, przy którym piekłam kiełbaski z innymi dzieciakami przy akompaniamencie gitary; spotkanie z Mikołajem, przy boku którego bałam się stanąć do pamiątkowego zdjęcia; czuję słodko-cierpki smak zbieranych w lesie jagód; dotyk wodorostów przesuwających się po łydkach podczas kąpieli z całą paczką w jeziorze; spotkania przy trzepaku i wspólne zjeżdżanie na sankach z osiedlowej górki.

Dziękuję Basiu i Ulu za te wszystkie chwile, które mogłam spędzić z Wami w Zielonym Garnizonie, oraz za to, że dzięki nim mogłam przywołać swoje własne wspomnienia z czasów beztroskiego dzieciństwa.
Jeśli i Wy chcecie udać się w taką sentymentalną podróż w czasie, to koniecznie sięgnijcie po tę książkę. Zamówić ją można bezpośrednio u Autorek na ich profilu na Instagramie @dziecizzielonegogarnizonu

Basia i Ula, autorki i zarazem bohaterki tego zbioru opowiadań, opisują w nich swoje dzieciństwo, spędzone w osiedlu wojskowym pod Mirosławcem.
Zabierają nas w niesamowitą podróż do lat 80-tych, otwierają drzwi do szlaku pięknych wspomnień..
Poznajemy Zielony Garnizon, szczelnie otulony przez las, a w jego środku umieszczone jak bijące serce osiedle- zamieszkałe przez...

Jest to zbiór opowiadań o zabawach, przyjaźniach i realiach lat 80-tych,czyli lata zaraz po moim urodzeniu. Czytając tą książkę uzmysłowiłam sobie jak kiedyś potrafiliśmy zorganizować sobie czas, praktycznie od rana do wieczorna na dworze, bez internetu, tabletów, telefonow i innych gadżetów, bez których w dzisiejszych czasach nie wybrażamy sobie funkcjonować.
Przypominamy sobie między innymi zabawę w gumę, podchody, kulig z ogniskiem, rzucanie śnieżkami, zabawa w kałużach a raczej taplanie sie w nich, ciuciubabka, płonie ognisko w lesie, z górki na pazurki, wyprawy na jagody i wiele wiele innych. Autorki skupiły się na najpiękniejszych wspomnieniach, kiedy robiliśmy wszystko bez ograniczeń i wszystko było wówczas możliwe. Nie straszne byłyby obdarte kolana czy siniaki, liczyła się dobra zabawa. A rodzice chyba byli bardziej zdystansowani.
W książce znajdziemy mnóstwo zdjęć z prywatnych kolekcji autorek, co dodatkowo pomaga nam teleportować się w te niesamowite czasy.
Jeśli chcesz cofnąć sie do lat dziecinstwa i z uśmiechem na twarzy poczytać to książka "Dzieci z zielonego garnizonu" jest z pewnością dla Ciebie.

Jest to zbiór opowiadań o zabawach, przyjaźniach i realiach lat 80-tych,czyli lata zaraz po moim urodzeniu. Czytając tą książkę uzmysłowiłam sobie jak kiedyś potrafiliśmy zorganizować sobie czas, praktycznie od rana do wieczorna na dworze, bez internetu, tabletów, telefonow i innych gadżetów, bez których w dzisiejszych czasach nie wybrażamy sobie funkcjonować.
Przypominamy...

Jeszcze do dziś myślałam, że aby cofnąć się do czasów dzieciństwa, potrzebny jest do tego specjalny wehikuł 🙈

Jak bardzo się myliłam!

Wystarczyło tylko sięgnąć po książkę "Dzieci z Zielonego Garnizonu" 💚

Czytając ją, jeszcze bardziej zatęskniłam za tym beztroskim czasem, za szaleństwami na podwórku, za obdartymi kolanami...
Zatęskinłam za zaraźliwym śmiechem i szalonymi pomysłami.
Zatęskniłam za wolnością, jaką dawało "podwórko" i spotkania ze znajomymi.
Zatęskniłam za czasami, wolnymi od urzadzeń elektronicznych, które teraz zabierają nam każdą wolną i cenną chwilę..

Barbara Antochowska i Urszula Chlasta w doskonały sposób przedstawiły obraz dzieciecych lat, barwnie go opisując i przeplatając fotografiami ze swoich prywatnych zbiorów.

Dziękuję autorkom za tę książkę 💚❤
To niezwykła podróż do przeszłości i najpiekniejszych lat życia ❤

Zdecydowanie Każdy powinien ją mieć na swojej półce ❤

Jeszcze do dziś myślałam, że aby cofnąć się do czasów dzieciństwa, potrzebny jest do tego specjalny wehikuł 🙈

Jak bardzo się myliłam!

Wystarczyło tylko sięgnąć po książkę "Dzieci z Zielonego Garnizonu" 💚

Czytając ją, jeszcze bardziej zatęskniłam za tym beztroskim czasem, za szaleństwami na podwórku, za obdartymi kolanami...
Zatęskinłam za zaraźliwym śmiechem i szalonymi...

Ta książka to powrót do lat dzieciństwa nie tylko bohaterek zarazem autorek, ale i dla mnie też masa wspomnień, chociaż nie mieszkałam w Zielonym Garnizonie.
Wydarzenia w książce w większości przedstawiają lata 80. XX wieku.
Nasze bohaterki mieszkają na osiedlu wojskowym, czytając ma się wrażenie, że jest to odrębne miasteczko, wszystko co potrzebne jest na miejscu.
Przeżywamy z bohaterką pierwszą komunię, Mikołajki czy szalony kulig.
Czytając często wracałam pamięcią do swoich wspomnień z tamtego okresu, choć moje wspomnienia to raczej lata 90. ale wtedy jakoś wolniej płynął czas i niektóre wydarzenia również miły miejsce w moim życiu. Np. gra w gumę, czy pamiętny prezent na komunię zestaw kalkulator, zegarek i długopis, tez miałam taki zestaw. Bajki również oglądałam z projektora.
I jeszcze jedno wspomnienie, pod którym się mogę podpisać, to odległość szkoły od domu, w niektórych przypadkach przydatna a w innych mogłaby być ta odległość znacznie wieksza 😂
Przyjemna lektura, dzięki której miło powspominałam dzieciństwo. Jakoś wtedy, czas płynął wolniej a ludzie mieli więcej czasu na spotkania, czy jeszcze kiedyś tak będzie?

Ta książka to powrót do lat dzieciństwa nie tylko bohaterek zarazem autorek, ale i dla mnie też masa wspomnień, chociaż nie mieszkałam w Zielonym Garnizonie.
Wydarzenia w książce w większości przedstawiają lata 80. XX wieku.
Nasze bohaterki mieszkają na osiedlu wojskowym, czytając ma się wrażenie, że jest to odrębne miasteczko, wszystko co potrzebne jest na...