Obrus, który został zaproszony na obiad to zdecydowanie jedna z najdziwniejszych książek, jakie kiedykolwiek przeczytałam. Kupiłam ją trochę w ciemno. Dwie poprzednie książki Lidii Amejko były przecudowne i spodziewałam się, że w kolejnej autorka także pokaże klasę. I pokazała, chociaż niezupełnie tak, jak się spodziewałam.

Generalnie od początku trzeba tę książkę czytać bardzo uważnie, ponieważ Amejko eksperymentuje z formą. Łatwo się pogubić. I ja gubiłam się na początku dość często. Trudno mi było znaleźć wątek (ha!). Ale jak się wczułam, to zobaczyłam, że to kawał historii jest.

Abstrakcja i wojna

Amejko postanowiła raz jeszcze podjąć tematykę II Wojny Światowej i tragedii Żydów. Ale nie robi tego wprost. Widzimy świat z perspektywy nie ludzi, a ubrania. Konkretnie płaszcza z gabardyny uszytego przez żydowskiego krawca. Gabardyna ta ma świadomość i opowiada o swoich przeżyciach i emocjach.

Opowiada też sporo o Duszy, czyli młodej Żydówce, która zleciła jego uszycie. Płaszcz skrojony na miarę ma tylko jednego prawdziwego właściciela, i gdy jego zabraknie wkrada się niemożliwa do zapełnienia pustka. Między wątkiem a osnową mówi się o tożsamości.

Forma!

Autorka, bo zakładam, że całość jest jej pomysłem ciekawie podeszła nie tylko do historii. Używa także elementów graficznych oraz różnych wielkości i krojów czcionki. To sprawia, że można usłyszeć słowa, ponieważ różne wielkości fontów nadają im w głowie brzmienie.

Nie ma tu także klasycznego podziału na rozdziały. Jest strumień świadomości rozdzielany plisami, schowkami, fałdami i rozmowami pomiędzy płaszczem, a właściwą narratorką. Te wstawki uzupełniają historię i dają chwilę na wytchnienie od głównego wątku.

Zabawa

Obrus, który został zaproszony na obiad trochę kojarzy mi się z filmem Królik po berlińsku, w którym II Wojna Światowa jest opisywana z perspektywy królików żyjących w Berlinie. Ale tylko trochę, bo Amejko odkrywa zupełnie nowe sposoby na zabawy z formą. Super, że takie książki powstają.

Obrus, który został zaproszony na obiad to zdecydowanie jedna z najdziwniejszych książek, jakie kiedykolwiek przeczytałam. Kupiłam ją trochę w ciemno. Dwie poprzednie książki Lidii Amejko były przecudowne i spodziewałam się, że w kolejnej autorka także pokaże klasę. I pokazała, chociaż niezupełnie tak, jak się spodziewałam.

Generalnie od początku trzeba tę książkę czytać...