„Szukając gwiazd i inne opowiadania” to zbiór opowiadań Marka Hłaski, które są wyrazistym zarysem charakterystyki twórczości pisarza. Znajdziemy w nich istotę myśli i przesłania autora odnoszących się do obrazu świata, który mamy możliwość poznawać. Bez wątpienia opowiadania te przenoszą nas do czasów, w których tworzył Marek Hłasko, do czasów odległych nam, lecz dzięki nim możemy dziś na nowo przyjrzeć się tamtej epoce.
Co ważne opowiadania te różnią się od siebie w zależności od spojrzenia pisarza na różne aspekty jego życia. Dzięki temu możemy bliżej przyjrzeć się nie tylko twórczości Marka Hłaski, lecz również jego życiu, poglądom, spojrzeniom na otaczającą go wówczas rzeczywistość. Czy znajdziemy w nich wspólny mianownik odnoszący się do współczesności? Jestem przekonany, że tak, ponieważ, jak zawsze podkreślam twórczość pisarza, jest ponadczasowa i tak samo, jak trafiała ona do czytelników z czasów „działalności” Hłaski, tak samo może trafić również i do współczesnego odbiorcy treści zawartych na kartach „Szukając gwiazd i inne opowiadania”. Jestem przekonany, że każdy czytelnik, niezależnie od wieku oraz swojej czytelniczej wrażliwości, znajdzie w tych opowiadaniach coś dla siebie.
W „Szukając gwiazd i inne opowiadania” znajdziemy próbę pisarza w podważaniu wartości norm, jakie towarzyszyły jego czasom, jak i również zauważymy ukazanie osobistych przeżyć Marka Hłaski. Temat emigracji nie był obcy twórczości pisarza i właśnie te kwestie zauważalne są w opowiadaniach. „Trudna wiosna”, „Umarli są wśród nas”, „Gawęda staromiejska” czy „Brat czeka na końcu drogi” to jedne z najważniejszych dla mnie wierszy Marka Hłaski, które mocno wbiły się do mojej czytelniczej wrażliwości do mojej psychiki. Myślę, że każdy, kto sięgnie po „Szukając gwiazd i inne opowiadania” znajdzie w tych czternastu opowiadaniach coś swojego, coś, co dotknie jego wrażliwości.
To, co piękne i zauważalne w twórczości Marka Hłaski, to ścisłe nawiązanie do jego osobistych doświadczeń życiowych. Mnie osobiście twórczość autora fascynuje pod kątem socjologicznym, poznawczym, ponieważ bez wątpienia dzięki niej mogę poznać czasy, w których tworzył. Poznać je namacalnie, mam niebywałą możliwość porównać tamte czasy z dzisiejszą epoką, doszukać się pewnych cech wspólnych, mianownika, który pozwala odkrywać, poznawać. A to w literaturze jest jedną z najważniejszych wartości. Bez wątpienia „Szukając gwiazd i inne opowiadania” to wartościowy tytuł w polskiej literaturze. Dlatego też warto zaprosić tę książkę do swej domowej biblioteki.
Książka ukazała się nakładem Wydawnictwo Iskry

„Szukając gwiazd i inne opowiadania” to zbiór opowiadań Marka Hłaski, które są wyrazistym zarysem charakterystyki twórczości pisarza. Znajdziemy w nich istotę myśli i przesłania autora odnoszących się do obrazu świata, który mamy możliwość poznawać. Bez wątpienia opowiadania te przenoszą nas do czasów, w których tworzył Marek Hłasko, do czasów odległych nam, lecz dzięki nim...

Kilka opowiadań nijakich, kilka wstrząsających. Ogólnie zbiór warty przeczytania.

Kilka opowiadań nijakich, kilka wstrząsających. Ogólnie zbiór warty przeczytania.

Nie lubię świata Hłaski. Jest brzydki, brudny, odpychający. A jednak zdarza mi się do niego zaglądać, bo Marek Hłasko miał wielki literacki talent i czytam, żeby podziwiać.

Opowiadania z tego zbioru są nierówne, ale znajduje się tu kilka perełek. Na pewno warto przeczytać, chociaż nie polecam na początek – lepiej zacząć od „Pierwszego kroku w chmurach”.

Nie lubię świata Hłaski. Jest brzydki, brudny, odpychający. A jednak zdarza mi się do niego zaglądać, bo Marek Hłasko miał wielki literacki talent i czytam, żeby podziwiać.

Opowiadania z tego zbioru są nierówne, ale znajduje się tu kilka perełek. Na pewno warto przeczytać, chociaż nie polecam na początek – lepiej zacząć od „Pierwszego kroku w chmurach”.

Opowiem wam o opowiadaniach. Jest ich czternaście i każde mówi głosem podpitym doświadczeniem życia, którego przeżyć się nie chce, ale na które jest się skazanym. Bo nie wybiera się swojego losu i nie wygrywa się szczęścia na loterii. Marek Hłasko o tym wiedział... on to rozumiałam, gdzieś pod skórą czuł prężącą się codzienną bezsilność. Urodził się i opisał to, co te narodziny mu przyniosły. Był szczery, możliwe, że był najszczerszym pisarzem jakiego miałam okazje czytać. Nie było Bogiem, nie był nieomylny, błądził, sądził, osądzał, mylił się, ale próbował. Zawsze próbował i z tych prób na świat przyszyły historie.
SZUKAJĄC GWIAZD I INNE OPOWIADANIA, to zróżnicowany zbiór i jak to ze zbiorami opowiadań bywa, nie jest równy, jednak nie ma tu ani jednego słabego tekstu. Tu wszystko jest mocne, wstrząsające, bolesne... czasem szarpnięte krzywym zwierciadłem, ale zawsze krwawiące i przypominające krzyk w próżni - bezgłośny, beznadziejny.
Dwa z pośród tej czternastki są wybitne i mam na myśli UMARLI SĄ WŚRÓD NAS oraz BRAT CZEKA NA KOŃCU DROGI. Co mam na myśli, pisząc "wybitne"? Dokładnie to, co to słowo oznacza. UMARLI... najdłuższe i najbardziej wwiercające się w myśli, bo nawet jeśli zapomnisz fabuły, to pozostaną z tobą emocje, które wzbudzili. Wzbudzili ci UMARLI... te okna, te żywe trupy i ten doktór pałętający się po brudnym mieście, pijący z żalu za szczęściem, którego nie ma i gubiący się od czasu do czasu w sadzie rodzącym owoce. Nie wiem, co jeszcze napisać, bo tych historii nie da się streścić, nie da się przekazać lepiej od autora, więc posłuchajcie autorka, przeczytajcie jego słowa, a nie podrobione moje.
BRAT CZEKA NA KOŃCU DROGI to wycie, to tak straszna udręka, że po przeczytaniu coś się w was złamie. Krótkie, takie króciusieńkie, niepozorne... takie tragiczne, podłe. I ten człowiek, który nie wie, co to kobieta i ci ludzie, którzy nie wiedzą, co to człowiek.
PAMIĘTASZ, WANDA i TRUDNA WIOSNA zlały mi się w jedną opowieść. Mają w sobie to samo serce, tę samą tęsknotę, pragnienie miłości wyrażone podobnie. List do świata, który nigdy listów nie czyta. Romantyzm? Może jakiś, lekki, przebrzmiały, teatralny, ale elastyczny mimo wszystko, taki romantyzm, na jaki może sobie pozwolić każdy pijak i każda nieszczęśliwa dusza.
STACJA, KRZYŻ, ZBIEG, GAWĘDA STAROMIEJSKA - w tych jest prostota, zamknięta powieść, domykająca się klamra, w której czytelnik dostrzega chichot przekornego życia. Jacy są ludzie? Zapewne tacy, na jakich stać ziemię, która ich zrodziła. To, co wyróżnia te opowiadania, jest bezsilnością, biała flagą, bohaterowie nie walczą już, choć długo walczyli, ale i walka musi kiedyś się skończyć i rzeczywiście... kończy się.
AMOR NIE PRZYSZEDŁ DZIŚ WIECZOREM i NAMIĘTNOŚCI stanowią śmiały zestaw uczuć, których człowiek się wstydzi i jednocześnie, których pożąda. AMOR... jest opowieścią o szansie, którą ma się tylko przez chwilę i która gaśnie, a ty myślisz o niej, marzysz o niej i łudzisz się, że była prawdziwa. NAMIĘTNOŚCI usypiają czujność, nieczuły lekarz patrzy na kolejną śmierć... samobójczą, a pielęgniarka jest za młoda, by zrozumieć, że to nie nieczułość, tylko tarcza, obrona. Człowiek się kuli, by nie przyznać się, nawet przed sobą, że i nim targają namiętności.
MIESIĄC MATKI BOSKIEJ i SZUKAJĄC GWIAZD, to opis piekła na ziemi, wojny, niemieckiej okupacji. Nie czytajcie WSTĘPU Radosława Młynarczyka! Jak na nie lubię, gdy mówi mi się, jak mam czytać i jak rozumieć to, co czytam. I wcale się nie zgadzam z opinią R.M. Więc ten WSTĘP jest zbędny... a opowiadania - straszne. Tak straszne, jak tylko wojna może straszna być. Bo jak się bronić, gdy zabijają? Gdzie się kryć? I czym wtedy jest zdrada, jeśli nie jest wszystkim? I czy o miłości można mówić, gdy na chodnikach stosy ciał? Nie ma tu żadnego "odczarowywania", tu jest dramat rozjechanego przez niemieckie czołgi kraju, który łapał oddech tak, jak umiał.
POWIEDZ IM, KIM BYŁEM, to marsz cmentarny, to pożegnanie zmarłego, ale tak naprawdę rozpacz nad sobą i nad swoim marnym życiem, które uleciało jak motyl i jak motyl piękne było tyko przez chwilę.
I wreszcie ostatni tekst w tym zbiorze OPOWIEM WAM O ESTHER. Tęsknota w każdym zdaniu i w każdym daniu wyrzut do siebie. Próba naprawienia codzienności bajką, baśnią, własną wyobraźnią. lecz tak się nie da... prawda? Więc pozostaną wam tylko dziwki i alkohol, z nich zaś pewniejszy, bo niemy alkohol nada życiu barw i odpowiednich metafor.
Marek Hłasko był pisarzem innym, trudnym, emocjonalnym. On, niczym Kuba Rozpruwacz - rozpruwa brzuchy czytelnikom i swoim bohaterom... sobie jednak rozpruwa serce... przede wszystkim sobie. Jest tu dużo seksu, dużo alkoholu, dużo miłości dziwnej, złamanej, chorej. Dzięki temu, jest tu prawda, której każdy się boi, ale którą każdy zna.

kazać człowiekowi biec, gdy każdy krok jest bólem
9/10
Wydawnictwo Iskry

Opowiem wam o opowiadaniach. Jest ich czternaście i każde mówi głosem podpitym doświadczeniem życia, którego przeżyć się nie chce, ale na które jest się skazanym. Bo nie wybiera się swojego losu i nie wygrywa się szczęścia na loterii. Marek Hłasko o tym wiedział... on to rozumiałam, gdzieś pod skórą czuł prężącą się codzienną bezsilność. Urodził się i opisał to, co te...

Opowiadania zawarte w zbiorze nie powtarzają się z tymi z "Pierwszego kroku w chmurach", z którymi razem odpowiadają niemal dokładnie zawartości pierwszego tomu "Utworów wybranych".

Nie będzie dla nikogo zaskoczeniem, że to literatura przygnębiająca i niepokojąca. Spotykamy tutaj m.in. człowieka odczuwającego bezsens życia ("Umarli są wśród nas"),partyzantów karzących Polkę za związek z okupantem ("Miesiąc Matki Bożej") czy miłość nastolatków brutalnie przerwaną przez niemieckich żołnierzy ("Szukając gwiazd").

Opowiadania zawarte w zbiorze nie powtarzają się z tymi z "Pierwszego kroku w chmurach", z którymi razem odpowiadają niemal dokładnie zawartości pierwszego tomu "Utworów wybranych".

Nie będzie dla nikogo zaskoczeniem, że to literatura przygnębiająca i niepokojąca. Spotykamy tutaj m.in. człowieka odczuwającego bezsens życia ("Umarli są wśród nas"),partyzantów karzących...