Nie ocenia się książek po okładce, to czasem trudne. Patrząc na okładkę powieści Richelle Mead ma się ochotę kręcić nosem nad kolejnym głupim tworem książkopodobnym. Pełno we mnie takich uprzedzeń i jeszcze ten tytuł. Czy "Akademia wampirów" nie wzbudza chęci mordu albo chociaż zgniecienia przelatującego mola? Wzięłam bez większego przekonania, jako emerytowana stażystka, dzięki uprzejmości pań, mam dostęp do nowości. Chyba potrzebowałam coś na przeczyszczenie umysłu, bo dwie książki idą mi jak po grudzie. I co? Spodobało się, wciągnęło a teraz trzeba czekać na kolejne części. Od dzisiaj staram się nie oceniać również po tytule z naciskiem na słowo "staram".

Rose i Lissa mieszkają sobie gdzieś w Portland. Byłyby zwykłymi nastkami gdyby nie kilka spraw. Od dwóch lat uciekają po całym kraju, a co dwa dni Lissa żywi się krwią Rose. Pewnego wieczoru nie udało im się uciec, zostały schwytane i odwiezione do dziwnej szkoły. Przed czytelnikiem otwiera się świata morojów (wampiry czystej krwi) oraz dampirów, którzy są trenowani dla ochrony tych pierwszych. Rosemarie "Rose" Hathaway jest dampirem i za swój obowiązek uważa ochronę Wasylisy "Lissy" Dragomir - księżniczki, ostatniej ze swojej linii. Lissa w wypadku samochodowym straciła rodziców i brata Andre'a i o mały włos również opłakiwałaby Rose. Dziewczyny są jak ogień i woda. Lissa jest spokojna, wrażliwa i miła. Rose z kolei to wyszczekana flirciara zdolna do wielu szaleństw. Od małego są nierozłączne i tylko silna więź z Lissą ustrzegł Rose od wydalenia ze szkoły. Dyrektor Kirowa zgodziła się by Rose została w Akademii św. Władymira, ale pod wieloma warunkami. Jednym z nim są dodatkowe treningi z Dymitrem Bielikowem, strażnikiem, który złapał uciekinierki. Dlaczego dziewczyny uciekły? Kto stoi za makabrycznymi znakami? Kto tak naprawdę jest zagrożeniem dla Lissy, której moc jest wielką zagadką?

To książka z serii lekkich i przyjemnych. Do wysokiej literatury jej daleko, ale poziom był na tyle dobry, że czytałam z wielką przyjemnością i zaangażowaniem. W dużej mierze to zasługa bardzo wyrazistej postaci Rose, która mimo wariactwa w duszy - dba przede wszystkim o Lissę. Powrót do szkoły, gdzie nie brakuje układów i intryg, został o dziwo świetnie napisany. A wszystko widzimy z perspektywy panny Hathaway, która rozpoczyna przyspieszony kurs dojrzewania. Chce być wzorowym strażnikiem i zostać przydzielona Lissie. Mead pisze w taki sposób, że niemal każdą scenę przetwarzałam na obraz i pragnęłam dostrzec jak najwięcej detali. Biorąc pod uwagę relacje z Dymitrem książka prosi się o ekranizację. Autorka oszczędziła czytelnikom uczucia zażenowania, które podczas lektury sagi "Zmierzch" osiągało apogeum przy dialogach. Nie ma zbędnych scen, infantylizmu w dialogach, zastoju akcji. Przyznam, że dałam się zaskoczyć, ale przyzwyczaiłam się do swej niedomyślności.
Dwa wieczory spędziłam z Rose, Lissy, Dymitrem, Christianem, Masonem, Mią, Nathalie i światem przemodelowanym przez Richelle Mead. Teraz by napisać oryginalną historię o znanych istotach nadprzyrodzonych, trzeba nieco kombinować. Meyer z wampirów zrobiła migocące breloczki, zaś Mead zachowała klasyczną formę, ale wymagającą dodatkowej ochrony dampirów (półwampiry). W ogólnym zarysie "Akademia wampirów" nie przypomina sagi "Zmierzch" i bardzo dobrze - mam chrapkę na kolejne cześci.

Nie ocenia się książek po okładce, to czasem trudne. Patrząc na okładkę powieści Richelle Mead ma się ochotę kręcić nosem nad kolejnym głupim tworem książkopodobnym. Pełno we mnie takich uprzedzeń i jeszcze ten tytuł. Czy "Akademia wampirów" nie wzbudza chęci mordu albo chociaż zgniecienia przelatującego mola? Wzięłam bez większego przekonania, jako emerytowana stażystka,...