Zbiór poezji Oscara Wilde'a.
Wielkim plusem jest pozostawienie oryginalnych utworów umiejscowionych koło tłumaczeń. Genezy odnośnie powstania poszczególnych wierszy, które znajdują się na końcu tomu również pełnią znaczącą rolę w tym małym, aczkolwiek treściwym zbiorze. Przy samym wstępie czytelnik dostaje również krótką biografię autora, co również jest jak najbardziej na plus.

Zbiór poezji Oscara Wilde'a.
Wielkim plusem jest pozostawienie oryginalnych utworów umiejscowionych koło tłumaczeń. Genezy odnośnie powstania poszczególnych wierszy, które znajdują się na końcu tomu również pełnią znaczącą rolę w tym małym, aczkolwiek treściwym zbiorze. Przy samym wstępie czytelnik dostaje również krótką biografię autora, co również jest jak najbardziej na...

Piękny zbiór. Moje pierwsze spotkanie z poezją Wilde’a zaliczam do udanych.
Najbardziej podobały mi się impresje. „Impression de Voyage” skradła moje serce, bo przypomniała mi o wielu wakacjach spędzonych na greckich wsypach, w tym na wspomnianych przez autora Zakynthosie i Itace.
Do każdego wiersza dołączono notatki, aby pomóc czytelnikowi w odnalezieniu nawiązań – super sprawa. Świetne jest też to, że obok tłumaczenia znajduje się oryginał. Tak się powinno wydawać poezję!

Piękny zbiór. Moje pierwsze spotkanie z poezją Wilde’a zaliczam do udanych.
Najbardziej podobały mi się impresje. „Impression de Voyage” skradła moje serce, bo przypomniała mi o wielu wakacjach spędzonych na greckich wsypach, w tym na wspomnianych przez autora Zakynthosie i Itace.
Do każdego wiersza dołączono notatki, aby pomóc czytelnikowi w odnalezieniu nawiązań – super...

Tak właśnie powinno się wydawać poezję: krótkie wprowadzenie z uzasadnieniem wyboru utworów, wiersze w oryginale po lewej, tłumaczenia po prawej, przypisy na końcu (osobno),typografia i skład bez zarzutu oraz fajna okładka. Osobna kwestia czy tak powinno się przekładać poezję. Bywa różnie.

Moim zdaniem najlepiej wyszły przekłady utworów inspirowanych pieśniami bretońskimi, sonety są jak dla mnie już za bardzo przypiłowane, gubi się tu niestety sporo pięknych fraz przez zbyt sztywne zachowanie układu rymów. Pojawia się przy tym kwestia świeżości języka przekładu, bo miejscami to oryginał brzmi bardziej współcześnie - nie ma, naturalnie, młodopolskiej masakry, ale bywa dość antykwarycznie. Powraca tez kwestia rozlewności (odwieczny problem tłumaczy języka angielskiego): czy robienie z 8 sylab 11 to już jednak nie przegięcie, szczególnie dla wierszy o tak wyraźnej melodii i rytmie? Co do samej poezji, dziś, patrząc wstecz, echa tych wierszy odnajduję w „Muzyce kameralnej” Joyce’a, który chyba jeszcze bardziej niż Wilde był skupionym na kwestii melodii. „Paradoksy…”, prócz muzyczności, to też wrażliwość wizualna, oczytanie w starożytnych i ćwiczenia z klasycznej formy. Tematycznie bez rewolucji: utwory refleksyjno-impresyjne, sztuka, wiara, miłość i przemijanie.

Wszystko jest tu opracowane bardzo konwencjonalnie, ale pojawiają się ekstrawagancje, które nadają tym utworom autorski sznyt. Ostatecznie jednak nie są to wiersze uderzające świeżością przemyśleń czy szczególnie odważne np. obyczajowo. Najbardziej charakterystyczne są sensualne opisy (wielka wrażliwość na kolor) zbudowane często na zaskakującej metaforze. Ostatecznie to esteta Wilde.

Tak właśnie powinno się wydawać poezję: krótkie wprowadzenie z uzasadnieniem wyboru utworów, wiersze w oryginale po lewej, tłumaczenia po prawej, przypisy na końcu (osobno),typografia i skład bez zarzutu oraz fajna okładka. Osobna kwestia czy tak powinno się przekładać poezję. Bywa różnie.

Moim zdaniem najlepiej wyszły przekłady utworów inspirowanych pieśniami...