Chociaż ta niewielkich rozmiarów książka zawiera mnóstwo indywidualnych, a nawet intymnych wspomnień autorki, to przede wszystkim zawiera niesamowicie sugestywne emocje, które czytając odczuwa się na własnej skórze. Nie da się też ukryć, że wiele z nich jest bliskich moim, i pewnie większości z Was, wspomnieniom z dzieciństwa. Chociaż Trzcianka to niewielkie miasteczko, wiele z jego krajobrazów i klimatu przypomina senne, małe wioseczki, w których takoż sama codzienność przepływa do dziś dnia. Co mnie jeszcze najbardziej ujęło, to niesamowita bliskość i głęboka więź małej Ani z babcią. Niepowtarzalne, bezcenne obrazy, które wnikają w naszą świadomość uruchamiając swoje. Josef w życiu rodziny Józefy W. znalazł się niespodziewanie. Ukrywany latami na poddaszu poniemieckiego domu. Jego osoba owiana tajemnicą i trudną przeszłością związaną z babcią Józefą wzbudza w dziewczynie niesamowicie intensywne skojarzenia i wspomnienia związane z obecnością intruza, który po latach pokaże swoją odmienną naturę. Kim jest tak naprawdę tytułowy Josef?


Nie można pominąć osobliwego, intrygującego języka opowieści. Skrawki z przeszłości przeplatają się z trudnym tłem społecznym. Trochę bez chronologii, ale te niespodziewane zdarzenia uruchamiają inne wspomnienia z kruchej i jakże ulotnej pamięci. Cała akcja bowiem rozgrywa się w latach przypadających na schyłek komunizmu w Polsce. A w tym wszystkim przecież zwykła codzienność, troski, zwyczajne, następujące po sobie trudne wydarzenia, jak śmierć najbliższych, czy dojmujące, wzbudzające refleksję relacje w wielopokoleniowej rodzinie.

Cała ta historia osadzona w znanej, bliskiej nam rzeczywistości nabiera zupełnie innego kształtu i wymiaru. Brak tu krzykliwości czy pompatycznej sztuczności. Tu jest namacalne życie w formie, jakie nadał sam jego rytm. Bez powierzchowności. Dno zaś dosięga psychologicznych portretów zachowań wokół postaci, jakie przewinęły się w życiu zarówno Ani, jak i samej Józefy. A jest ich kilka. Każda z nich osobliwa i ukazana w innej atmosferze trzcianeckich murów poniemieckiego domu. Inna perspektywa bierze się ze świadomości dziecka, inna dorosłego.


Nie jestem krytykiem literackim, ale książka bardzo mnie poruszyła. Od początku wciągająca i ujmująca - prostotą, zwykłością, emocjami. Szczerze i bardzo polecam!

https://nietypowerecenzje.blogspot.com/2019/07/porzeczkowy-josef-anna-wisniewska.html?fbclid=IwAR0wPu1RYicpmSJpkKMJZru_kqAD7MmKKnJca913DWxZDpEEJngH8JffPOM

Chociaż ta niewielkich rozmiarów książka zawiera mnóstwo indywidualnych, a nawet intymnych wspomnień autorki, to przede wszystkim zawiera niesamowicie sugestywne emocje, które czytając odczuwa się na własnej skórze. Nie da się też ukryć, że wiele z nich jest bliskich moim, i pewnie większości z Was, wspomnieniom z dzieciństwa. Chociaż Trzcianka to niewielkie miasteczko,...

Powieść Anny Wiśniewskiej-Grabarczyk jest pełna czułości, choć tej ukrytej – w przedmiotach, zapachach, konkretnych momentach i osobach. Próżno tu szukać języka rodem z literatury sentymentalnej – to raczej rzeczowy styl, choć pisarka nie unika poetyckiego sznytu, wiele uroku dodaje też tajemnica, spowijająca całą powieść. Śmiało można powiedzieć, że to także książka o sile (dziecięcej) wyobraźni i wrażliwości, o marzeniach, ale przede wszystkim o Domu czyli o miłości.

Więcej: https://dajprzeczytac.blogspot.com/2019/07/porzeczkowy-josef-anna-wisniewska.html

Powieść Anny Wiśniewskiej-Grabarczyk jest pełna czułości, choć tej ukrytej – w przedmiotach, zapachach, konkretnych momentach i osobach. Próżno tu szukać języka rodem z literatury sentymentalnej – to raczej rzeczowy styl, choć pisarka nie unika poetyckiego sznytu, wiele uroku dodaje też tajemnica, spowijająca całą powieść. Śmiało można powiedzieć, że to także książka o sile...

Pełna recenzja: https://www.wattpad.com/747092435-nita-tnie-ksi%C4%85%C5%BCki-anna-wi%C5%9Bniewska-grabarczyk

"Łatwo pisze się recenzje książek miernych. Można rozpisać się o wadach, zwrócić uwagę na błędy, wykazać frustrację tym, co nam się nie spodobało. Problem pojawia się przy ocenianiu książki takiej jak Porzeczkowy Josef, małego, bo nieco ponad stu-stronicowego dzieła, skoncentrowanego i przemyślanego. Bo co mam zrobić? Napisać, że jest świetne? Dobrze – jest świetne. Napisać, że zapadnie mi w pamięć? Już zapadło. I co dalej?

Pamiętacie, jak w poprzednim rozdziale zwróciłam uwagę na to, czego szukam w książkach? Porzeczkowy Josef jest odpowiedzią idealną. Myślałam i myślałam, zastanawiając się, co to wszystko oznacza. Co jest dnem, gdzie ukryty jest głębszy sens i czym on jest. Sprawy nie ułatwiał absolutny brak recenzji oraz fakt, że Josef został nominowany do nagrody literackiej im. Witolda Gombrowicza, bo to oznacza, że coś w tym musi być. Wydaje mi się, że wiem co, ale mam skłonności do nadinterpretacji. W poszukiwaniu czegoś więcej potrafię nadawać znaczenie rzeczom nieważnym, ale! Czy istnieje jedyna słuszna interpretacja?

Zdaniem większości polonistów – tak, i jest zapisana w programie nauczania. Okropne, prawda? A równocześnie absolutnie zrozumiałe. Bądź tu mądry!

Tfu, tfu, tfu! Nikt mi nie będzie mówić, jaka interpretacja jest dobra, dopóki nie napisze jej po trzech kropeczkach na końcu książki. Ale po kolei.

Ciężko tu mówić o fabule. Mamy malutkie miasteczko, wielopokoleniową rodzinę i zwyczajne problemy. Nie ma punktu kulminacyjnego, nie ma plot twistów. Akcja jest senna, płynna, linia wyważona, może czasem przecięta przez większe wydarzenie. Wspomnienia są wymieszane chronologicznie, przeplatane obrazami z obozu pracy, w którym znajdowała się babcia bohaterki. Mamy przed sobą całkiem spokojny obraz, lecz to obraz z rodzaju tych, które tylko na pierwszy rzut oka wydają się nudne. Sęk tkwi w szczegółach, które łatwo mogą umknąć, w maleńkich gestach, w pojedynczych myślach, podkreślonych przez pierwszoosobową narrację i naturalny rytm snutej opowieści o...

Ano właśnie. O czym?"

Pełna recenzja: https://www.wattpad.com/747092435-nita-tnie-ksi%C4%85%C5%BCki-anna-wi%C5%9Bniewska-grabarczyk

"Łatwo pisze się recenzje książek miernych. Można rozpisać się o wadach, zwrócić uwagę na błędy, wykazać frustrację tym, co nam się nie spodobało. Problem pojawia się przy ocenianiu książki takiej jak Porzeczkowy Josef, małego, bo nieco ponad stu-stronicowego...

Wspaniała!

Wspaniała!

Ogromnie ciekawa literacko książka. Pełna uroku i przestrzeni na emocje. Warto przeczytać.

Ogromnie ciekawa literacko książka. Pełna uroku i przestrzeni na emocje. Warto przeczytać.

Strada czasu, ile można pisać o komunizmie, odgrzewane kotlety no ale te wszystkie nikomu nie potrzebne doktoraty muszą ci (niby ważni) ludzie robić.

Strada czasu, ile można pisać o komunizmie, odgrzewane kotlety no ale te wszystkie nikomu nie potrzebne doktoraty muszą ci (niby ważni) ludzie robić.