Opowiadania, zawarte w zbiorze Końce w wodę, stanowią powrót autorki do wspomnień wojennych. Wydawać by się mogło, że kilkanaście lat po okrutnych wydarzeniach, człowiek o nich zapomni lub chociaż gdzieś skrycie, w głębi siebie pogodzi. Jednak one wracają. Wracają w najmniej spodziewanych momentach – wywołane grą świateł, ulotnymi zapachami i dźwiękami. Współczesny kot może stać się kotem ze szpitala polowego, a zwykły podnóżek może być tym podnóżkiem, na którym w ciemnym korytarzu, pozbawiona światła – promyka nadziei, wśród konających i przerażonych pacjentów czuwała Zofia Lorentz, pełniąc obowiązki siostry honorowej. Tak nie wiele trzeba, by znów się tam znaleźć. Powrotowi do teraźniejszości towarzyszy zawsze skrępowanie i niepewność. Poczucie popełnienia jakiegoś faux-pas. Niektórzy jednak skomentowaliby tylko taką reminiscencje słowami: „No cóż, dziś te wojenne wspomnienia to już tylko przelewanie z pustego w próżne”.

Wojna nie jest kolorowym obrazkiem, jest tragedią człowieka i społeczeństwa. Dramatem najwyższej rangi. Człowiek może wyjść z niej cało, jednak ona z człowieka nigdy nie wyjdzie. Pozostawi po sobie czarny ślad na duszy, wyostrzone zmysły i instynkty. Wyuczone z konieczności umiejętności pozostaną gotowe do szybkiego odświeżenia. Mimo upływu lat, kolejnych przeżyć, tysięcy zwiedzonych miejsc, obrazy wojennej makabry nie zostaną zatarte.

Zbiór prozy Końce w wodę dotyka bardzo istotnych, wręcz palących problemów dzieci, młodzieży, osób dopiero co rozpoczynających samodzielne życie, które nie są jeszcze ludźmi dorosłymi, ale nie należą też już do nastolatków. Szczegółowa analiza różnorodności zachowania, opisana w sposób zrozumiały, przystępny, ale niezwykle przejmujący
i emocjonalny, porusza czytelnika do głębi. W sposób nieskrepowany i bez zawiłości ukazuje źródła zmagań, napięć, nieporozumień i konfliktów między młodzieżą, a dorosłymi. Problemy, o których opowiada Zofia Lorentz w książce z roku 1968, pozostały wciąż aktualne
i w większości nadal oczekują na rozwiązanie.

Opowiadania, zawarte w zbiorze Końce w wodę, stanowią powrót autorki do wspomnień wojennych. Wydawać by się mogło, że kilkanaście lat po okrutnych wydarzeniach, człowiek o nich zapomni lub chociaż gdzieś skrycie, w głębi siebie pogodzi. Jednak one wracają. Wracają w najmniej spodziewanych momentach – wywołane grą świateł, ulotnymi zapachami i dźwiękami. Współczesny kot...