"Zawsze i wszędzie", tak właśnie myślałam, biorąc w swoje ręce książki Pani Brittainy C. Cherry...

Kiedyś zastanawiałam się, czy jest taka możliwość, aby ktoś, kto posiada jakiś talent, nagle mógł go stracić? Np. czy jakiś uzdolniony piosenkarz może utracić zdolność "produkowania" z siebie niesamowitych dźwięków, czy ponadprzeciętny cukiernik, który piekł przyjemne dla podniebienia ciasta, nagle przestaje to robić, a zamiast tego tworzy zakalce niewarte nawet jednego spojrzenia, a co dopiero spróbowania? Te myśli wróciły do mnie po spotkaniu (kolejnym) z twórczością Pani Cherry, a dokładnie z jej publikacją pod tytułem "Zawsze i wszędzie".

Mogę śmiało powiedzieć, że powyższa autorka należy do moich ulubionych pisarek, przeczytałam wszystkie jej książki, które ukazały się na polskim rynku, niecierpliwie wyczekiwałam nowych ... Dlaczego? Pani Cherry posiadała niezwykły dar wplatania w swoje teksty uniwersalnych prawd, tak że nie były one nachalne, wytłuszczone, człowiek sam dochodził do nich, czerpał z nich tyle, tyle ile chciał i co chciał. Potrafiła używać zwykłych słów w niezwykły sposób - z pozoru przeciętna zbitka słów, za pomocą jej ręki, nabierała całkiem innego znaczenia. Słowa nie oddadzą w pełni tego, co chodzi mi po głowie, kiedy myślę o jej twórczości, jedyne, co teraz mi się nasuwa na myśl, to wyraz: magiczna... Dlaczego poprzednie zdania pisałam w czasie przeszłym? bo Pani Cherry coś utraciła, coś nieuchwytnego i "niedonazwania"... Kiedy czytałam jej poprzednią publikację, pod tytułem "Poza rytmem", czegoś mi brakowało, ale tak bardzo nie odczułam tego, na pewno nie w takim stopniu, jak skończyłam czytać opisywaną książkę. Stąd moje, wyżej zadane pytanie, czy człowiek może stracić dar, jakim jest, w moim mniemaniu, talent?

Czytając, ostatnio wydane na polskim rynku, dzieło amerykańskiej pisarki mam wrażenie, że ona swój utraciła, i modlę się, aby go odzyskała, bo brakuje mi wszystkiego, co do tej pory zaprezentowała we wcześniejszych publikacjach, a czego zabrakło w najnowszej pozycji.

Emocje. Pani Brittainy przelewała je na papier niczym rasowy złodziej skradzione pieniądze na swoje konto. W tym dziele nie przemyciła ani jednej! Nie czułam nic, czytając poszczególne rozdziały. A nie, przepraszam. Cofam to. Pojawiała się we mnie złość i frustracja, jak dochodziłam do tych fragmentów, które dotyczyły relacji matka - córka oraz kościoła, a dokładniej podejścia do wiary matki bohaterki i początkowo także jej... Poza tym, nic.

Prawdy. A są. Autorka traktuje o odnajdywaniu siebie, o nieocenianiu innych bez bliższego poznania. Zgadzam się z tymi myślami, zapamiętuję, staram się do nich stosować. Ponadto Pani Cherry poruszyła trudny temat, jakim jest strata, przedstawiona tu na różne sposoby.

Niby jest dobrze, ale jednak źle, bo nie ma już tego "czegoś"... Z całego sera życzę Pani Cherry, a także sobie, żeby na nowo odnalazła siebie, no chyba że tą książką pokazuje swoje nowe "ja", wtedy mówię: szanuję, ale to nie dla mnie.

Na koniec cytat: "To było jedno z moich ulubionych odkryć. Nie musiałam być gorliwą chrześcijanką, by istnieć na świecie". Każdy ma prawo do tego, żeby być sobą, odkrywać siebie i świat. Należy przy tym pamiętać, aby nie ranić innych osób i im także pozwolić odkrywać siebie samych i otoczenie.

"Bo wszyscy Polacy to jedna rodzina"... Szkoda, że tekst tej piosenki zwykle pozostaje tylko słowami, a nijak ma się do rzeczywistości...

"Zawsze i wszędzie", tak właśnie myślałam, biorąc w swoje ręce książki Pani Brittainy C. Cherry...

Kiedyś zastanawiałam się, czy jest taka możliwość, aby ktoś, kto posiada jakiś talent, nagle mógł go stracić? Np. czy jakiś uzdolniony piosenkarz może utracić zdolność "produkowania" z siebie niesamowitych dźwięków, czy ponadprzeciętny cukiernik, który piekł przyjemne dla...