Wracałem do wierszy Podsiadły wielokrotnie, to takie manifesty w formie poetyckiej, ale jakoś to nie moja bajka, tylko jeden z nich – 'Społeczeństwo', mocno opisujący PRL-owską rzeczywistość, zwrócił moją uwagę; dobra rzecz, ale nie wybitna.

Wracałem do wierszy Podsiadły wielokrotnie, to takie manifesty w formie poetyckiej, ale jakoś to nie moja bajka, tylko jeden z nich – 'Społeczeństwo', mocno opisujący PRL-owską rzeczywistość, zwrócił moją uwagę; dobra rzecz, ale nie wybitna.

Świetne wiersze, dokładnie takie jak lubię, a więc z mocnym pie***lnięciem.
Sporo mam zbieżnych poglądów z poetą, widzę świat oczami, które od jego oczu są nieodległe. Te rymowane lubię najmniej, ale nie powstydziliby się ich mistrzowie, nic dziwnego, że Podsiadło dostał tyle nagród. Te nierymowane to takie manifesty, zrobione w sposób przewrotny, niezwykle inteligentny. Po prostu wielki i jeszcze piękny umysł. Z przytupem, z miłością i pożądaniem do kobiet(y?),ale nieprzesadnie, to nie jest tematyka numer jeden, z uczuciami, myślami, państwem i życiem ogólnie się poeta nie certoli. Doskonale.

Świetne wiersze, dokładnie takie jak lubię, a więc z mocnym pie***lnięciem.
Sporo mam zbieżnych poglądów z poetą, widzę świat oczami, które od jego oczu są nieodległe. Te rymowane lubię najmniej, ale nie powstydziliby się ich mistrzowie, nic dziwnego, że Podsiadło dostał tyle nagród. Te nierymowane to takie manifesty, zrobione w sposób przewrotny, niezwykle inteligentny. Po...

Spodobał mi się ten autorski wybór wierszy Jacka Podsiadły i to w jaki sposób autor tłumaczy jego powstanie - robi to niepokornie, przekornie i całkowicie po swojemu, no bo przecież ktoś o takim dorobku może! No i słusznie.

W "Sprzecznej jaskrawości" przeglądamy cztery dekady zapisu tego, co poecie najbliższe. Mnie, jak zawsze u Podsiadły, ujmują nawiązania do życia rodzinnego, są bardzo szczere, wręcz intymne, jest w tych wierszach dużo miłości i ciepła, nie ma za to ckliwości. I tak wiemy, że ktoś, kto o najważniejszych dla niego ludziach pisze w ten sposób, kocha ich całym sobą, nawet jeśli dzieli się z czytelnikiem zaledwie garścią okruchów swojego uczucia.

Podsiadło posiadł niezwykłą lekkość stylu, te jego gry lingwistyczne wydają się takie od niechcenia. Błyskotliwie przeskakuje od słowa do słowa, łączy je efektownie ze sobą i nieważne czy pisze z rymami czy bez, efekt jest zawsze wysokiej próby. Wiersze te jednak nie są efekciarskim popisem młokosa, po uważnym wczytaniu się w napisane wersy, jak i w to co zostało wyrażone pomiędzy nimi, widać ogrom benedyktyńskiej wręcz pracy, przycinania i szlifowania zdań po to, żeby oddać czytelnikowi dzieło perfekcyjnie dopracowane.

Po czwartym już tomiku nie spodziewam się, żebym mógł się zawieść na panu Podsiadle. Zatem, po zupełnie niedługim namyśle, dodaję go do moich ulubionych pisarzy, a to oznacza, że będę dążył do przeczytania kolejnych jego dzieł.

Spodobał mi się ten autorski wybór wierszy Jacka Podsiadły i to w jaki sposób autor tłumaczy jego powstanie - robi to niepokornie, przekornie i całkowicie po swojemu, no bo przecież ktoś o takim dorobku może! No i słusznie.

W "Sprzecznej jaskrawości" przeglądamy cztery dekady zapisu tego, co poecie najbliższe. Mnie, jak zawsze u Podsiadły, ujmują nawiązania do życia...