Ostatnie upały osłabiają nie tylko ciało, ale też duszę. Powietrze praktycznie stoi, gorąc lepi płuca a widok błękitnego nieba gdzieniegdzie przetykanego ślinusią bielutką chmureczką wywołuje żądzę mordu. Jak w takim przypadku siegać po poważną literaturę, kiedy w człowieku gotuje się dosłownie i w przenośni. Długo zapamiętam książkę Levine, czytało się naprawdę przyjemnie, a pod koniec spadł deszcz i przyniósł ochłodzenie z rześkim zapachem ozonu. Chciałam się również przekonać jak wygląda powieść w porównaniu z jej adaptacją filmową z Anne Hathaway i Hugh Dancym. Wyszły dwie podobne, ale odmienne opowieści, które jednakowo lubię. Ciekawe czy w odwrotnej sytuacji też bym tak pisała.

Ella z Frell byłaby zwyczajną i szczęśliwą dziewczyną, gdyby nie ta głupia wróżka Lucynda. Przez tę wariatkę otrzymała dar, który stał się przekleństwem - dar posłuszeństwa, który czyni z ludzkiej istoty marionetką. Ella nie potrafi oprzeć się darowi, próby buntu przed wykonaniem polecenia kończą się zawrotami głowy i tym podobnymi objawami. Dlatego o przekleństwie wiedzą tylko matka Eleonora oraz kucharka Amanda. Niestety, Ella traci matkę i od tego dnia poczuje na sobie prawdziwe brzemię daru. Jeszcze nigdy nie była tak zdeterminowana by odnaleźć Lucyndę, a nie wiedziała w jaki sposób może przełamać czar - co było możliwe. Na pogrzebie poznała syna króla Geralda, Charmonta, który z czasem stanie się jej przyjacielem. Powoli historia zmierza do klasycznej opowieści o Kopciuszku, ponieważ ojciec Elli, kupiec Peter, pojawi się w kręgu zainteresowania baronowej Olgi, matki Aldy i Oliwii.

Fajnie by było spędzić choć jeden dzień w świecie Elli. Pełno tu elfów, gnomów, olbrzymów i centaurów. Wprawdzie lepiej unikać ogrów, które hipnotyzują i pożerają, ale mimo to wizja odwiedzenia Frell, Ayorty czy przyjścia na wesele do olbrzymów jest naprawdę kusząca. W pewnym sensie cieszyłam się, że historia idzie innym torem niż w filmie. Nie czytałam tego co znałam, a do tego wersja książkowa była równie ciekawa i wciągająca. Chociaż książka jest skierowana do młodego czytelnika, nie sposób opędzić się od wszelkiej maści refleksji. Nie, nie w stylu co by było jakbym spotkała takiego księcia Chara. Jak władza nad innym człowiekiem potrafi zmienić i obudzić najniższe instynkty. Jeśli pewien sekret wpadnie w niepowołane ręce, jego skutki moga być opłakane. Gdyby ktoś kazał Elli zabić człowieka lub inną istotę, a ta nie byłaby w stanie oprzeć się rozkazowi?

A tak "Ella zaklęta" to niezwykle pozytywna i lekka opowieść z przesłaniem. Jeśli czegoś naprawdę chcesz, choćby trudności piętrzyły się jedna za drugą, osiągniesz to. Zwyczajne i mało odkrywcze, ale książkę Levine przeczytałam z przyjemnością. Teraz biję się z myślą czy nie zafundować sobie trzeciego seansu "Elli zaklętej". Chociaż mam już swoje lata, to wciąż lubię bajki.

Ostatnie upały osłabiają nie tylko ciało, ale też duszę. Powietrze praktycznie stoi, gorąc lepi płuca a widok błękitnego nieba gdzieniegdzie przetykanego ślinusią bielutką chmureczką wywołuje żądzę mordu. Jak w takim przypadku siegać po poważną literaturę, kiedy w człowieku gotuje się dosłownie i w przenośni. Długo zapamiętam książkę Levine, czytało się naprawdę przyjemnie,...