Pewnego dnia, a właściwie pewnego jesiennego popołudnia, Magdalena Witkiewicz na spotkaniu autorskim zrzuciła bombę. Poinformowała, niby mimochodem, że po raz kolejny pisze książkę w duecie. Z mężczyzną. Domysłom i strzałom pustym nie było końca. Że tym razem nie będzie to Alek Rogoziński – tyle powiedziała. Jednakowoż po niedługim czasie wybuchła bomba kolejna, tym razem to już na miarę atomowej. Kiedy usłyszałam, że pisze wspólnie ze Stefanem Dardą, dość długo musiałam do siebie dochodzić. Nie ukrywam, miałam pewne wątpliwości. Magda jest jedyną autorką literatury kobiecej, której książki czytam, bo są to jedyne pozycje z tego gatunku, które są do mnie w stanie dotrzeć. Stefan Darda natomiast to dla mnie mistrz polskiej grozy. Jego książki czytałam z lękiem, ale i fascynacją, wielokrotnie później, już po ich przeczytaniu, oglądając się za siebie. A samotne wyjścia do lasu póki co mam z głowy… Miałam więc uzasadnione wątpliwości, cóż może czytelnika czekać.

A więc, drogi Czytelniku, czeka się niesamowite połączenie. Jako rzecze okładka, tak i jest rzeczywiście. To JEST mistrzowskie połączenie thrillera i powieści obyczajowej. To historia małżeństwa, Moniki i Macieja, których związek zdaje się chylić ku upadkowi. Nie ma już tej iskry, funkcjonują jakby obok siebie. I nagle znajdują w skrzynce na listy zaproszenie do agroturystyki, z dala od ludzi, w głębi lasu. Zastanawiając się, od kogo mogli dostać tak niespodziewany prezent, postanawiają jednak z niego skorzystać. Trafiają do miejsca niezwykłego. Myślą, że rzeczywiście, może tutaj uda im się odnaleźć to, co zgubili. Z czasem jednak zaczynają dziać się rzeczy dziwne i przerażające… kiedy Maciej niespodziewanie zostawia Monikę w głuszy, nie tłumacząc, dlaczego musi przerwać urlop, sprawy zaczynają biec w coraz bardziej przerażającym kierunku. Już nic nie jest takie, jak się mogło wydawać. Syn właściciela, Łukasz, coraz bardziej przypomina Monice jej byłego narzeczonego. Na jaw wychodzą skrywane tajemnice. Na życie bohaterów zaczynają mieć wpływ zdarzenia z tej bardziej i mniej odległej przeszłości. W końcu dochodzi do tragedii…

Jaki wpływ na losy bohaterów miały te wydarzenia? Kim jest dziewczynka ze zdjęcia? Kim jest kobieta z bagien? I wreszcie – jak bardzo niezamknięte sprawy umarłych mogą zmieniać teraźniejszość i przyszłość żyjących?

Czytałam z zapartym tchem. I jednym tchem. Książka jest niezwykle spójna, aż zaskakujące przy dwójce Autorów z tak innych “bajek”. Magdalenie dziękuję – i gratuluję, wiedziałam, że jest Autorką wszechstronną, ale tu już przeszła samą siebie. Panu Stefanowi gratuluję również – znając Pana styl, kiedy w jednej z książek kompletnie namieszał mi Pan w głowie, wiedziałam, że i tu się nie zawiodę. A razem stworzyliście istny majstersztyk

Serdecznie polecam!

Pewnego dnia, a właściwie pewnego jesiennego popołudnia, Magdalena Witkiewicz na spotkaniu autorskim zrzuciła bombę. Poinformowała, niby mimochodem, że po raz kolejny pisze książkę w duecie. Z mężczyzną. Domysłom i strzałom pustym nie było końca. Że tym razem nie będzie to Alek Rogoziński – tyle powiedziała. Jednakowoż po niedługim czasie wybuchła bomba kolejna, tym razem...