„Astra kolaboratis” to debiutancka powieść Grzegorza Nieckarza, która ukazała się nakładem wydawnictwa Poligraf. Niestety kilkakrotnie zetknęłam się już z sytuacją, kiedy z powodu braku zainteresowania książką dobrą, autorzy są zmuszani do pewnych form ‘samodzielnego wydawania’. Nie ma wtedy rozgłosu, egzemplarzy recenzenckich, a o coś tak abstrakcyjnego jak patronat medialny, trzeba się starać we własnym zakresie. Z tego też powodu zgodziłam się wykonać recenzję tej powieści, bo rozumiem autora, który chce aby jego utwór był czytany, oceniony i zapamiętany.

Historia jest nam przedstawiona w momencie, kiedy Torch Kesjasz jest wezwany przed oblicze Tendloxera, człowieka nieprzewidywalnego, który twardą ręką zarządza imperium ludzkim. Potęga się rozrasta, pojawiają się znamiona buntu i konfliktu, na tle rosnącej technologii i eksploracji światów. I to jest właśnie moment, w którym nasz bohater zostaje wysłany na tajną misję zbadania kolejnej planety, która mogłaby zostać potencjalnie wykorzystana dla jej zasobów.

Powieść jest podzielona na trzy części i napisana spójnie. Wydarzenia w głównej mierze poznajemy poprzez pryzmat głównego bohatera, jednak czasem inny narrator przejmuje pałeczkę. I miałam niekiedy problem z tymi przejściami, bo dopiero po chwili orientowałam się kto mówi. Cóż, być może był to motyw zamierzony, jednak troszkę mi przeszkadzał. Poza tym drobnym zgrzytem, czytało się szybko, występowały futurystyczne pojęcia, ale bez przesady, więc narracja w pierwszej osobie czasu przeszłego wyszła przyzwoicie. Jeśli natomiast chodzi o bohatera, to przepraszam, ale się z nim kompletnie nie polubiłam. Mam w głowie taki klik, że muszę czuć sympatię do kogokolwiek w książce i trzymam się nawet takiej drugoplanowej postaci, która daje mi nadzieję na polepszenie sytuacji, na jakiś promyczek. Pierwsza część książki zakończyła się jednak w taki sposób, że nie potrafiłam już z zaufaniem spojrzeć ku Kesjaszowi, a pozostali bohaterowie byli momentami poodcinani jak nożami, więc nie mogłam się w nich doszukiwać otuchy. Cóż, to mój pierwszy zarzut, a o kolejnym napiszę za chwilę.

„Stworzono mnie jako istotę rozumną po to, abym swój rozum miał za przewodnika. Stworzono mnie istotą czułą, aby serce wypierało racjonalne wybory i było moim nauczycielem, a spod każdej opieki trzeba się kiedyś wybić. Jedno wyklucza drugie…”

Znacie zapewne kultową serię filmów o Obcym. Jeśli żadnego nie widzieliście, to raczej na pewno słyszeliście kiedyś w swoim życiu o tych niesamowitych hitach. Całkiem niedawno powstał również Prometeusz, który przedstawiał historię stworzenia życia na planetach, mówił o eksploracji kosmosu i wprowadzał postać Davida. Tenże słodki android, który co tu dużo mówić, z powodu braku ograniczeń w oprogramowaniu, był kompletnie walniętym tworem, mającym gdzieś ludzi, a zafascynowanym rozwojem życia jako takiego i dziwnymi eksperymentami, od pewnego momentu tak bardzo zaczął mi przypominać głównego bohatera, że odczuwałam wewnętrzną niechęć. Jakieś wątki wydawały mi się zbieżne i powtarzalne i przez to, czytając dalej, nie potrafiłam chyba oczyścić umysłu z nawiązań i wciągnąć się w akcję. Co tu dużo mówić, negatywne nastawienie do bohatera nie pomogło.

„Uwielbiam marzyć, ale nie fantazjować. Łatwo się o tę granicę potknąć.”

Oczywiście autor mógł nawet nie widzieć filmu, o którym wspomniałam. To moje skojarzenie i nie wiem czy inni czytelnicy też podobnie by je odebrali. Inne niewyjaśnione wątki również deczko mi ciążyły, stąd muszę przyznać, że mimo całej poprawności akcji, narracji i pewnego rozdźwięku filozoficznego, mimo wszystko brakowało mi czegoś znaczącego. Nie jest to chyba książka dla mnie, a wątki SciFi chyba wolę jednak w lżejszej odsłonie. Komu polecam? Chyba fanom gatunku, którzy lubią historię o odkrywaniu światów, dziwnych zjawiskach, formach życia i innym spojrzeniu na człowieka i jego manipulacje.

https://angeliconpoint.blogspot.com/

„Astra kolaboratis” to debiutancka powieść Grzegorza Nieckarza, która ukazała się nakładem wydawnictwa Poligraf. Niestety kilkakrotnie zetknęłam się już z sytuacją, kiedy z powodu braku zainteresowania książką dobrą, autorzy są zmuszani do pewnych form ‘samodzielnego wydawania’. Nie ma wtedy rozgłosu, egzemplarzy recenzenckich, a o coś tak abstrakcyjnego jak patronat...