Miejsce zbrodni zawsze szokuje, często przeraża i pozostawia po sobie dogłębny ślad w pamięci. Nieważne jak się na nie przygotujesz, nieważne czego możesz oczekiwać, i tak cię zaskoczy, pokazując obrazy, o których chciałbyś jak najszybciej zapomnieć. Co z tego, że pracujesz w jednostce specjalnej Wydziału Zabójstw w LA – i tak w końcu trafisz na najbardziej szokujące morderstwo, jakie widziałeś. Pytanie zatem – czy po tym, co zobaczyłeś, jesteś gotowy wedrzeć się do umysłu mordercy i odkryć jego chore powołanie? Ale zaraz, chwileczkę, może ty wcale nie szukasz psychopaty, tylko artysty, który pragnie pokazać swoje dzieła?

Takim oto wyzwaniem uraczył swoich bohaterów Chris Carter w swej najnowszej powieści „Galeria umarłych”. Detektywi Robert Hunter i Carlos Garcia zostają wezwani na miejsce morderstwa, które porusza nawet porucznika wydziału policji z trzydziestosiedmioletnim stażem. Trzeba przyznać, że widok jest straszny i niepokojący. Rozpoczyna się dochodzenie, które wchodzi na coraz to bardziej niepokojące tory. Do tego wszystkiego na głowy naszych bohaterów zwala się FBI, które chce przejąć sprawę, gdyż jak się okazuje, ofiar jest więcej, a morderca śmiało podróżuje po Stanach. Sława Roberta nie ma sobie równych, a co za tym idzie powstaje zespół składający się z detektywów i agentów FBI. Jak możecie się domyślić, zapowiada się dość ciekawie, w szczególności dlatego, że jedni drugich nie tolerują. Czy owej czwórce uda się odnaleźć psychopatycznego artystę, który serwuje im swoistą galerię umarłych? Cóż, musicie sami sprawdzić.

Chris Carter zafundował nam – po raz kolejny – książkę, która zniewoli i nie pozwoli odłożyć jej na bok. Krótkie rozdziały, dobrze zaplanowana fabuła i rosnące napięcie – to wszystko sprawia, że zostajemy przykuci do powieści i nie możemy się od niej oderwać. Autor przyciąga nas swoistym klimatem, wrzuca w brutalną rzeczywistość i wpycha w umysł psychopaty. Strona po stronie przesiąkamy światem pełnym wynaturzeń i niebezpieczeństw. Im głębiej wchodzimy w śledztwo, tym bardziej zerkamy za ramię, czy nie stoi ktoś w cieniu. Przecież nie mamy pewności, czy nie staniemy się kolejnym eksponatem w galerii umarłych…

„Galeria umarłych” to już dziewiąty tom z serii o nietuzinkowym detektywie Robercie Hunterze i jego partnerze Carlosie Garcii. Jak to przeważnie bywa z cyklami, gdzieś pojawiają się słabsze pozycje, coś gdzieś zanika. A tu? Mamy dalej wyścig z czasem, psychopatycznego mordercę chuchającego nam w kark i zbrodnie budzące w nas przerażenie. Wszystko to sprawia, że gdy już zaczniecie czytać, to odłożycie ową pozycję dopiero po zakończeniu. Co prawda, w porównaniu do swoich wcześniejszych pozycji, autor zafundował nam lżejsze przedstawienie, ale w żadnym wypadku nie można powiedzieć, że gorsze. Ci, którzy lubią szukać drugiego dna w powieściach Cartera, także i tu je znajdą. Tym razem ma ono związek z rodziną, dla której zrobimy wszystko, a także z tym, jak to możemy zostać zaślepieni na własne życzenie, tracąc cel poszukiwań z oczu. Jak patrzenie w jednym kierunku może zamykać inne, ważniejsze drogi. Jak pragnienie dopasowywania rzeczywistości do własnego celu może sprawić nam figle i zapędzić w ślepy zaułek.

Odkąd poznałam Roberta Huntera, z niecierpliwością czekam na kolejne tomy z jego udziałem, bo wiem, że będzie to wspaniała, choć bardzo mroczna przygoda, która przeniesie mnie do świata psychopatycznych morderców i wnikliwego umysłu detektywa. Mogę też być pewna, że wypadnie mi kilka godzin z życia na rzecz bycia zaczytaną w słowach Cartera. Sięgając po „Galerię umarłych”, możecie być pewni, że nie odłożycie owej pozycji nawet na chwilę. Wciągnie was potyczka dobra ze złem, tajemnice przysłonią wam świat, będziecie chcieć więcej i więcej. Polecam każdemu, kto czasem lubi poczuć strach na własnej skórze.

Agnieszka Zwolska-Szydłowska