A gdybyście tak przyszli na świat już jako dorośli ludzie z bagażem przeszłości, którą znacie, ale której sami nie przeżyliście? Gdybyście tak naprawdę sami nie wiedzieli kim jesteście? Ciężko to sobie wyobrazić, prawda? Nasza bohaterka – Zosia, właśnie w takiej sytuacji zostaje postawiona. Musi uczyć się swojej tożsamości od podstaw, bo choć jest już dorosła to nic o sobie nie wie.

Najciekawszym zabiegiem w tej powieści jest to, że sama autorka rozmawia ze swoimi bohaterami. Jeszcze nigdy w życiu nie zdarzyło mi się czytać książki w takiej formie. Ale muszę przyznać, że niewątpliwie jest to plusem tej pozycji. Autorka z Zosią są jak dwa przeciwne bieguny, które wciąż się ze sobą sprzeczają i kłócą. Momentami już sam czytelnik nie wie, kto jest kim, bo chaos i zamieszanie zbijają nas z tropu. Fikcja miesza się z rzeczywistością, obie stanowią uzupełnienie siebie nawzajem i odnoszę wrażenie, że jedna bez drugiej nie może istnieć.

Zosia to niezwykle barwa postać, pełna sprzeczności i zawirowań. Posiada dwa oblicza, raz jest spokojna, by za moment stać się zadziorną. Potrafi być zabawna, by za chwilę stać się męczącą. Rezolutna i rozsądna, a w następnej chwili apatyczna i lekkomyślna. Jednak nie sposób jej nie polubić. Ma w sobie to coś, co każdy z nas może odkryć w nas samych. Dzięki temu po części sami w pewnym sensie się z nią utożsamiamy. Z tą bohaterką nie sposób się nudzić.

Bianka Kunicka-Chudzikowska w swojej powieści porusza problemy egzystencji ludzkiej, odkrywanie samego siebie od nowa oraz podejścia do życia. Całość została napisana pięknym, łatwym i wciągającym polskim językiem. Powieść nie jest nużąca, intryguje i zaskakuje czytelnika niemalże na każdym kroku. Barwne postacie, wiele ważnych aspektów życia i droga do odnajdywania samego siebie. Czytając tę książkę uśmiech mało kiedy schodził mi z twarzy. Potyczki słowne pomiędzy bohaterką, a samą autorką sprawiły mi wiele radości.

"Tak bardzo niedoceniana i niejednokrotnie trywializowana starość jest esencją życia. Wprawdzie ubrana w wysłużone już opakowanie, ale w rzeczywistości jest pięknem samym w sobie, sednem, które obejmuje czule w swych ramionach także tą dawną, beztroską młodość, jędrność skóry i nieśmiały rumieniec. Starość, jest niezmąconą demencją, jest skarbnicą, sezamem, apogeum człowieczego jestestwa."

Poczucie humoru autorki jest odzwierciedleniem całej powieści i nadaje jej smaku i wyrazistości. To właśnie ten czarny humor przyciągnął mnie najbardziej. I choć dużo tutaj fikcji, autorka głośno i otwarcie mówi o rzeczach, o których w realnym świecie często boimy się mówić na głos. Cała powieść zaraża czytelnika niezwykle pozytywnym nastawieniem do życia.

"Najprawdziwsza fikcja" to powieść, która wywołuje u czytelnika niezwykłe poczucie humoru. Fikcja i teraźniejszość, jak często zdarzało wam się, że te dwa światy zderzały się ze sobą? Czy możliwa jest fikcja bez realizmu, a może realizm bez fikcji? Koniecznie przekonajcie się o tym sami. Zachęcam do sięgnięcia po tę pozycję.

czytaninka.blogspot.com

A gdybyście tak przyszli na świat już jako dorośli ludzie z bagażem przeszłości, którą znacie, ale której sami nie przeżyliście? Gdybyście tak naprawdę sami nie wiedzieli kim jesteście? Ciężko to sobie wyobrazić, prawda? Nasza bohaterka – Zosia, właśnie w takiej sytuacji zostaje postawiona. Musi uczyć się swojej tożsamości od podstaw, bo choć jest już dorosła to nic o sobie...