Takie to dziwne doświadczenie. Bo niby przeczytałam książkę, a jednak czuję się, jakby mi to wszystko autor opowiedział. Tak, jakbym siedziała z Julkiem w jakimś zapomnianym przez teraźniejszość barze, o jakiejś morderczej 6 rano (dlaczego tak wcześnie?) i jakby on mi to wszystko zwyczajnie opowiadał. A ja, popijając czarną herbatę ze szklanki, bym tylko słuchała. Może czasem zadając jakieś pytanie, potakując albo kręcąc głową.

I tak w sumie, to nie wiem, czy wiele więcej mogę powiedzieć. Bo to taka zwykła opowieść jest. Taka, jaką każdy ma, nosi i przeżywa. Każda jest inna, czasem różnią się od siebie diametralnie, ale jak spojrzeć, to wszystkie one takie same. W jego opowieści było coś, czego bardzo brakowało w mojej (i nie chodzi o ZSRR), ale znowu w mojej były rzeczy, których on też nie miał. I były też rzeczy, które mieliśmy wspólne, albo które chociaż oglądaliśmy z podobnych miejsc i stron.

Słuchając tak, czuję się, jakbym się trochę z Julkiem zaprzyjaźniła. Co jest w sumie nieoczekiwane, bo normalnie nie przyjaźnię się z autorami książek, które właśnie przeczytałam. No i widziałam autora na żywo może raz w życiu tylko, więc nie wiem czy to się w ogóle kwalifikuje.

No to tak sobie siedzę z tą skończoną książką, w tym mentalnym barze gdzieś w polskich górach. On opowiedział. Ja wysłuchałam, i całkiem mi się podobało. Całkiem realna herbata na biurku zupełnie mi wystygła.

Takie to dziwne doświadczenie. Bo niby przeczytałam książkę, a jednak czuję się, jakby mi to wszystko autor opowiedział. Tak, jakbym siedziała z Julkiem w jakimś zapomnianym przez teraźniejszość barze, o jakiejś morderczej 6 rano (dlaczego tak wcześnie?) i jakby on mi to wszystko zwyczajnie opowiadał. A ja, popijając czarną herbatę ze szklanki, bym tylko słuchała. Może...