Łał... to, że Nick jest wspaniałym i absolutnie kompletnym artystą wiedziałam już od dawna. Wybitny muzyk, poeta, aktor... ale, że jeszcze ima się go pióro, prozaiczne pióro (i to jak się ima...), tego szczerze mówiąc jeszcze nie wiedziałam. Ale już wiem. Wiem. I wiem, że miłośnicy jego osoby na pewno to polubią. I wierzę jeszcze, że jest w tej powieści coś absolutnie uniwersalnego, pewien rodzaj nagiej prawda na temat największych paskództw jakie mogą się skrywać w człowieku, absolutnie każdym człowieku. Pomimo ukazania świata w dość wulgarny sposób, oczami psychopatycznego Bunny'iego, zachwyciłam się tutaj przede wszystkim tymi krótkimi opisami, wstawkami, pejzażami ze słów utkanymi, które mógł stworzyć tylko taki ktoś jak Nick, Nick muzyk-poeta, który ukazuje swoją wrażliwość na obrazy i dźwięki jak mało kto na tym świecie. Wszak te wszystkie piękne "muzyczne" metafory... te latające kruki, gotyckie mrożące krew w żyłach zjawy i te fluoroscencyjne kobiece paznokcie (czytając obecnie jego pierwszą powieść, mam wrażenie, że paznokcie, kolorowe kobiece paznokcie, są pewnym rodzajem obsesji Nicka) tworzą coś całkiem niezwykłego i każą, absolutnie każą wedrzeć się w tę historię o wiele głębiej, przedrzeć się przez grubą warstwę kobiecych wagin i męskich fizycznych przyjemności i zobaczyć, zrozumieć dużo, dużo więcej. Reasumując, polecam, zacnie polecam, nie tylko miłośnikom Nicka.

Łał... to, że Nick jest wspaniałym i absolutnie kompletnym artystą wiedziałam już od dawna. Wybitny muzyk, poeta, aktor... ale, że jeszcze ima się go pióro, prozaiczne pióro (i to jak się ima...), tego szczerze mówiąc jeszcze nie wiedziałam. Ale już wiem. Wiem. I wiem, że miłośnicy jego osoby na pewno to polubią. I wierzę jeszcze, że jest w tej powieści coś absolutnie...