Naprawdę nie wiem, jak to się stało. Zarwałam nockę i porzuciłam wszystkie obowiązki następnego dnia. Nie ruszyłam się z kanapy, póki nie skończyłam czytać tej historii. A skończyła się ona zdecydowanie zbyt szybko...

Dotarłam do ostatniej strony, a przecież dopiero zaczęłam tę niebezpieczną przygodę. Mam wrażenie, że umknął mi co najmniej tydzień. Że moje życie to tylko sen i obudzę się jako główna bohaterka tej książki. A tego naprawdę bardzo, bardzo bym nie chciała...

Abby jest wyrazistą postacią, która początkowo okropnie działa na nerwy. Ma zbyt niską samoocenę, nie wierzy w siebie i jest kompletnie aspołeczna. Miała trudne dzieciństwo i swoją krzywdę wyraża negatywnym nastawieniem do świata. Nie znosi dotyku innych osób – zwykły uścisk dłoni sprawia jej fizyczny ból, dlatego umyślnie odcina się od ludzi. Jest agresywnym (nie tylko werbalnie) typem samotnika. To dziewczyna „z pretensjami wobec całego świata i językiem ostrym niczym cała paczka maszynek do golenia” (s. 27), jak określa ją własna babcia.

Jednak nie tylko jej charakterek stanowi problem. Abby po prostu ma pecha. Chociaż pech bardziej kojarzy się z drobnymi przykrościami niż dramatami, o których mówi ta książka. W „Mrocznej miłości” autorka nieźle popłynęła, kreując losy swoich postaci. W ogóle nie przejmuje się czytelnikiem i serwuje mu jeden tragiczny zwrot akcji za drugim.

Zacznijmy od początku. Jest ciepły, słoneczny dzień – dzień ukończenia szkoły. To ważne i celebrowane wydarzenie. Aula pełna wzruszonych bliskich, uczniowie w togach i biretach... Jednak dla Abby był to jeden z najgorszych dni w życiu. Chwilę po otrzymaniu dyplomu dowiaduje się, że jej ukochana Babunia (jedyna bliska jej osoba) zmarła. W tym momencie czteroletnia stabilizacja i poczucie bezpieczeństwa prysły jak bańka mydlana. Z dnia na dzień została sama na świecie, w dodatku bez dachu nad głową... I gdy już myśli, że gorzej być nie może, życie przystawia jej pistolet do głowy. Dosłownie.

Doprecyzujmy: pistolet faktycznie był. Wymierzony w jej głowę. Jednak to nie życie do niej celowało, a Jake. Po tych tragicznych wieściach Abby postanowiła spędzić noc w starym aucie babci pozostawionym na złomowisku. Pech chciał, że nie była tam sama.

Wszystkie kobiety kochają bad boyów, choć w rzeczywistości wcale nie chcemy się z takimi wiązać. Na szczęście książki ochoczo spełniają nasze fantazje na ten temat. Standardowy bad boy nosi czerń i skórzaną kurtkę, jeździ wypasionym motocyklem, a jego ramiona zdobią zawiłe tatuaże świadczące o mrocznej przeszłości. Potrafi walczyć o swoje i nigdy nie idzie na kompromisy, chyba że dla swojej kobiety.

Autorka „Mrocznej miłości” poszła o krok dalej. Jej bad boy nie jest zakapiorem, buntownikiem czy kimś w tym rodzaju. O nie, Jake jest o wiele mroczniejszym typem. W końcu kto ze stoickim spokojem odbiera ludziom życie, a potem zasypia bez wyrzutów sumienia?

Jednak Abby zdaje się to nie przeszkadzać. Tylko ktoś tak poraniony mógł z miejsca zakochać się w płatnym zabójcy i obietnicy zemsty, jaką to ze sobą niosło. Choć szczerze mówiąc, ta miłość przyszła im zbyt szybko i łatwo. Wystarczyło kilka dni i emocjonalne deklaracje sypały się jak z rękawa. Choć nie wszystkie były wypowiedziane na głos.

„Mroczna miłość” to debiut literacki T.M. Frazier. I to jaki debiut! To wciągająca historia dwojga zagubionych ludzi, którzy odnaleźli się nawzajem. I choć żadne z nich nie było przygotowane na nadchodzące uczucie, od razu wiedzieli, że tylko razem mogą funkcjonować. Niestety życie napisało dla nich inny, mroczny scenariusz...

W tym miejscu muszę was ostrzec. T.M. Frazier zawarła w tej książce naprawdę okropne sceny. Sceny, o których pragnę jak najszybciej zapomnieć... Były one bowiem opisane w tak realistyczny sposób, że nietrudno było się poczuć jak główna bohaterka – brudna, emocjonalnie uszkodzona, obolała i żądna zemsty. Ale to tylko kilka długich, drastycznych scen, które przyprawią was o gęsią skórkę i odruch wymiotny. Mimo wszystko – do przeżycia. Tym bardziej że bez nich historia nie byłaby tak przejmująca.

Pomimo tego negatywnego ładunku „Mroczna miłość” naprawdę robi wrażenie. Gdy poczułam już jej klimat, czytałam ją jednym tchem. Każdy zwrot akcji gonił kolejny, przez co pod koniec książki nie pamiętałam już, od czego się zaczęła. Jej mrok tak mnie pochłonął, że z pewnością będę roztrząsać tę opowieść jeszcze przez długie miesiące...

Katarzyna Kłosowska