Przeglądając komentarze zostawiane w Internecie przez osoby o wyraźnie konserwatywnych poglądach, można dowiedzieć się wielu ciekawych rzeczy. Na przykład tego, że ludzkość stoi na krawędzi zagłady, ale nie z powodu wojen, chorób, skażenia środowiska czy katastrof naturalnych. Tym, co nas niszczy i niechybnie doprowadzi do upadku, są ponoć trzej głupcy przybyli z Zachodu: Ateizm, Feminizm i Homoseksualizm. Ten ostatni wydaje się budzić szczególne emocje, regularnie utożsamiany z pedofilią przez samozwańczych specjalistów od wszystkiego, czasem uznawany za zwykłą fanaberię, częściej za chorobę.

Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne i Światowa Organizacja Zdrowia już jakiś czas temu przyznały, że homoseksualizm jest po prostu orientacją seksualną, wciąż jednak istnieją ośrodki, które oferują gejom i lesbijkom szansę na „wyzdrowienie”. Jedną z wielu osób, które poddały się tzw. terapii konwersyjnej, jest Garrard Conley. W swojej książce, zatytułowanej „Wymazać siebie”, opisuje, w jaki sposób próbowano go „uleczyć”.

Autor nie poprzestaje na przedstawieniu szkodliwych, pseudomedycznych praktyk, jakim był poddawany. Kwestia „terapii” stanowi punkt wyjścia do pokazania, jak wygląda życie homoseksualnego nastolatka, dorastającego w wyjątkowo konserwatywnym środowisku – jest to więc przejmująca opowieść o chłopaku, który nienawidzi samego siebie, o jego przestraszonych, zdezorientowanych rodzicach, o sąsiadach, którzy niby przypadkiem zasłaniają przed jego wzrokiem swoje dzieci. O niewypowiadanych na głos pytaniach: „Dlaczego taki jestem?”, „Co zrobiliśmy nie tak?”, „Czym sobie zasłużyli na takie nieszczęście?”. O bólu, strachu, wstydzie, poczuciu winy – o krzywdach, które potrafią wyrządzić słowa napisane tysiące lat temu.

Jako twórca Conley radzi sobie całkiem nieźle, ale w przyszłości powinien trochę popracować nad stylem, a przede wszystkim nad konstrukcją tekstu, które w jego literackim debiucie są dość chaotyczne. Pisarz najwyraźniej nie spojrzał na swoją opowieść oczami przyszłych czytelników, nie zastanowił się, czy fragmenty jego wspomnień tworzą spójną, w pełni zrozumiałą historię, dlatego na przykład nie zawsze łatwo umiejscowić w czasie opisywane sytuacje.

Wszelkie wady tej książki wydają się jednak mało istotne wobec roli, jaką może ona odegrać w publicznej debacie na temat „leczenia homoseksualizmu” oraz wobec godnej podziwu odwagi autora. Conley wydobywa na światło dzienne najbardziej bolesne fakty ze swego życia, by zrozumieć samego siebie i ukazać cierpienia, jakich doświadcza wielu ludzi. Jego opowieść jest zbyt poruszająca, by szybko o niej zapomnieć, zbyt ważna, żeby ją zignorować. Zdecydowanie zasługuje, by poświęcić jej czas.

Małgorzata Pawlak