Pierwszy raz od wielu lat nie doczytałam opowiadania do końca. A było to opowiadanie Pani Weroniki Murek. Tak jak już ktoś napisał - jest po prostu złe, przypomina myślociągi i zabawy wyrazami i formą, które uprawiało się z nudów w liceum, ale takich rzeczy się nie publikuje i nie sprzedaje. Ten tekst nie pasuje kompletnie do pozostałych i nie mogę zrozumieć, dlaczego ktoś (z Czarnego, które przecież wydało kawał dobrej literatury), kto tworzył ten zbiór, nie zauważył tego.

Niedosłowne podejście do tematu u Pani Pustkowiak, o którym ktoś też wcześniej pisał, nawet tak by nie raziło, gdyby jej koncepcja miała głębszy sens i łączyła się jakoś z pozostałymi opowiadaniami. Tymczasem trudno przebrnąć przez ocierające się o grafomaństwo treści np. "dokładnie tak się czuje - jak pusta kałamarnica", "wciskała wielkie, krwiste >>nie lubię to<< pod swoim życiem", czy też demaskujące głęboką prawdę o życiu bohaterki "oddzielona od niego samą sobą, która właściwie nigdy nie mogła być żoną, bo zawsze była martwym, dmuchanym psem".

Za to trzeba powiedzieć, że Cichy, Varga i Stasiuk rekompensują wysiłek przebrnięcia przez powyższe utwory. Warto przeczytać, ale czy kupować - nie jestem pewna.

Pierwszy raz od wielu lat nie doczytałam opowiadania do końca. A było to opowiadanie Pani Weroniki Murek. Tak jak już ktoś napisał - jest po prostu złe, przypomina myślociągi i zabawy wyrazami i formą, które uprawiało się z nudów w liceum, ale takich rzeczy się nie publikuje i nie sprzedaje. Ten tekst nie pasuje kompletnie do pozostałych i nie mogę zrozumieć, dlaczego ktoś...