Ruch hipisowski, rozpowszechniony w latach 60. i 70. zeszłego stulecia, kojarzy się z barwnie odzianymi młodymi ludźmi, zbuntowanymi i uciekającymi przed normami społecznymi w muzykę i taniec. Młodzież tamtych czasów ulegała tej modzie w mniejszym lub większym stopniu również w komunistycznej Polsce, tak silny był to nurt. Nic więc dziwnego, że i Paulo Coelho miał w swoim życiu styczność z hipisami, a nawet sam był jednym z nich, i to właśnie dzięki temu mamy dziś możliwość czytać jego książki, których wspólnym mianownikiem jest charakterystyczne dla ruchu hipisowskiego „poszukiwanie samego siebie”.

Młodość autora to wielki bunt przeciw temu, czego oczekiwali od niego rodzice, i tak ogromny konflikt z nimi, że skończył się umieszczeniem go w zakładzie psychiatrycznym. O tym autor w „Hipisie” wspomina mimochodem, jakby był to jedynie nieistotny epizod w jego życiu. Skoro jednak miała to być powieść autobiograficzna, to dlaczego nie ma mowy o tych wydarzeniach? Myślę, że wynika to z tego, że Paulo Coelho próbuje w swoich książkach ukazywać zawsze dobrą stronę świata, w którym zgodnie z jego filozofią każdy, jeśli tylko mocno czegoś chce, może to osiągnąć. „Hipis” to opowieść o podróży, w jaką udał się Paulo po opuszczeniu zakładu psychiatrycznego. Diagnoza była bowiem jasna: nie cierpiał na żadną chorobę psychiczną, a jedynie, jak to określił lekarz, „musiał nauczyć się stawiać czoło życiu”. Po to właśnie była ta podróż. Z rodzicami nie potrafił rozmawiać, czuł się przez nich skrzywdzony i potraktowany jak zepsuta rzecz, którą trzeba naprawić. Opuścił dom rodzinny, wyjechał z Brazylii i udał się w podróż po Europie. Celem był początkowo Amsterdam, potem Anglia, ale szybko nauczył się, że nie należy trzymać się sztywno obranego kierunku. Zaczął słuchać spotykanych ludzi i z rozmów z nimi czerpać inspirację. Jakże to proste, a zarazem jak mądre.

W Amsterdamie spotyka Karlę i za jej sugestią zmienia plany i wyrusza do Katmandu. Stolica Nepalu była uznawana za ośrodek buddyzmu, miejsce, gdzie poprzez medytację i ascetyczne życie można było zajrzeć w głąb własnej duszy. Tego chciała Karla i taką też ścieżką podążył Paulo. Podróż autobusem zwanym „Magic Bus” miała zaplanowaną trasę z Europy do Azji w taki sposób, że przekraczając granice wielu państw (część z nich znajdowała się za „żelazną kurtyną”), pasażerowie zatrzymywali się na niedługie postoje, kąpiąc się w okolicznych jeziorkach, sypiając w tanich hotelikach lub w samym autobusie. W tę podróż wyruszamy razem z Paulem i mamy okazję odkryć wraz z nim źródło jego tak dobrze znanego nam światopoglądu. Niesamowita to podróż, nie z uwagi na zabytki czy różnorodność kulturową, ale na ludzi, których autor spotyka. Okazuje się bowiem, że to relacje z innymi ludźmi kształtują nas samych. Każdy spotkany człowiek pozostawia w nas jakąś maleńką cząstkę siebie.

Książka nie ma wartkiej akcji, historii brak też jasno określonego początku czy końca, ale skoro stanowi jedynie mały wycinek młodzieńczego życia autora, nie może być przecież inaczej. Fani Paula Coelho nie zawiodą się i tym razem, bo cała mądrość jego poprzednich książek jest tu dobrze wyczuwalna. Czytając, popadamy w zadumę, zastanawiamy się nad własnym życiem i swoimi wyborami. To książka do przemyśleń nie nad życiem autora, ale tak naprawdę nad własnym. Czytałam „Hipisa” z dużą przyjemnością, z większą nawet niż w przypadku słynnego „Alchemika”.

Izabela Straszewska