„Kończy się (…) nasze życie. Teraz będzie tylko istnienie. To już będzie życie na marginesie. Możesz się cieszyć, smucić, płakać, bo jesteś człowiekiem żywym – ale to już nie będzie życie normalnego człowieka. A jeśli okaże się, że nie nadajemy się już do pracy wtedy renta państwowa i wysiadka na margines życia”.

Przez przypadek książka ta trafiła w moje ręce. Nie miałem zamiaru jej teraz czytać, przy kawie przeglądałem się okładce i jak zwykle zerknąłem na zawartość. Wciągnęła mnie i choć z zamieszczonego cytatu wydawać by się mogło, że autor to bierna ofiara czekająca w pokorze końca swoich dni. Jednak stwierdzenie to nie psuje do Grzesiuka, do jego zmagań z gruźlicą. Autor zmarł w roku 1963 mając czterdzieści lat. Nie doczekał wydania swojej trzeciej książki, która ukazała się w 1964 roku. Był ateistą piszącym gawędowym, barwnym językiem. Akcja tej książki toczy się w sanatoriach dla gruźlików, opowiada o codziennym życiu osób chorych, którzy z leku przed wykluczeniem społecznym trafiały na margines życia. Czytając miałem nieodparte wrażenie, że jest to pożegnanie z życiem. Napisane niezwykle prosto, autentycznie z otworzeniem ówczesnej terapii stosowanej w leczeniu gruźlicy. Od samego początku śledzimy życie sanatoryjne ze sporą dawką humoru, dlatego biografia ta jest przyjemna w odbiorze. Nie dołuje, udowadnia, że nawet w obliczu śmiertelnej choroby można żyć chęcią życia. Jak już wspomniałem przypadek sprawił, że zacząłem od trzeciej części trylogii Grzesiuka i muszę przyznać jestem ciekawy tego „cwaniackiego”, wcześniejszego życia autora.

„Kończy się (…) nasze życie. Teraz będzie tylko istnienie. To już będzie życie na marginesie. Możesz się cieszyć, smucić, płakać, bo jesteś człowiekiem żywym – ale to już nie będzie życie normalnego człowieka. A jeśli okaże się, że nie nadajemy się już do pracy wtedy renta państwowa i wysiadka na margines życia”.

Przez przypadek książka ta trafiła w moje ręce. Nie miałem...