„I na co anioły, skoro człowiek jest również istotą anielską.”

Obraz, który mam wytatuowany w pamięci:

Klęczy przy drodze, jej ptasie kości spowija przeźroczysta skóra, sari wodospadem opada ku pyłowi wysuszonej ziemi, kaskadami wije się, przeplata z bielą jej fosforyzujących włosów. Twarz. Dziecinna. Nieskażona. Studnie je oczu. Zachłannie zagarnia motyle chipsy, łakoma miażdży zębami szkarłatne skrzydła, tęczowy pyłek zdobi jej brodę. Bogini. Aisza, żona Mahunda.

„Kuszono mnie, ale wracam wzmocniona; bezkompromisowa; absolutna; czysta.”

Co jest snem a co jawą? Czy ja śnie swoje życie, czy też sen zagarnął moją historię? Dżibril i Szajtan dwaj przyjaciele, przyjaciele z przymusu, połączeni niedolą. Nieszczęście zbliża. A cud? Czy budzi zazdrość? Jest bardziej mój! Nie, bardziej jego! Anioł zanurzony w szaleństwie, opętany żądzą zemsty i diabeł, cierpiący za całą ludzkość, za swoją przeszłość. Ogień nie oczyszcza.

„…miłość pokazała, ze ma równie wielką moc uczłowieczania jak nienawiść; że nie tylko zło, ale i cnota może przeistaczać ludzi. Nic jednak nie jest wieczne żadne wyzdrowienie, jak się zdawało, nie jest całkowite.”

I jeszcze tylko:

„Wiem teraz, czym jest duch – pomyślał. – Niedokończoną sprawą, ot co.”

„I na co anioły, skoro człowiek jest również istotą anielską.”

Obraz, który mam wytatuowany w pamięci:

Klęczy przy drodze, jej ptasie kości spowija przeźroczysta skóra, sari wodospadem opada ku pyłowi wysuszonej ziemi, kaskadami wije się, przeplata z bielą jej fosforyzujących włosów. Twarz. Dziecinna. Nieskażona. Studnie je oczu. Zachłannie zagarnia motyle chipsy, łakoma...