Niecałe półtora dnia – tyle wystarczy. Choć potem się żałuje.
Pierwsze 30 stron „Immortalistów” połknęłam błyskawicznie, tak wciąga fabularny pomysł: 11-letni Daniel prowadzi 13-letnią Varyę, 9-letnią Klarę i 7-letniego Simona do intrygującej kobiety z Hester Street w Nowym Jorku. Kilka dni wcześniej podsłuchał rozmowę kolegów o wróżce przepowiadającej przyszłość i - co bardzo ekscytujące – ujawniającej datę śmierci. Zaaferowane, ale i trochę przerażone rodzeństwo wyrusza tajemnej wiedzy naprzeciw. Jest Nowy Jork, 1969 rok.
Oczywiście, nie sposób książki odłożyć. Kolejne sto stron czyta się bez przerwy. Każde z dzieci poznało swoją datę, więc natychmiast chce się wiedzieć, co zrobią. Podejmą wyzwanie? Uwierzą? Zapomną? Zaakceptują? Będą się buntować? Powieść jest skonstruowana tak, by poszczególni jej bohaterowie mieli swoją opowieść. Kiedy zamyka się historia pierwszego z rodzeństwa, czytelnik jest już głęboko w pułapce. Los powieściowego bohatera nie staje się jedynie odpowiedzią na postawione wcześniej bezpieczne pytania o rozwój literackiej postaci i fabuły. Los tego bohatera obraca pytania w stronę czytelnika: Uwierzyłeś, że świadomość długości życia zdeterminowała los bohatera? A może uznałeś, że to wszystko bujda, czcza magia, a bohater śmierć przyciągnął do siebie sam? Zaakceptowałeś człowieka i jego los, czy go odrzuciłeś?
I dlatego, choć się czuje, że lepiej jednak byłoby dać sobie czas na refleksję, czyta się od razu dalej. Bo pytania niepokoją w odniesieniu do kolejnych postaci, z których każda musi zmagać się nie tylko z własną historią, ale i z podobnymi, co czytelnik pytaniami: czy to było nieuniknione?

Niecałe półtora dnia – tyle wystarczy. Choć potem się żałuje.
Pierwsze 30 stron „Immortalistów” połknęłam błyskawicznie, tak wciąga fabularny pomysł: 11-letni Daniel prowadzi 13-letnią Varyę, 9-letnią Klarę i 7-letniego Simona do intrygującej kobiety z Hester Street w Nowym Jorku. Kilka dni wcześniej podsłuchał rozmowę kolegów o wróżce przepowiadającej przyszłość i - co...