Przypomina mi się pewna anegdota. W Stanach Zjednoczonych, w plemieniu Mic-Mac, żył sobie pewien Indianin – rudy pijak notabene, ale mniejsza z tym. W folklorze i mitach tego plemienia egzystują karły, które Indianie nazywają Bugalademujs. W zasadzie żyją w górach, ale często zakradają się do domów i płatają ludziom różne figle. Oczywiście nocami, żeby ich nikt nie zobaczył i nie złapał.
Indianin miał książkę, bardzo dla niego ważną, którą czytał mnóstwo razy – nazywał ją Big Book. Podczas drugiego studiowania księgi zauważył, że w treści coś się zmieniło. Uznał wtedy, że to sprawka Bugalademujs. A pytany, czemu tak często czyta tę książkę, odpowiada (prawie) poważnie: Bugalademujs nadal to robią, nadal majstrują przy jej treści.

Wiele książek czytałem kilka-kilkanaście razy. W różnym okresie wynikało to z różnych powodów, ale zjawisko opisane wyżej zauważyłem dość wcześnie. Po latach stworzyłem teorię, zgodnie z którą nigdy nie czytamy drugi raz tej samej książki. Nawet jeśli książka jest rzeczywiście ta sama, co wyklucza wszelkie nowe wydania (poprawione i uzupełnione), inne tłumaczenia itp., to czytelnik nie jest już tą samą osobą, którą tę książkę czytała rok, dwa, a może dwadzieścia lat temu.

Kiedy doszły mnie słuchy, że Wydawnictwo WAM szykuję nowe wydanie „Alkoholiczki” i że będzie ono uaktualnione, wiedziałem, że je przeczytam – w tym przypadku nie było wątpliwości: w nowym wydaniu miały się znaleźć nowe treści, z założenia.

Po sprawdzeniu spisu treści, mogłoby się wydawać, że w książce przybył tylko jeden rozdział pod tytułem „Wciąż to nieładne słowo”, ale to pozory. W nowej „Alkoholiczce” zmian jest mnóstwo. Czasem coś przybyło, czasem ubyło, a jeszcze gdzieś indziej zostało delikatnie zmienione, poprawione, skorygowane. Można się przecież domyślić, że i autorka nie jest tą samą kobietą, która kilka lat temu pisała „Antyporadnik” i pierwszą „Alkoholiczkę”. Może dla czytelników, których interesuje tylko, kto zabił, nie będzie to miało wielkiego znaczenia, ale dla mnie obserwowanie procesu zmian okazało się fascynujące.

„Alkoholiczka” nadal jest przejmującą i wciągającą opowieścią o wychodzeniu z nałogu kobiety uzależnionej, o alkoholiczkach w Polsce, a dalej o budzeniu się i rozwijaniu świadomości w sferze umysłowej (psychicznej), duchowej i emocjonalnej. W środowisku Anonimowych Alkoholików nazywa się to „trzeźwieniem”, ale ileż w końcu można trzeźwieć?! I to też cudownie pokazane jest w nowym wydaniu – nieustający rozwój osobisty, ciągłe zmiany, wciąż nowe osiągnięcia i coraz to nowe wyzwania.

„Dotarłam do punktu, z którego każdy następny krok nie jest już krokiem uzależnionej osoby, tylko człowieka”.
[…]
„…odkryłam, że moje dotychczasowe życie obracało się wokół urojonych problemów, cierpienia, które zresztą w większości sama na siebie ściągałam, tak byłam pochłonięta tymi problemikami, że nie mogłam dostrzec istnienia innego świata, innych ludzi. Zależności między nimi, między nami”*.


Ponad wszelką wątpliwość jest to najlepsza w Polsce książka na temat alkoholizmu kobiet, znakomita lektura, tak w ogóle, podpowiedź, wskazówka, sugestia, jak kobiety (nie tylko alkoholiczki) mogą ułożyć sobie życie, biorąc za nie wreszcie odważnie pełną odpowiedzialność.

Gorąco polecam.




--
* Mika Dunin „Alkoholiczka”, wyd. II, WAM, Kraków 2018, s. 266.

Przypomina mi się pewna anegdota. W Stanach Zjednoczonych, w plemieniu Mic-Mac, żył sobie pewien Indianin – rudy pijak notabene, ale mniejsza z tym. W folklorze i mitach tego plemienia egzystują karły, które Indianie nazywają Bugalademujs. W zasadzie żyją w górach, ale często zakradają się do domów i płatają ludziom różne figle. Oczywiście nocami, żeby ich nikt nie zobaczył...