„Moje picie było nienormalne. Pojęłam to w pełni pewnej ponurej, a może tylko nudnej nocy. Nie była to noc pijackich ekscesów ani beznadziejnych prób utrzymania w stanie jako takiego skupienia rozedrganych komórek mojego ciała. Nie był to również moment ocknięcia się z urwanego filmu na zgliszczach niedawnego wieczoru. Nie, wszystkie podobne chwile zamykałam – gdy już doszłam do względnej poczytalności – co najwyżej stwierdzeniem: „Muszę trochę przystopować”. Wiedziałam, że muszę trochę przystopować. Bo mogę mieć problem. Kiedyś. Dlatego muszę przystopować, żeby to się nie rozwinęło, żeby potencjalny problem nie stał się faktem, realnym problemem, z którym już nic się nie da zrobić. Ale przegapiłam ten moment. I nawet nie poczułam, że to się stało”.

Święta, święta i po świętach. A przed nami Sylwester, zaraz później karnawał. I zabawa, zabawa. Może to właśnie dobry moment, by sięgnąć po prawdziwą historię o uzależnieniu od alkoholu? „Alkoholiczka” Miki Dunin to opowieść o pijanej rzeczywistości, życiu w kłamstwie i nieustannym oszukiwaniu innych, ale także, a może nawet przede wszystkim, samej siebie. O wchodzeniu w uzależnienie. O chorobie, zagubieniu, życiowych klęskach, krzywdach dotykających bliskich. O szukaniu ratunku i uwalnianiu się z nałogu.
Mika Dunin jest także współautorką scenariusza do filmu „Zabawa, zabawa” w reżyserii Kingi Dębskiej. Świetne kobiece role zagrały Dorota Kolak, Agata Kulesza i Maria Dębska. Jeśli jeszcze nie znacie, to polecam zarówno książkę, jak i film.

„Moje picie było nienormalne. Pojęłam to w pełni pewnej ponurej, a może tylko nudnej nocy. Nie była to noc pijackich ekscesów ani beznadziejnych prób utrzymania w stanie jako takiego skupienia rozedrganych komórek mojego ciała. Nie był to również moment ocknięcia się z urwanego filmu na zgliszczach niedawnego wieczoru. Nie, wszystkie podobne chwile zamykałam – gdy już...

Alkoholizm. Choroba coraz powszechniejsza. Choroba straszna, obezwładniająca, wyniszczająca zarówno osobę chorą, jak i jej bliskich. Alkoholicy są traktowani jako ci gorsi, ci brudni, ci bezwartościowi. W oczach wielu są po prostu nikim. A oni przecież są chorzy. Też zasługują na szczęście, na miłość. Zasługują na pomoc, na wydostanie się z tego chaosu i na normalne życie. Co więcej, wyrwanie się z sideł uzależnienia jest możliwe. Każdy może tego dokonać, ale przede wszystkim musi chcieć. Musi chcieć i z całych sił próbować. Łapać się wszystkiego, walczyć i nigdy, nigdy się nie poddawać. Takie przesłanie niesie ze sobą książka "Alkoholiczka".

Jest to autobiograficzna opowieść kobiety, która walczyła z uzależnieniem od alkoholu. Dzieli się z nami swoimi największymi sekretami. Brutalnie i szczerze opisuje całą swoją historię. Wszystkie głęboko skrywane sekrety, myśli, emocje, czyny. Dowiadujemy jakie były początki jej choroby, co mogło na nią wpłynąć, jak wyglądały jej dni przepełnione alkoholem, jaki miało to wpływ na codzienne życie, aż w końcu co sprawiło, że sięgnęła po pomoc i jak udało jej się z tego wszystkiego wykaraskać. Nawet kiedy przestała pić, trwała w trzeźwości, to przez długi, długi czas dochodziła do siebie. Jej psychika była zniszczona. Chwytała się różnych rzeczy, szukała dla siebie najlepszego rozwiązania, po prostu szukała siebie.

To nie jest łatwa książka. Jest niezwykle szczera, niecukierkowa, brutalna. Ale myślę, że potrzebna. Potrzebna dlatego, żeby inni ludzie zrozumieli, jak działa alkoholizm. Potrzebna dlatego, żeby ludzie uzależnieni poczuli iskierkę nadziei na to, że da się z tego wyjść. Potrzebna również dlatego, żeby przestać patrzeć na osoby uzależnione jak na nic niewarte jednostki spoza marginesu, a jak na osoby chore, potrzebujące pomocy.

Alkoholizm. Choroba coraz powszechniejsza. Choroba straszna, obezwładniająca, wyniszczająca zarówno osobę chorą, jak i jej bliskich. Alkoholicy są traktowani jako ci gorsi, ci brudni, ci bezwartościowi. W oczach wielu są po prostu nikim. A oni przecież są chorzy. Też zasługują na szczęście, na miłość. Zasługują na pomoc, na wydostanie się z tego chaosu i na normalne życie....

Szczera do bólu spowiedź życia alkoholiczki, niestety książka jest mocno przegadana i zbyt egocentryczna, trzeba się przebijać przez strony nudnych opisów pijaństw, żeby dokopać się do ciekawej myśli; na ten temat zdecydowanie wolę 'Rehab' Osiatyńskiego.

Szczera do bólu spowiedź życia alkoholiczki, niestety książka jest mocno przegadana i zbyt egocentryczna, trzeba się przebijać przez strony nudnych opisów pijaństw, żeby dokopać się do ciekawej myśli; na ten temat zdecydowanie wolę 'Rehab' Osiatyńskiego.

Nie jestem alkoholiczką, a jednak zobaczyłam tam siebie. Jak dla mnie chyba książka do której wracać i wracać będę....po podpowiedzi na najnormalność

Nie jestem alkoholiczką, a jednak zobaczyłam tam siebie. Jak dla mnie chyba książka do której wracać i wracać będę....po podpowiedzi na najnormalność

To nie jest historia tabloidowa. Nie znajdziemy poszlak, na podstawie których odnajdziemy opisywane w książce osoby. Osoby, które dały po dwie gwiazdki najpewniej oczekiwały relacji niczym z Faktu: „Mika Dunin, lat XX doznała upojenia alkoholowego w wieku lat XX w asyście XX lat (XX)”.

To jest historia uniwersalna nie tyle o alkoholu, czy alkoholizmie, co o dojrzewaniu kobiety.


Mika Dunin absolutnie genialnym językiem opisuje swoje potyczki z alkoholem. Przenosi je na poziom na tyle uniwersalny, że mimo, że sama nie mam zupełnie żadnych problemów z alkoholem, mój egzemplarz „Alkoholiczki” jest całkowicie pokreślony. Pozaznaczałam sobie mnóstwo fragmentów od otwierającej tę opowieść sekcji o „chwytaniu się mgły” (czyli zdania: „Wystarczy, że przestaniesz pić.”),przez passusy, o pustce, którą alkoholicy zalewają morzem alkoholu.

Któż z nas nie czuje w sobie takiej pustki. Ta „czarna dziura” ma wiele wspólnego z nienasyceniem, niezaspokojeniem.
Dla alkoholika praca z tą czarną dziurą to praca nad wyjściem z nałogu.

To nie jest historia tabloidowa. Nie znajdziemy poszlak, na podstawie których odnajdziemy opisywane w książce osoby. Osoby, które dały po dwie gwiazdki najpewniej oczekiwały relacji niczym z Faktu: „Mika Dunin, lat XX doznała upojenia alkoholowego w wieku lat XX w asyście XX lat (XX)”.

To jest historia uniwersalna nie tyle o alkoholu, czy alkoholizmie, co o dojrzewaniu...

Nie tego się spodziewałam... Oceniłam tę książkę na dwie gwiazdki wyłącznie za odwagę autorki, aby opisać własny problem. Nie zachwyciła mnie ani forma, ani treść. Spodziewałam się szczerego opisu, historii, emocji, a tymczasem jest to jakby filozoficzna analiza, auto-psychoanaliza...

Nie tego się spodziewałam... Oceniłam tę książkę na dwie gwiazdki wyłącznie za odwagę autorki, aby opisać własny problem. Nie zachwyciła mnie ani forma, ani treść. Spodziewałam się szczerego opisu, historii, emocji, a tymczasem jest to jakby filozoficzna analiza, auto-psychoanaliza...

Skuszony niezłym filmem Kingi Dębskiej "Zabawa zabawa", którego współscenarzystką była Mika Dunin, sięgnąłem po książkę "Alkoholiczka", licząc na interesującą lekturę. Nie jestem alkoholikiem, w mojej rodzinie nikt nie pił nałogowo, poza dziadkiem, z którym miałem mały kontakt. Mi alkohol nie smakuje i nie bardzo mogę zrozumieć, jak ludzie wpadają w szpony tak niesmacznego nałogu. Naiwnie myślałem, że publikacja Miki Dunin trochę mnie dokształci w tym temacie, że poznam życie pijaczki od podszewki. Nie poznałem, bo słowa jakie dobiera w swej książce autorka bardziej pasowałyby do rozmowy dwóch zblazowanych kobiet circa 35-40 lat, zastanawiających się czy lepiej w tym roku pojechać na wakacje do Singapuru czy może na Malediwy. To język blogowy. Wydumany, sztuczny, pełny jakichś dziwacznych porównań. Nie lubię blogów właśnie za ten język. Najgorsze są blogi kulinarne, których autorzy prześcigają się w tworzeniu lub próbowaniu (zależy, czy blog pisze kucharz czy smakosz) najdziwniejszych wynalazków jedzeniowych. Blogi modowe i celebryckie omijam na zasadzie nie tykaj kupy, bo zacznie śmierdzieć. Okazuje się, że także wynurzenia alkoholików to nie moja bajka. A może po prostu Mika Dunin pisze zupełnie nie w moim stylu? Poza tym jakoś nigdy nie przemawiały do mnie akcje z ukrywaniem własnej tożsamości i wizerunku autora/autorki. W przypadku zespołu Daft Punk, nigeryjskiego wokalisty Lagbajy czy mistrza graffiti Banksy'ego ma to jeszcze jakiś sens. Ale pisać "otwarcie" o swoim alkoholizmie i nie podać nawet prawdziwego imienia, to dla mnie dwie rzeczy, które się wzajemnie wykluczają. Na całą książkę mamy rzucone dwa imiona kochanków pisarki. Nic więcej. Nie ma imion dzieci, imion męża, matki, ojca, miasta rodzinnego. NIC. Publikacja osadzona w niebycie. Równie dobrze mogłaby być zmyślona.
Niech sobie Mika Dunin będzie Miką Dunin, niech pisze bloga, kto jej zabroni? Nikt. Tak samo nikt nie namówi mnie już do sięgnięcia po jakiekolwiek dzieło tej autorki.

Skuszony niezłym filmem Kingi Dębskiej "Zabawa zabawa", którego współscenarzystką była Mika Dunin, sięgnąłem po książkę "Alkoholiczka", licząc na interesującą lekturę. Nie jestem alkoholikiem, w mojej rodzinie nikt nie pił nałogowo, poza dziadkiem, z którym miałem mały kontakt. Mi alkohol nie smakuje i nie bardzo mogę zrozumieć, jak ludzie wpadają w szpony tak niesmacznego...

"W życiu nie ma prób żyjesz i już. Twoje decyzje i wybory płyną dalej, rozlewają się na innych, na rzeczywistość. Nie możesz zatrzymać świata, cofnąć taśmy i puścić jej jeszcze raz, jakoś inaczej.
To marzenia, a może nawet mrzonki."

Mocna książka, bardzo wstrząsająca.

"W życiu nie ma prób żyjesz i już. Twoje decyzje i wybory płyną dalej, rozlewają się na innych, na rzeczywistość. Nie możesz zatrzymać świata, cofnąć taśmy i puścić jej jeszcze raz, jakoś inaczej.
To marzenia, a może nawet mrzonki."

Mocna książka, bardzo wstrząsająca.

Zaskoczyła mnie opinia na okładce: "zachwyciło mnie w tej książce każde słowo, każde zdanie" - po przeczytaniu książki zgodziłam się z tą opinią.

Wiele razy zatrzymywałam się podczas czytania, zamyślałam się. Uwierzyłam Autorce.

Zaskoczyła mnie opinia na okładce: "zachwyciło mnie w tej książce każde słowo, każde zdanie" - po przeczytaniu książki zgodziłam się z tą opinią.

Wiele razy zatrzymywałam się podczas czytania, zamyślałam się. Uwierzyłam Autorce.

"Alkoholiczka"to autobiograficzna opowieść dziennikarki piszącej pod pseudonimem Mika Dunin.Jest to bardzo osobisty monolog,w którym autorka rozprawia się ze swoim życiem zdominowanym przez nadużywanie alkoholu.Jest to bardzo mroczna i osobista książka,którą powinni przeczytać wszyscy z problemami alkoholowymi,ponieważ daje ona nadzieję i pokazuje,że chorobę można pokonać trzeba tylko chcieć i walczyć.

"Alkoholiczka"to autobiograficzna opowieść dziennikarki piszącej pod pseudonimem Mika Dunin.Jest to bardzo osobisty monolog,w którym autorka rozprawia się ze swoim życiem zdominowanym przez nadużywanie alkoholu.Jest to bardzo mroczna i osobista książka,którą powinni przeczytać wszyscy z problemami alkoholowymi,ponieważ daje ona nadzieję i pokazuje,że chorobę można pokonać...