Pierwsza część cyklu wprowadzała w całkiem nowy świat, w którym znów mogłem poczuć się odkrywcą, kimś kto zmierza w nieznane wraz z bohaterami. W drugiej straciliśmy wielu naszych ulubieńców ale zyskaliśmy tez nowych. Dotarliśmy do momentu przełomowego dla świata "Upadku", do swoistej kulminacji i wydawać by się mogło, że teraz będziemy powolnym zjazdem zmierzać ku końcowi historii i niewiele będzie w stanie nas zaskoczyć. Nic bardziej mylnego. Trzeci tom już pierwszymi stronami wywołał u mnie reakcje: "No zaraz, ale co się dzieje, przecież byliśmy gdzie indziej...". Chwilę później już ciężko było oderwać się od książki. Tam gdzie wydawało się iż akcja powinna wyhamowywać było dokładnie odwrotnie. Całość nabierała tempa, a w wyniszczonym Imperium pojawiały się siły zmieniające układ w grze o nazwie "przetrwanie świata". Tam gdzie śmierć zdawała się zatriumfować działy się rzeczy łamiące jej dominację. Zakończenie wywołało u mnie w duchu satysfakcję z dobrze przeżytej przygody, choć pozostawiło kilka pytań i nutkę niepewności czy aby na pewno historia dobiegła końca.
Arkadiusz Mielczarek z każdym kolejnym tomem tej trylogii prezentował dojrzalszy i pełniejszy styl. Z przyjemnością dałem się prowadzić jego opisom. Płynne przejścia pomiędzy obrazowymi opisami, gdzie żołądek zwija się w supeł, chwilami grozy, momentami wzruszeń i elementami humoru powodowały, że nie można się było nudzić.
Cały cykl z dumą prezentuje się w mojej biblioteczce i już w teraz wiem na pewno, że do całej historii wrócę jeszcze nie raz.

Pierwsza część cyklu wprowadzała w całkiem nowy świat, w którym znów mogłem poczuć się odkrywcą, kimś kto zmierza w nieznane wraz z bohaterami. W drugiej straciliśmy wielu naszych ulubieńców ale zyskaliśmy tez nowych. Dotarliśmy do momentu przełomowego dla świata "Upadku", do swoistej kulminacji i wydawać by się mogło, że teraz będziemy powolnym zjazdem zmierzać ku końcowi...