Arkadiusz Mielczarek

Zwykle drugi tom trylogii jest najsłabszy. W tym przypadku, jak na razie, też się sprawdza. W porównaniu z tomem pierwszym wyczerpał się efekt świeżości i przyjemność związana z poznawaniem nowego świata. Zostali starzy bohaterowie i kontynuowanie rozpoczętych wątków. Oczywiście pojawiły się nowe elementy, chyba najlepsza w książce tajemnicza postać zaklinacza Szyszko oraz nowe krainy i ich mieszkańcy - to były ciekawe elementy, ale cała książka jest rozwleczona, można by wykreślić z połowę treści bez większej straty dla fabuły. Trochę wciągnęło mnie ostatnie 40 stron, gdzie mamy długie na stronę lub dwie rozdziały i narracja przeskakuje od jednego bohatera do drugiego. Tylko czy trzeba się było męczyć przez 600 poprzednich stron. Za dużo jest też "epickich" walk i pojedynków magicznych. Ja rozumiem, że świat zmierza ku zagładzie, ale ciągłe sceny batalistyczne są po prostu męczące. Za to niemal zupełnie brakuje perspektywy zwykłych ludzi, cywilów. Domyślam się, że cała fabuła dąży do zawiązania potężnego łańcucha mocy przez czarodziejów z całego świata, dlatego nagle mamy objawienie szeregu osób władających potężną magią, trudno się w tym wszystkim połapać. I trudno uwierzyć, że w takim otoczeniu tak wrogie magii Imperium Talladuriańskie było w stanie się utrzymać przez tysiąclecia. Brak w tym logiki. Również w wielu wydarzeniach brakuje logiki, a przynajmniej jakiegoś wytłumaczenia, wprowadzenia. Nie inaczej jest w przypadku śmierci pierwszoplanowych bohaterów (a trochę ich ginie). Większość z nich nie wywiera żadnego dramatycznego efektu. Nawet sam autor pisze raz "głupia śmierć". No głupia i dla czytelnika kompletnie niezrozumiała. Mam nadzieję, że w trzecim tomie będzie lepiej.