Czy wiecie jak wyglądał szpital w XIX wieku? Powszechnie nazywano je domami śmierci - Nie bez kozery, ponieważ współczynnik umieralności był niezwykle wysoki. Nie uważano wtedy, że narzędzia którymi wykonuje się różne procedury medyczne należy umyć pomiędzy procedurami u różnych pacjentów. Pojawienie się ropy po zabiegu uważano za naturalny stan gojenia się rany, a nie za rozszerzającą się infekcje. Biorąc pod uwagę współczesny punkt widzenia to był horror! Podobnie wyglądały same "zabiegi" - ponieważ nie znieczulano pacjentów taka procedura musiała być przeprowadzona niezwykle szybko i sprawnie. Do tego stopnia, że niektórzy pacjenci uciekali że stołu operacyjnego!!! Mi najbardziej zapadły w pamięć dwa opisy: "Szybkość Listona była zarazem darem i przekleństwem. Kiedyś wraz z amputowaną nogą przez przypadek odciął pacjentowi jądro (!). Najsłynniejsza wpadka zdarzyła mu się w trakcie operacji, podczas której pracował tak szybko, że pozbawił swojego asystenta trzech palców, a zmieniając ostrza, rozciął płaszcz jednemu z widzów. Zarówno asystent, jak i pacjent zmarli potem w wyniku gangerny, a nieszczęsny obserwator z przerażenia wyzionął ducha na miejscu. Jest to jedyna w historii operacja,o której mówi się, że współczynnik umieralności wyniósł trzysta procent." (!) Straszne!
I drugi: "Pewnego razu jego pacjent, który miał mieć usunięty kamień z pęcherza, uciekł z przerażeniem z sali i zamknął się w toalecie (...). Liston, depcząc mu po piętach, wyważył drzwi i zaciągnął wrzeszczacego mężczyznę z powrotem do daj operacyjnej. Tam solidnie to związał l i wprowadził mi zagiętą metalową rurkę przez penis do pęcherza". Wyobrażacie sobie coś takiego współcześnie??? To jest naprawdę straszne!
Ale wróćmy do największych problemów ówczesnej medycyny. Były to zakazenia szpitalne. Cztery najgroźniejsze infekcje szpitalne XIX wieku to róża (infekcja skórna, w której skóra chorego jest jasnoczerwona i błyszcząca, powodująca wysoką gorączkę, dreszcze i śmierć; wywoływana przez paciorkowce), gangrena szpitalna (powstają wrzody, prowadzace do rozkładu ciała, mięśni a nawet kości), sepsa oraz ropnica. Udany zabieg to nic wielkiego, pacjent w warunkach szpitalnych ktory przeżył okres rekonwalescencji to było coś!
I tutaj na scenę wchodzi Joseph Lister. To tak naprawdę on jest głównym bohaterem tej książki. Ten urodzony w 1912 roku chirurg brytyjski uważany jest za pioniera w dziedzinie antyseptyki, czyli postępowania, które ma na celu zwalczanie drobnoustrojów znajdujących się na skórze, błonach śluzowych, czy w ranach. Jego rewolucyjna metoda pozwoliła w drastyczny sposób zmniejszyć liczbę zgonów z powodu zakażeń szpitalnych. Z pewnością był to niesamowity człowiek, wizjoner, który umożliwił rozwój medycyny.
Co do samej książki to mimo, że porusza bardzo ciekawe zagadnienia - momentami trochę mnie nudziła. Aczkolwiek warto poznać historię i dorobek życia Josepha Listera.

Czy wiecie jak wyglądał szpital w XIX wieku? Powszechnie nazywano je domami śmierci - Nie bez kozery, ponieważ współczynnik umieralności był niezwykle wysoki. Nie uważano wtedy, że narzędzia którymi wykonuje się różne procedury medyczne należy umyć pomiędzy procedurami u różnych pacjentów. Pojawienie się ropy po zabiegu uważano za naturalny stan gojenia się rany, a nie za...